Evaluatietje

Zie ik toch zo dat ik al 11 dagen geen blog meer geschreven heb! Hoe zou dat komen?
Is het zo dat als ik vrij ben, ik er niet aan denk? Of heb ik dan niets te melden? Of relateer ik mijn blog toch vooral aan 'werk' en niet aan 'vrij'?
Het is natuurlijk wel zo dat ik vooral mensen van het werk uitnodig om het te lezen, om een soort extra platform te hebben om 'werk'dingen aan te kaarten. Soms wat meer vanuit de beschouwende hoek, wat meer vanuit mijn echte eigen visie/mening, en iets minder vanuit wat goed is voor de organisatie enz.
Zo op het eind van het jaar krijg je toch de behoefte even terug te kijken.
Is dit blog nu echt de 'goede gewoonte' geworden, zoals het bedoeld was? Tijdens de Gelderse studiedagen, vanuit de visie van de heilige Benedictus, om tijd en ruimte te maken en te houden voor even stilstaan, voor even nadenken. Dat was de bedoeling.
Ik moet zeggen, ik doe het graag. Het is geen nieuw 'moeten' geworden, waar ik even bang voor was. Het dwingt me ook (bijna) dagelijks in elk geval even na te denken over waar ik het over wil en kan hebben: wat was er vandaag nu zo speciaal, waar heb ik mij vandaag over verbaasd, wat is er van vandaag de moeite waard om te delen met anderen? Alleen dat heb ik al als positief ervaren.
En soms krijg ik iets terug, een reactie, iemand die iets gelezen heeft, die iets leuk vond.
Dat is ook erg leuk, merk ik!
Dus reageren mag, graag zelfs!

Voor nu: iedereen een heel fijne, gezellige, warme en veilige jaarwisseling en tot in 2014!

Vrije tijd

De donkere dagen voor Kerstmis zijn aangebroken.
De zon schijnt, het is 10 graden, en ik heb maar liefst (met de kerstdagen erbij) 7 dagen vrij. Daar is niets donkers aan wat mij betreft.
Toch is het begrip 'vrije dagen' wat misleidend. Want ik heb natuurlijk veel achterstallige zaken om te doen: ik moet mijn administratie nodig bijwerken, er ligt al maanden een enorme stapel overhemden te wachten om gestreken te worden (en ik heb een enorme hekel aan strijken), ik krijg al mijn kinderen en hun 'aanhang' te eten op 1e kerstdag en mijn schoonfamilie op 2e kerstdag, dus daar moeten nogal wat gerechten voor worden uitgezocht, boodschappen voor worden gedaan, en gekookt, gebakt en gebraden....
En ik heb natuurlijk de onvermijdelijke tas met papieren mee naar huis genomen en een volle usb-stick met stukken die ik moet (of wil) aanpassen, uitwerken enz. Zodat ik na de feestdagen mijn hoofd wat leger heb.
Genoeg te doen dus, dus hoezo vrij?

Maar toch: 's morgens gaat de wekker niet om half 7, we nemen lekker de tijd om te ontbijten met de krant en een kop thee, we gaan er even uit als we daar zin in hebben, we heffen het glas met vrienden en kijken tot lekker laat naar een mooie film.
Dus wel dingen te doen, maar toch met een vrij gevoel.
Ik wens al mijn lezers en alle andere mensen ook van die heerlijke drukke vrije dagen.

guilty pleasures

Wat een leuk idee, hé, die oproep tot het aanleveren van persoonlijke guilty pleasures (op muziekgebied dan :-)) voor onze kerstavond van morgen.
Ik moet zeggen, de guilty pleasures van de artiesten bij 'De wereld draait door' vond ik eigenlijk niet zo heel guilty. Vaak gewoon heel mooie liedjes. Zo dat ik dacht, hoezo zijn die helemaal not-done blijkbaar?
Ik vond er eerst één. Die vind ik echt bijna genant om door te geven. Maar goed: guilty natuurlijk, en altijd een pleasure als hij dan toch een keer op de radio komt, bij voorkeur als ik in de auto zit, want dan kan ik inderdaad luidkeels mee brullen.
Maar de dag daarna vond ik er nog één, en snel daarna nog één.
Wat zijn er toch een hoop liedjes die je eigenlijk helemaal niet (meer) mooi vind, omdat ze stuk gedraaid zijn, veel te zoetsappig, of volstrekt zonder niveau, maar die toch zo heerlijk blijven hangen en zo heerlijk meezingbaar zijn.
Ik ben heel benieuwd morgen, naar de clips van al die ingeleverde guilty pleasures. Gezien onze gezamenlijke gemiddelde leeftijd verwacht ik heel veel herkenningsmomenten. Mijn nummer 1 verklap ik hier vast :-)

Te veel stof

Een hele tijd terug sprak ik iemand die in het bestuur zit van het Vrouwennetwerk Arnhem Nijmegen.
Dat netwerk van over het algemeen hoog-opgeleide vrouwen komt af en toe bij elkaar, ergens in de regio, bij voorkeur bij het bedrijf van één van de leden. Dan dineren ze samen, eventueel een rondleiding en daarna is er een spreekster over een thema dat de leden hopelijk interesseert.
Het bestuurslid vroeg mij toen of ik ook eens een avond wilde verzorgen. Want ik had toch zulke interessante stappen gezet met mijn bibliotheekorganisatie en het was toch aardig om van mij ook eens te horen hoe wij nu omgingen met die bezuinigingen.
En ik vond dat toen een leuk idee.
Dat vind ik nog steeds. Vandaag hebben we het voorbesproken en gekeken welke thema's in de smaak zouden kunnen vallen.
Het zou bijvoorbeeld aardig zijn om eens een beeld te schetsen van hoe ik in deze functie verzeild ben geraakt, hoe ik dat heb geregeld, fulltime werken, drie kinderen krijgen en toch min of meer carrière maken. En op latere leeftijd nog een universitaire studie doen. Kan ik veel over vertellen.
Of we nemen de ontwikkelingen rond het bibliotheekwerk: wat weten de hoogopgeleide vrouwen daar eigenlijk van, welk beeld hebben ze daarvan, waar is de bibliotheek van nu mee bezig, hoe zijn we de laatste jaren veranderd en hoe hebben we dat aangepakt? En, by the way, hoe komt het dat er zo weinig mannen werken, behalve als directeur?
Maar ik vertel ook heel graag over mijn onderzoek naar verandergedrag bij mensen en teams. Daar heb ik mij tijdens mij studie zeer in verdiept en dat vind ik zelf een heel boeiend onderwerp: mentale modellen, informeel leren, teamfunctioneren, faciliterend managen enz. Zou ik leuk vinden om weer eens op te diepen.
Ik zou geloof ik wel drie avonden kunnen vullen...

De Klipper

Ik ben dit weekend nog even druk met het uitwerken van een aantal zaken rond onze plannen met de Bibliotheek Oosterbeek. Een tijd geleden zijn we intensieve gesprekken aangegaan met Solidez om te kijken of er voldoende basis bij ons is om een soort gezamenlijke toekomst aan te gaan voor wat betreft het gebouw in Oosterbeek, dat we De Klipper hebben genoemd.
Omdat het niet een echt Kulturhus is, en we het (zeker in onze plannen) niet alleen een Bibliotheek of een Dorpshuis kunnen noemen.
Er ligt nu een visiedocument, een uitwerking van wat we er willen gaan doen en met wie en een vervolgnotitie. Al met al al best veel, maar alleen nog op papier. Het wordt nu echt de hoogste tijd voor daadwerkelijke actie.
Vorige week hebben we de 1e start daarvan gehad: een bijeenkomst met mensen uit het dorp, van de dorpsraad en andere belangstellenden. Het waren er niet zo veel, maar het was heel goed om te zien hoe onze plannen werden ontvangen. Ze zagen het echt zitten en willen zich er ook voor gaan inzetten. En zijn bereid ook andere mensen te mobiliseren om mee te denken en mee te werken.
Dus die worden nu nader geïnformeerd over onze plannen en na de kerstvakantie gaan we weer met hen om tafel.
Een zelfde bijeenkomst komt er nu ook voor mogelijke samenwerkingspartners. Om te kijken of we die ook mee kunnen krijgen. En dan praten we volgende week met de gemeente, ook heel belangrijk. Want die moet het ook echt zien zitten en ondersteunen.
Dus werk ik nu een procesvorm uit, die beschrijft HOE we dit hele verhaal gaan aanpakken: regiegroep, werkgroepen, subsidieaanvragen, financiële aspecten uitwerken, programma's van eisen opstellen en architecten en aannemers inschakelen. Maar ook: samenwerking, programmering van activiteiten, wie gaat het allemaal betalen, en een nieuwe manier van werken, voor onze mensen en voor de mensen van Solidez.
Ik denk dat die nieuwe manier van werken nog het meest ingrijpend zal zijn. Ingrijpender dan weer een verbouwing in Oosterbeek.

Een bijzondere dag

Vandaag was het een bijzondere dag, om meerdere redenen.
Allereerst natuurlijk omdat ik vanochtend genodigde was bij de officiële opening van Rozet in Arnhem. Daar werd prinses Beatrix met alle bijbehorend protocol en egards ontvangen. Voor het eerst in mijn leven zag ik onze voormalige koningin in het echt. Ze is maar klein, hoor, dik een halve kop kleiner dan ik. En inderdaad, haar haar zit als een soort dikke helm aan haar hoofd vast. Het zou net zo goed een pruik kunnen zijn, wat wel eens wordt gesuggereerd. Ze had veel aandacht voor alles en iedereen en Ria leidde haar ontspannen rond.
Vreemd hoe zo iemand automatisch ontzag afdwingt, gewoon vanwege haar status. Net als Sinterklaas, dacht ik, als je die ontmoet heb je ook de neiging om een kniksje te maken.
Verder is het 10 december: de dag waarop mijn jongste dochter geboren is en dus verjaart, de dag van de internationale rechten van de mens, de dag waarop het leven van Nelson Mandela massaal is herdacht en gevierd, de dag waarop een rechter besloot dat ook Volkert van der Graaf gewoon recht heeft op proefverlof. Dat kan toch bijna geen toeval zijn. Echt een bijzondere dag.
Alweer een reden om lid te worden: www.amnesty.nl

Madiba

Het is natuurlijk het nieuws van het weekend, het overlijden van Nelson Mandela. Op alle media zie je hartenkreten, adhesiebetuigingen en persoonlijke herinneringen voorbij komen.
Voor mij geldt dat ook. In mijn herinneringen zijn er een aantal momenten die ik heel bewust als ijkmomenten heb ervaren, momenten die de loop van de (wereld)geschiedenis direct beïnvloedt hebben. Ze zullen voor veel mensen van mijn leeftijd gelden. De landing van de Apollo 1 op de maan, het eerste naakt op de televisie (Phil Bloom bij de VPRO), het concert van de Beatles in Amsterdam, de val van de muur in Berlijn, de moord op JF Kennedy in Dallas en natuurlijk de vrijlating van Nelson Mandela.
Ik was toen erg anti-apartheid. Ik deed (in mijn beleving) actief mee aan de boycot van Zuid-Afrika. Ik kocht echt geen Outspan sinaasappelen uit Zuid-Afrika. En nog steeds tank ik niet bij Shell. Ik las de boeken van Conny Braam en volgde de belevenissen van Klaas de Jonge in de Nederlandse ambassade in Zuid-Afrika op de voet.
En nu is het boegbeeld van de anti-apartheidsstrijd overleden. Lang nadat hij de eerste resultaten van zijn eigen optreden heeft kunnen meemaken. Formeel is er geen apartheid meer, maar het is er natuurlijk wel nog steeds, overal, over de hele wereld.
We hebben nog heel veel Nelsons nodig om dat echt te veranderen. En jonge mensen, die hun idealen nog willen inzetten en strijdbaar willen zijn voor een betere wereld. Dus nog maar een keer: word lid via www.amnesty.nl

Wind

Het is het heerlijk avondje en wat past daar beter bij dan de flinke storm die op dit moment over Nederland raast. De pieten kunnen zich nauwelijks staande houden op het dak en de baard van Sinterklaas wappert alle kanten op. Hoor de wind waait door de bomen... inderdaad, daar is niets te veel mee gezegd.
Ik hou er niet van, van harde wind, storm. Van alle weertypen vind ik echte storm het vervelendst. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik word er heel onrustig van, net als de kinderen vroeger (en nu ook nog volgens mij). Dat zeiden wij toch ook altijd, als ze zo vreselijk druk waren: "er is zeker storm op komst".
Ik vind het griezelig op de weg, de auto krijgt af en toe van de rare rukken, op de fiets is het helemaal gevaarlijk. En het loeit maar door, door de schoorsteen en om het huis. De bomen zwiepen heen en weer, de regen maait echt met van die vlagen tegen je ramen. Zelfs binnenshuis moet je de deuren vast houden, want je voelt de wind door het huis trekken.
Het beste is dus thuis blijven en hopen dat de dakpannen blijven liggen en er geen bomen op ons huis of op de auto waaien.
Geef mij maar een flinke bui regen, als het dan toch herfstachtig weer moet zijn.

De nationale bibliotheekpas

In het jaarplan van de VOB staat de ontwikkeling van een landelijke bibliotheekpas als één van de speerpunten. Dus: één bibliotheekpas, die er overal hetzelfde uitziet, die overal te gebruiken is en (en dat wordt nog lastig) die overal hetzelfde kost.En die we dan ook gaan gebruiken om mensen die wel gebruik maken van onze diensten, maar geen materialen lenen (en nu dus ook vaak geen lid zijn) toch aan ons te binden. Een soort bonuskaart, zoals de Albert Heyn heeft. Dat kunnen we dan weer gebruiken voor marketingdoeleinden en om cijfers te hebben over wat mensen bij de bibliotheek komen doen en waar men ons belangrijk voor vind.
Volgende week staan voorstellen hiertoe op de agenda van de VOB vergadering en vandaag spraken we er over in de vergadering van het Gelders netwerk.
In eerste instantie dacht ik: Best een goed idee, kunnen we al die klanten die komen kopiëren of krantjes lezen, eindelijk ook eens 'geteld' bij de gemeentes onder de aandacht brengen. Maar of het uitvoerbaar is? Zullen alle bibliotheken wel mee kunnen en mogen gaan? Want tenslotte zijn de abonnementsgelden een van de weinige instrumenten die wij als bibliotheken hebben om onze inkomsten te verhogen, en vaak hebben gemeentes ook nog een mening over de hoogte van het abonnement.
Maar nu ben ik toch wat fundamenteler gaan twijfelen. Want tijdens de vergadering stelde een collega-directeur (ik noem maar even geen namen) dat dit in feite een achterhaald plan is. Het koppelen van bibliotheekgebruik aan bibliotheekpassen is ouderwets. Mensen willen geen bonuskaarten meer, ze willen helemaal niet meer ergens ingeschreven staan om later lastig gevallen te worden met nieuwsbrieven. Ze willen een boek lenen, of een krant lezen en dat is het dan. En dat over de grenzen heen lenen, dat kan, met de chiptechnologie die in de pas zit, allang. En bovendien, dat gebeurt helemaal niet zo heel veel.Het bibliotheekwerk wordt lokaal gemaakt, lokaal gepresteerd en ook lokaal 'afgerekend'. Je bent lokaal in beeld, of je bent het niet. En daar helpt ons, als lokale bibliotheek, die landelijke pas niet bij. Want zouden wij meer klanten krijgen, als we het uiteindelijk voor elkaar zouden krijgen? Zijn er mensen in onze gemeenten die om die reden bij ons lid worden? Nee, het zal ze worst zijn.
Dus dat hele dure proces om landelijk te komen tot die ene kaart, met dat ene tariefsysteem, wordt in feite opgetuigd voor een klant die er geen belang bij ervaart, voor wie het niet hoeft. Het is helemaal vanuit de bibliotheek als organisatie, als bedrijf gedacht, en niet vanuit de klant. En ons kennende, gaat het heel veel tijd, energie en geld kosten voor dit voor elkaar is.En dat geld kunnen we met elkaar wel beter inzetten, toch?
Tja, daar zit wel wat in hoor. Het is inderdaad wel denken en innoveren langs oude lijnen en over platgetrapte paden. Dus ik moet er nog maar eens een nachtje over slapen...

Vol verwachting...

Morgen komt de Sint zijn pakjes brengen
althans dat hopen we elk jaar
want we zijn toch echt wel lief geweest
voor en met elkaar

Vandaag dus nog de versjes schrijven
elk jaar weer op het allerlaatst
en omdat er zo veel pakjes zijn
heb ik mezelf voor een uitdaging geplaatst

33 schreef ik er, voor elk pakje 1
want zonder versjes kan het niet
dus moest er flink worden gerijmd
en dat blijft da toch wat hangen, zoals je ziet

Ze komen als het donker wordt,
dan eten we een broodje
en zingen Sinterklaas kapoen
en daarna wordt het dan een zooitje

Oh wat een heerlijk avondje
dat bijna is gekomen
een avondje waarvoor ik vandaag
al flink op stoom ben gekomen

Te laat...

Vandaag was de dag van de mediawijsheid in Oosterbeek. Vanmiddag stond een bosje scholieren van het Dorenweerd College in roze t-shirtjes paraat om alle vooral oudere bezoekers bij te praten over de i-pad, de tablet, het e-book, de i-phone, google en alle andere digitale dingen die voor dat soort kinderen gesneden koek is.
Ik was vanochtend naar Dieren gegaan om te werken omdat ik (door een extra vrije dag ivm feestelijke priveomstandigheden ;-))zoveel werk had liggen dat ik geen zin had daar het weekend mee in te gaan. Allemaal losse dingen, vragen van mensen die toch veel tijd kosten in de beantwoording, haast-klusjes die tussendoor komen, maar waar wel iemand mee verder moet, dingen die echt af moeten. Veel papieren op mijn bureau en het gevoel er nog geen orde in te kunnen scheppen.
Ik ging tegen vieren weg, maar was dus om half vijf te laat in Oosterbeek. Iedereen was al weg, de animo was, ook vanwege de stortbuien, na vier uur echt afgenomen. Ik trof daar nog wel twee enthousiaste en tevreden lees/mediacoaches, met rode wangen van de drukke middag en nog een hok vol scholieren. Die zo dadelijk als dank een chocoladeletter zouden krijgen. Flink wat mensen geweest, een leuke bruisende sfeer en veel leuke foto's met jong en oud, gebogen over de i-pad, Mooi hoor! Complimenten!
Zo jammer dat ik net te laat was.

Overleggen

Er wordt in onze organisatie veel overlegd, althans, er zijn van die dagen, dat ik in elk geval heel veel overleg. En toch denk ik soms nog wel eens dat we nog meer zaken zouden moeten afstemmen, bespreken, overleggen.
Bij managers bestaan hier verschillende visies op. Er zijn er die zeggen dat je mensen vooral zelfstandig hun gang moet laten gaan, en de boodschap moet geven dat ze bij je terecht kunnen als er wat is. Dus alleen overleg als de medewerker vragen heeft of problemen ervaart bij zijn/haar werk. Dat klinkt heel efficiënt, en het past ook bij een organisatiecultuur waarin je uitgaat van de deskundigheid en zelfstandigheid van mensen.
Dat kan dus ook bij ons, want ik ben er van overtuigd (en ik zie dat ook steeds om me heen) dat onze mensen over het algemeen heel goed weten waar ze voor werken en wat er van hen verwacht wordt.
Waarom dan toch dagen zoals gisteren: P&O overleg om de evaluatie van de reorganisatie voor te bereiden, MT-overleg om afspraken vast te leggen, nieuw beleid formeel vast te stellen en elkaar te informeren, bilateraal met Inge, bilateraal met Alberdine, collectieoverleg met Roselijn, Kerst en Astrid over de verdeling van de budgetten, waaronder het beschikbare budget voor boeken voor educatie, en (last but nog least) Raad van Toezicht, met vooral kwartaalcijfers op de agenda: financiën, uitleningen en leden, personele ontwikkelingen/ziekteverzuim.
Het zit hem vooral in de afstemming, denk ik. In de gaten houden dat we allemaal nog dezelfde koers volgen, dat we hetzelfde doel voor ogen hebben. Maar ook: het zoeken en krijgen van nieuwe input op zaken, andere mensen kijken soms anders tegen dingen aan, komen weer met andere voorstellen. Onderlinge discussies kunnen helpen je eigen mening te nuanceren of juist te versterken, op nieuwe ideeën te komen enz. Daar vind ik overleg dan toch wel erg zinvol voor.
En de Raad van Toezicht, ja, die moet gewoon toezicht houden. Dus die kijkt inderdaad vaak vooral naar de cijfermatige ontwikkelingen van de organisatie. En we hebben op diverse fronten de afgelopen jaren wel gezien hoe belangrijk het is dat zo'n Raad dat ook serieus doet.
Maar ik was er wel een beetje duf van, op het eind van de avond.

Amnesty Nederland

Al bijna mijn hele volwassen leven ben ik lid van Amnesty International.
En ik zal eerlijk zijn: dat is vanuit overtuiging, maar ook omdat mijn zus daar al (bijna) haar hele leven werkt. En dan hoor je wel eens wat en dat doet je dan wat.
Dit weekend stond in de krant dat Amnesty fors moet bezuinigen en dus ook mensen moet gaan ontslaan. Want er zijn onvoldoende donateurs en leden om de kosten van de inzet op de huidige beleidsterreinen van Amnesty te betalen. Het ledenbestand vergrijst sterk, jonge mensen steunen blijkbaar niet op dezelfde vaste manier als ouderen.
Het lijkt wel een beetje op de problemen bij de bibliotheken: hoe doe je aan ledenbehoud, maar hoe zorg je ook voor voldoende nieuwe, liefst jonge leden? Jonge mensen hebben zo veel alternatieven: om te lezen, om zich te informeren, om zich aan te verbinden. En ze doen dat ook liever niet voor langere tijd, maar liever voor korte, herkenbare acties. Ze 'liken' wel massaal facebook-oproepen tegen gevangenschap van journalisten (bijvoorbeeld) maar betalen niet jaarlijks/maandelijks een vast bedrag,
Dus moet Amnesty meer en meer omgaan met een onzeker jaarlijks budget, en gaan ze dus prioriteren in hun aandachtsgebieden.
Dat doen bibliotheken ook. Maar Amnesty prioriteert in mensenrechten, maakt keuzes tussen aandacht voor gevangen gezette uitgeprocedeerde asielzoekers, politieke vluchtelingen, kinderpardons, uitgeprocedeerde asielzoekers die niet terug naar huis kunnen en dus (zelfs met hun kinderen) op straat zwerven, migratieprocedures van de IND, ondersteuning van individuele (nood)gevallen enz.
Jongens toch, daar kun je toch niet in prioriteren! En daar is iedereen het over eens, maar weinigen verbinden daar de consequenties aan: lid worden van Amnesty!
Dus: wordt lid van Amnesty International:op www.amnesty.nl

Mijn zus schreef ook een boek over het leven van een aantal politieke vluchtelingen die zij vanuit Amnesty in Nederland (juridisch) bijstond. Erg indrukwekkend! En gewoon te leen in onze eigen bibliotheek! http://www.bibliotheekveluwezoom.nl/zoeken/?query=annemarie+busser

Offertegesprekken

We zijn het als bibliotheek niet zo gewend, het meebieden in offertetrajecten.
Voor vragen van gemeenten mbt digitale sociale kaarten en sociale loketten heb ik het al eens vaker aan de hand gehad. En vandaag dus weer, voor de gemeente Rheden.
De gemeente Rheden heeft, net als veel andere gemeenten, een digitale sociale kaart, gekoppeld aan hun website. Kijk maar eens op Rheden.nl.
De bedoeling is dat burgers daar alle informatie kunnen vinden over instellingen, clubs, verenigingen, regelingen enz. die er in de gemeente zijn. Nu vindt de gemeente dat ze toe zijn aan een nieuwe sociale kaart, en dat ben ik met ze eens.
Een sociale kaart staat of valt met een aantal zaken, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Allereerst moet de website waarop de burgers moeten zoeken (en de instellingen hun infomatie moeten presenteren) aantrekkelijk zijn, uitnodigen tot zoeken, en makkelijk in het gebruik zijn. Maar: als de burger dan iets zoekt, moet de gevonden informatie natuurlijk altijd wel actueel zijn, kloppen, voldoende informatief zijn enz. Daar ontbreekt het bij de huidige kaart wel aan. Als ik alleen al zoek op 'bibliotheek' (het hemd is altijd nader dan de rok), dan is Velp wel verhuisd, maar Rheden nog steeds niet. En volgens mij hebben wij geen vraag gehad om onze gegevens aan te passen.
Maar tot slot, en misschien wel het belangrijkste: burgers moeten de website wel kunnen vinden en gaan gebruiken. En instellingen moeten wel hun informatie er op (willen) zetten.
Het is een vicieuze cirkel: als de site niet gevonden wordt, wordt hij niet gebruikt, als er niet voldoende of correcte informatie op staat, haken zoekers af, als er geen bezoekers genoeg zijn wordt er minder aandacht aan de data besteedt enz.
Vandaag presenteerden we in een offerte traject met drie aanbieders onze digitale sociale kaart De G!DS. Met als belangrijkste meerwaarde wat mij betreft het feit dat een lokale organisatie, in dit geval wij, verantwoordelijk is voor de kwaliteit van de data. Wij kennen veel mensen en instellingen, en andersom net zo. Als er iets niet goed gaat, aan welke kant dan ook, dan weten we elkaar te vinden. Zowel burgers, aanbieders van informatie als de verantwoordelijke voor de sociale kaart hebben dan belang bij een optimale situatie. Win-win-win dus!
Ik hoop dat ze het begrepen hebben...

Social media, onderschat ze niet!

De nieuwe manier van communiceren, via social media, is een heel krachtige manier. Dat hebben we de laatste jaren op allerlei terreinen kunnen meemaken: de revoluties in de arabische wereld waren er, denk ik, niet gekomen als mensen niet massaal gebruik hadden kunnen maken van social media, om elkaar op te roepen, elkaar én de buitenwereld te informeren over wat er plaats vond. Social media maakt de wereld echt 'global'. Autoritaire regimes komen niet meer weg met alleen het dicht houden van hun grenzen, digitaal zijn die grenzen veel moeilijker te sluiten.
Social media worden ook veel ingezet door mensen om hun gram te spuien, om mensen publiekelijk te schande te maken, uit te sluiten, met de dood te bedreigen. Ook dat is een aspect van deze eenvoudige, directe en anonieme manier van communiceren. Zoals vroeger (en nu nog wel, ik hoor ze voorbij komen thuis) de gefrustreerde baasjes enorm tegen hun hond konden kankeren, zo gaan dat soort mensen nu waarschijnlijk digitaal te keer. En het is zo makkelijk, en een leuk tijdverdrijf, lijkt het.
Nu heeft ook Trijntje Oosterhuis zich vergist, zowel in de kracht van faceboek als in haar eigen populariteit misschien. En wel op een erg pijnlijk thema, vind ik.
Op je faceboek pagina oproepen dat je voor elke 'like' een euro doneert aan giro 555 en vervolgens terug moeten krabbelen als 200.000 mensen je die 'like' ook geven. Dat is wel heel genant... moet je je fans gaan uitleggen, dat je dat toch echt niet had verwacht en dat je geen € 200.000 hebt.... Zouden ze dat geloven?? Zoek maar eens op twitter, naar de reacties die dit allemaal teweeg brengt, bijvoorbeeld 'Trientje Oostermuis gaat geen tonnen betalen aan goede doel. 'over mijn like'' ...
Ik krijg het bijna met haar te doen.

de buren en Seniorweb

Mijn buren zijn intelligente mensen. Zij heeft jaren gewerkt als maatschappelijk werker en hij was accountant/controller bij een grote instelling. Ze zijn beiden zo 66 jaar oud. Toch betalen zij nog steeds alles via overschrijvingsformulieren. Weet je nog, van die boekjes, waar je dan iets invult, met zo'n afscheurlijntje? En dan moet het in een envelop en op de post. Ze durven het niet, via internet betalen. En ze hebben ook geen zin om veel achter de computer te zitten.Ze hebben wel een tablet, dat dan wel, en dat is blijkbaar toch iets anders.

Binnenkort gaan wij als de Bibliotheek Veluwezoom alle cursussen van Seniorweb Rheden onder onze vlag aanbieden.
Dat heeft een wat pragmatische reden: om als leercentrum aangemerkt te kunnen worden door de landelijke organisatie Seniorweb, moet je een formele rechtspersoon zijn. En dat is Seniorweb Rheden niet. Dat is gewoon een stabiele groep vrijwilligers, die het heerlijk vinden om in hun vrije tijd andere mensen op weg te helpen met allerlei digitale toepassingen. Zoals mijn buren, dat is nu precies de doelgroep van straks dus de Bibliotheek Veluwezoom. En die gaan denk ik ook geen gebruik maken van de HEMAacademie als het gaat om het e-leren van digitale toepassingen.
Gelukkig maar, dan blijven er, ook als wij de cursussen formeel verzorgen, nog steeds heel veel klanten voor ons over. En blijven wij er dus ook nog in investeren.

de Sint

Sommige families vieren Kerst met elkaar, wij vieren Sinterklaas, altijd.
Wij (en dan bedoel ik mijzelf en mijn drie dochters) zijn echte die-hards, alleen al de gedachte om het een keer over te slaan brengt het schaamrood op onze kaken. Mijn oudste dochter (31!) loopt rond die tijd altijd met haar zelfgemaakte fan-t-shirt met een sintje er op en de tekst 'I am a believer'. Dus kom niet aan onze sinterklaas.
Maar o, wat is het elk jaar weer een opgave om iets leuks te bedenken, om alle kadootjes te kopen, om overal een versje bij te maken en om een surprise te bedenken (en te maken!). Elk jaar opnieuw kom ik tijd en energie te kort en dit jaar is het wel heel erg. In de hoop dat mijn kinderen mijn blog niet lezen wil ik wel verklappen dat ik dit jaar slecht geloot heb. Een heel lastig iemand, waar ik weinig voor kan verzinnen en die ook nog eens haar/zijn (voor de zekerheid) verlanglijstje van vorig jaar nog steeds niet heeft bijgewerkt. En daar kun je dus niet om vragen, want dan ben je wel heel doorzichtig. Dus worden het vaak wat flauwe kadootjes, leuk natuurlijk, maar ik geef ook graag iets zinvols, of iets wat iemand echt graag wil hebben.
En overigens: de aanhang, die is echt niet zo heel erg sint-minded als wij. Ik zie sommige van hen zuchten bij de gedachte alleen al. Maar omdat wij met zijn vieren zo fanatiek en volhardend zijn, moeten zij wel mee.
Ik heb het al vaker en ook op andere terreinen gezien: ik en mijn kinderen, wij hebben een vreemd soort trouw aan alles en iedereen. Zucht...

Ouderwets boos

Vandaag heb ik mij weer eens ouderwets boos gemaakt. Dat komt al jaren niet zo heel vaak meer voor, meestal probeer ik de dingen te nemen zoals ze zijn en begrip te hebben voor hoe andere mensen zijn en doen. Maar vandaag vlamde er weer ouderwetse boosheid in me op.
Wat wil het geval: De inkoopcommissie van de VOB (waar bibliotheekdirecteuren in zitten) heeft een deal gesloten met de HEMA. De HEMA heeft (al jaren volgens mij) een digitale cursuspoot, oorspronkelijk opgezet voor haar eigen medewerkers, maar inmiddels ook breder beschikbaar. De inkoopcommissie heeft (blijkt) geregeld dat bibliotheekleden gratis e-cursussen kunnen volgen bij de HEMA.
Daar werden wij gisteren over geïnformeerd door Bibliotheek.nl. De cursussen die de HEMA aanbiedt lijken veel op de cursussen die wij zelf ook geven in bv. ons internetcafé: digitaal fotograferen, uw kind en internet, omgaan met de i-pad enz. En, zo schrijft Bibliotheek.nl, hoe leuk zou het niet zijn om met onze activiteiten aan te sluiten bij deze cursussen. En om bv. de uitreiking van de certificaten in de bibliotheek te laten plaatsvinden. Kortom: mogelijkheden te over.
Maar (en nu komt het) dat gaat allemaal live op 12 december, met een flinke reclame campagne van bibliotheek.nl en de HEMA zelf. Wij hebben dus precies 4 weken de tijd om dit mooie aanbod te bekijken, te bezien hoe wij dit náást ons eigen aanbod kunnen promoten, zonder dat het daarmee in concurrentie gaat, om onze medewerkers en onze klanten te informeren, om er iets mee te doen op onze website, om daar überhaupt even goed over na te denken enz. enz. Morgen al moeten wij zaken aanleveren, om onszelf straks te kunnen informeren over hoe en wat.
Een voldongen feit is het. We kunnen er niet níet aan meedoen. De Inkoopcommissie (die volgens mij gewoon voor de rechten van de e-content is en niet voor Voordeel met je biebpas-achtige, toch echte marketing activiteiten) regelt het en wij krijgen de mededeling. En waarschijnlijk zijn ze ook nog blij met de deal.
Ik ook wel, maar ik had dit minimaal een half jaar eerder willen weten, en ik had er ook nog graag mijn licht over willen laten schijnen. Tenslotte zit ik niet voor piet snot in de landelijke commissie Marketing, waar dit soort deals thuis horen, vind ik.
De inkoopcommissie en bibliotheek.nl bepalen nu ónze agenda: wij moeten nu zaken uit handen laten vallen en hier mee aan de slag gaan. Alsof we niets anderw te doen hebben! Alsof wij niet, zoals het een professionele organisatie betaamd, planmatig werken en onze activiteiten voor de komende tijd al lang in de planning hebben staan. Alsof wij zouden beschikken over ruime personele middelen om er nog een extraatje als een leuke wijnproefbijeenkomst (bij de cursus wijnproeven) bij te organiseren! Wat staan die mensen daar ginds toch enorm ver af van de echte praktijk van het bibliotheekwerk!
En oh, wat blijk ik toch een enorme hekel aan dit soort acties te hebben.
Hoe meer ik er over schrijf hoe bozer ik weer word!!

60!

Gisteren vierde mijn oudste broer zijn 60e verjaardag. Met een groot feest: tent in de tuin, muziek erbij, catering voor de inwendige mensen en veel gasten.
En naarmate ik zelf en ook iedereen om mij heen ouder wordt, realiseer ik mij steeds meer dat het niet vanzelfsprekend is dat hij die 60 haalt op de manier zoals hij dat doet: in goede gezondheid, met al zijn naasten nog om zich heen, met zo veel vrienden erbij. En omdat wij als gezin al een aantal jaren geen van beide ouders meer hebben, is hij nu de oudste van ons broers en zussen. En dat zet je toch aan het denken af en toe.
Dus hoe fijn is het dan om daar met zijn allen te zijn, alle broers en zussen (met een lied natuurlijk!) neven en nichten, vrienden en buren. En hoe fijn is het dan om hem te zien genieten van al die aandacht.
Daar hield hij altijd al van, als oudste van 7 kinderen.

Mijn broer schrijft ook kleine boekjes, over zijn ervaringen als huisarts en over zijn gehandicapte dochter Jasmijn.
http://www.lulu.com/shop/guus-busser/niets-doen/paperback/product-21162869.html

Winst!

Op vrijdagen werk ik vaak thuis. En dat kan zo echt zijn voordelen hebben.
Ik moet wel goed van te voren bedenken wat ik wil doen en de benodigde spullen daarvoor mee naar huis nemen, maar als ik er dan klaar voor ben, gaat het ook prima.
Allereerst zet ik geen wekker, dus slaap ik zo maar door tot het tijdstip waarop ik normaliter in de auto stap. Winst 1.
Ik ontbijt dan gezellig met Han en onze kranten, kopje thee erbij. Tot het moment waarop ik normaliter in Dieren arriveer. Winst 2.
Dan ga ik achter de pc zitten, werk de taken af die ik in mijn agenda heb gezet en mail mijn gedane arbeid terug naar het werk. En doe dus eindelijk de dingen die al lang liggen te wachten of nu echt perse af moeten. Winst 3.
Op het moment echter, dat de zon begint te schijnen, trekt de tuin en mag ik van mezelf even wat blad ruimen. Goed voor mijn Ying, nietwaar! Winst 4.
Tussendoor krijg ik telefoontjes en mailtjes van mensen die er helemaal niets van merken dat ik niet op kantoor ben. Dus wat hen betreft ben ik net zo hard aan het werk als anders. Maar voor mij voelt het toch anders, iets vrijer bijna. Winst 5.
En als ik al mijn klussen gedaan heb, kan ik ook weinig meer doen, want ik heb voor heel veel werk mijn collega's nodig, of nog weer andere stukken, of eerst weer even overleg of afstemmen. Dus dan kan ik gewoon lekker doen waar ik zin in heb! Winst 6.
Fijn hoor!

Personeelsbeleid

In mijn wijk heb ik sinds kort op korte fietsafstand de beschikking over maar liefst 4 supermarkten: in het grote winkelcentrum zit een Albert Heyn XL, mijn lokale C1000 is omgevormd tot een Jumbo, zo ongeveer daartussen in zit in een gloednieuw pand sinds kort een Lidl en op loopafstand bevindt zich een kleine Spar.
Ik bezoek ze nu allemaal af en toe om eens te kijken naar wat ze zo verkopen en wat de kwaliteit daar van is.
Wat me dan enorm opvalt is de houding van het personeel. Bij de Albert Heyn zijn zelfs de jongste bedienden heel nadrukkelijk getraind in het helpen van de klant. Ze sjouwen desnoods de hele winkel met je door om je product aan te wijzen. De Spar is zo klein, het assortiment is zo basic, daar zit alleen iemand achter de kassa en die is gewoon vriendelijk, maar ook niet meer dan dat.
Bij de Lidl laten ze zien hoe het volgens mij NIET moet. Het vreemde is: de Lidl staat daar om bekend, maar dit is een gloednieuwe winkel, en toch lijkt het of de medewerkers daar allemaal een training hebben gehad in het negeren van klanten: ze kijken je niet aan, ze praten over van alles en nog wat met elkaar langs je af, ook over andere klanten, of over hoe druk het was en hoe vervelend dit of dat is. Onvoorstelbaar vind ik dat. Dan jeuken mijn handen: als je hier toch leidinggevende was, dan moest daar toch eens flink de bezem door heen. Ik kom niet graag in dergelijke winkels.
Bij de Jumbo is het aan het personeel heel duidelijk te merken dat ze net pas omgeschakeld zijn: ze waren van de C1000, jaren lang, nu moeten ze in een ander pakje op een andere manier werken. Alle vaste klanten vragen hoe het gaat en men ventileert er lustig op los. Natuurlijk was het een chaos die eerste weken, de winkel was 2 weken gesloten, dus het was er enorm druk en iedereen moest zoeken, en dat is voor medewerkers ook niet makkelijk. Maar de meesten lieten dat mijns inziens veel te duidelijk merken aan hun klanten. Niet fijn hoor, voor de bedrijfsleiding, het team en ook niet voor de klanten. En uiteindelijk ook niet voor de omzet en dus niet voor de banen van die mensen, lijkt me.
Ben ik even blij dat wij gewoon een echt goede Albert Heyn mentaliteit hebben bij de Bibliotheek Veluwezoom!

Vrolijke kunst

Vorige week waren wij een paar dagen weg, een citytrip naar Basel.
En ja, iedereen vraagt dan meteen: "Basel? Wat moet je nou in Basel?".
Basel (Zwitserland) stond al erg lang op ons verlanglijstje, eigenlijk alleen vanwege het museum van Jean Tinguely. Een in Basel geboren kunstenaar die allerlei 'apparaten' maakte. Apparaten die zijn samengesteld van allerlei rest- en afvalmaterialen, heel ingenieus in elkaar gezet. Overal zitten ook kleine motortjes en als je dus de stroom aanzet begint het hele kunstwerk te piepen, te knarsen, te bewegen, muziek te maken. Alles draait, gaat op en neer, beweegt, al dan niet met bijbehorend geluid. Er gaat een groot gordijn open en dicht, daar komt een draaimolenpaard achter vandaan, een aan zijn voeten hangende enorme tuinkabouter zakt telkens met zijn puntmuts in een ton water, een groot wiel draait op en neer en zorgt er weer voor dat een band gaat lopen die er weer voor zorgt dat een stalen buis omhoog gaat, die er weer voor zorgt dat een stok op een trommel slaat. Er zijn ook heel veel zeer beweeglijke fonteinen, waarbij er allerlei slangen op en neer gaan en dus ook het water alle kanten op spuit.
In het museum kun je de apparaten met een grote knop in werking stellen. Maar dat mag maar om de 10 minuten, anders slijt het natuurlijk te hard. Iedereen vlast op het moment dat de knop het weer doet. Vooral de kinderen zitten op de uitkijk en proberen het telkens weer. En als hij het dan doet, zie je iedereen lachen.... Het is kunst waar je vrolijk van wordt. Terwijl in de uitleg van de kunstenaar juist te lezen is dat hij erg veel met de dood bezig was. Om de stilstand van de dood te trotseren liet Jean Tinguely alles bewegen.
Erg de moeite waard

, zo als ook Basel zelf overigens: hele mooie wandelpaden langs de Rijn, mooi bruggen, mooie pleintjes met mooie oude gebouwen, mooie kerken. Kortom, op je weg naar Italië zou ik er zeker even een paar dagen verblijven.

Moeie moeders en moeie kinderen

Vandaag was ik eind van de middag nog in de supermarkt om boodschappen te doen. Het was al tegen vijven en het was er nog best druk.
Vooral veel moeders met kinderen, viel me op.
Ik moest denken aan hoe hun dag er uit gezien zou hebben. Misschien de hele dag gewerkt, om half vijf snel richting kinderdagverblijf, oppasoma of gastgezin, en dan nog boodschappen doen, voor het avondeten. De kinderen zijn moe, hebben de hele dag op school gezeten en daarna zich op de opvang nog heerlijk uitgeleefd. Ze willen naar huis, ze willen op de bank met de duim in de mond, liefst voor de tv. Maar ze moeten nog even mee, er moeten nog boodschappen worden gedaan. De moeders hebben er ook weinig zin in, dus echt leuk wordt het niet. Iedereen is moe en kribbig. De kinderen willen dingen hebben die de moeders niet willen kopen, en dat met al het sinterklaaslekkers al breed uitgestald bij de kassa's.
Ik herinner me die tijd nog goed. Wat was ik soms moe aan het eind van de dag, en wat kon ik dan soms weinig geduld opbrengen voor mijn kinderen, die ook gewoon heel erg moe waren.
Soms zou je toch willen dat je het over kon doen...

Plastic E-boeken

Gisteren ontvingen Astrid en ik een tweetal ondernemers. Mannen, eind dertig, begin 40 schat ik, goed ik het pak, lekker gebruind, laptop erbij, kortom, ondernemers.
Zij hebben een businessmodel ontwikkeld om e-boeken te kunnen verkopen, of, bij bibliotheken, uit te kunnen lenen. Zij zoeken naar partners die bereid zijn om dit product, in een pilot, aan de man te brengen. Om te laten zien dat het een werkbaar concept is, dat het kan slagen, dat het iets is wat de consument wil.
Ik was redelijk enthousiast. Ik zal even uitleggen waarom.
Zoals bekend is de bibliotheek branche druk bezig met onderhandelen met de uitgevers over de kosten en rechten om e-boeken uit te mogen lenen. Bibliotheek.nl gaat die e-boeken dan via onze websites en allerlei direct mails aan onze klanten proberen te verkopen. Zij zetten helemaal in op een volledig digitaal aanbod: via een website log je in, load je down, lees je, en na een week of wat verdwijnt het boek dan weer in de virtuele wereld (tenzij je de leentermijn verlengt natuurlijk). Zo stel ik me dat althans voor.
Deze mannen gingen uit van de voor/veronderstelling (en hun ervaringen in gesprekken met uitgevers) dat klanten de e-boeken op die manier toch niet zo snel vinden. En dat mensen nog steeds graag getriggerd willen worden door iets fysieks, een leuk plaatje bijvoorbeeld. En dat uitgevers graag iets tastbaars willen verkopen, waarbij ze het mogen uitlenen gewoon mee verkopen (zoals ze dat nu bij de boeken ook doen).
Deze ondernemers hebben een concept ontwikkeld dat uitgaat van plastic kaarten, 1 per boektitel. De cover op de voorkant, een korte inhoudsbeschrijving op de achterkant. En een barcode, waarmee je het plastic boek dus kun uitlenen.
Als je dat dan gedaan hebt, kun je thuis, bij de website van de ondernemers, door middel van verificatie tussen de barcode en ons uitleensysteem, het e-boek donwloaden en lezen.
Vervolgens breng je het plastic kaartje gewoon weer terug naar de bibliotheek, die het dan daarna weer kan uitlenen. Precies alsof het een gewoon boek is.
Er zit wat in, hoor. Ik zie dat mensen wel doen: heb je 8 keer het Puttertje op papier en 2 keer op plastic. Vast dat er mensen zijn die dan denken, "hé, ik probeer het e-boek eens een keer". Gewoon een leuke display van plastic toptitels in de bibliotheek, het lijkt me wel wat.
Dus ik steek er even wat energie in, ondanks dat we meer te doen hebben natuurlijk. Maar ik word wel vrolijk van dergelijke ondernemers. Ze steken hun nek uit voor iets waar ze in geloven, en waar ze natuurlijk, uiteindelijk, geld mee denken te kunnen verdienen. Maar voorlopig investeren ze alleen maar, in hun tijd en geld.
Astrid vond ze te bruin...

leesmusea

Ze zijn er echt nog hoor, kinderen die verzot zijn op lezen.
Vandaag heb ik er weer een paar gezien. Als je daar op visite komt, en dat is al sinds ze kunnen lezen, vind je ze lezend op de bank. Ze zeuren niet, ze vragen niet op een foute manier om aandacht, ze vervelen zich niet, ze willen geen luidruchtige dingen doen, ze lezen.
Knieën omhoog, boek er tegen aan en lezen maar.
Je hoort ze de hele ochtend niet, als je af en toe het woord aan ze richt kijken ze verstrooid en zelfs een beetje verstoord op, 'hé?' Ze hebben je niet gehoord, ze hebben het gesprek niet gevolgd, ook al gaat het over hen en valt hun naam regelmatig, nee, ze zijn aan het lezen.
En natuurlijk, het zegt niet alles, maar ze doen het goed op school, ze hebben fantasie, ze zijn sociaal en welbespraakt, kortom, heerlijke kinderen!

Zeker weten?

Het is me in mijn leven een aantal keren gebeurd en ik weet ze eigenlijk nog allemaal: de keren dat ik echt ZEKER van iets was, en ik toch een onomstotelijk bewijs van het tegenovergestelde kreeg.
Ik herinner mij uit een ver(der) verleden een langdurige discussie over een huis waar ik ooit geweest was. Ik kon mij een vrij precies beeld vormen van hoe dat huis, de kamers, de aankleding er uit zag. Ik wist kortom ZEKER dat ik daar geweest was. Dat is jaren door mijn partner bestreden. Het KON NIET zo zijn dat ik daar was. In allerlei langlopende gesprekken werd de context uitgebreid in kaart gebracht, maar ik wist het echt heel ZEKER: ik was daar toen geweest. Ik ben een zuinig mens, maar daar had ik flink wat geld op willen zetten.
Jaren later kwamen we daar weer. Ik herkende er niets van, ik wist ineens ook ZEKER dat ik er inderdaad NIET geweest was.
Hoe kan dat nu? Heb ik dan gedroomd over die plek? Tot op heden is dat mijn verklaring voor mijn valse herinnering.
Deze week deed ik een uitnodiging voor een bijeenkomst met wel 12 personen de deur uit. Die zou plaatsvinden vlak voor mijn kleine stedentripje naar Basel volgende week. De afspraak was tot stand gekomen in een wat rumoerige setting, maar ik weet de context nog en waarom die wel en die toch wat lastiger zou kunnen. Uiteindelijk hebben we die datum geprikt. Dat wist ik ZEKER.
Nu blijk dat IEDEREEN de dag daarna in zijn agenda heeft staan. Terwijl ik dan natuurlijk in Basel zit, en dat wist ik toen we het afspraken ook al.
Hoe kan dat nu weer? Hoe is mijn beleving van het maken van die afspraak geweest? Hoezo heb ik nu die andere datum genoteerd? Want als mij duidelijk was geweest dat het om deze dag ging, had ik natuurlijk meteen gemeld dat ik niet kon.
Daar gaan dus dingen mis. Zonder dat ik kan traceren waar en hoe. Daar wordt ik dan dus wat onZEKER van.

Prezi

Gisteravond volgde ik, samen met Inge en Carolien, een cursus van de Volksuniversiteit Arnhem over Prezi. Prezi is een andere, wat interactievere, intuitievere manier van presenteren. Powerpoints zijn soms wat afgezaagd en voorspelbaar, prezi´s zien er veel flitsender uit. Je plaatjes zwieren over het scherm, je kunt heel ver in en uitzoomen, waardoor je allerlei ´lagen´ in je presentatie kunt inbouwen. Je kunt van alles invoegen: filmpjes, foto's, je kunt zelfs in een soort van 3D plaatjes laten zien.Kijk maar eens op www.prezi.com.
Kortom: de moeite waard om me eens verder in te verdiepen. Want als je dat allemaal alleen moet doen, alle 'tutorials' ten spijt, dan is dat toch een eenzaam gebeuren. Nu konden we wat oefenen en vragen stellen. Vervolgens blijft het toch een hoop knoppenkunde, wat je natuurlijk niet allemaal kunt onthouden. En ook wat teleurstellend was het advies vooral zuinig te zijn met alle draai- en zoomeffecten. Kijkers worden daar al snel draaierig van en dat komt je verhaal niet ten goede. Jammer, want dat maakt het nu juist zo leuk, dacht ik.
Ik heb er de hele nacht nog van gedroomd, al die draaiende bewegingen met telkens verrassende nieuwe plaatjes.

de toekomst

Het eind van het jaar nadert en dat betekent dat we weer bezig gaan met de daadwerkelijke invulling van de begroting van 2014. En wij niet alleen, ook gemeentes zijn nu druk met hun begroting en meerjarenbegroting.
Voor 1 april dienen wij bij de gemeente altijd een begroting voor het jaar daarna in. Dat doen we omdat we daarin meteen een te verwachten subsidiebedrag opnemen, en daarmee dus in feite bij de gemeente een subsidieverzoek indienen, in de vorm van een begroting.
In de loop van het jaar (en dat is pas veel later, zo rond september) krijgen we een beetje duidelijkheid over of we dat bedrag ook gaan krijgen. Meestal niet, want wij gaan bijvoorbeeld altijd uit van normale indexering van bedragen ivm de inflatie. En het is bij gemeenten altijd maar de vraag of je dat krijgt en zo ja, hoeveel.
In maart hebben wij dus een begroting voor 2014 opgesteld. Daarbij ga je uit van plannen en ontwikkelingen zoals je die nu al denkt te hebben of kunt voorzien. En wat die dan gaan kosten.
En altijd wijkt de werkbegroting, die we dus nu aan het opstellen zijn, af van de eerste, wat meer algemene versie van maart. Want er verandert in zo'n half jaar toch altijd weer erg veel: plannen gaan niet door, of pas later, er zijn nieuwe ontwikkelingen waar je eerder geen geld voor had gereserveerd, de subsidie is inderdaad toch weer lager dan in eerste instantie opgenomen.
Ik moet vaak denken aan die radioreclame waarin een meneer dingen roept als 'een complete different bal game', global business, global players', 'alles wordt anders, echt alles wordt anders'. En inderdaad: wat is tegenwoordig zelfs de heel nabije toekomst van organisaties als de onze toch onzeker.

لا يمكن قراءة والكتابة

Het blijft altijd moeilijk om je een beeld te vormen van de wereld van iemand die niet kan lezen of schrijven. We zetten er als bibliotheek stevig op in, in de preventie, via Boekstart en de Bibliotheek op school, maar ook in de bestrijding.
Alberdine heeft een plan van aanpak opgesteld en we proberen zoveel mogelijk van anderen te leren op dit punt: we volgen allerlei studiedagen waarin bibliotheken en gemeentes met elkaar nadenken over hoe je netwerken rond dit thema opzet, waar je potentiële laaggeletterden kunt bereiken en hoe je ze zover krijgt dat ze ook daadwerkelijk iets gaan doen aan hun laaggeletterdheid.
Daar praten we over, met de gemeente, met elkaar, met andere instellingen. We schrijven elkaar mails, we sturen elkaar notities en uitnodigingen voor studiedagen. En we benoemen allerlei voorbeelden van zaken waarvan wij denken dat de laaggeletterde dat niet kan. En daar verbazen we ons dan gezamenlijk over: 'moet je je voorstellen, je kunt niet eens een kaartje voor de trein kopen, want je kunt de kaartjesautomaat niet lezen', 'boodschappenlijstjes, daar werken ze niet mee, ze onthouden alles', 'je moet eens proberen een uitkering aan te vragen, dat is zelfs voor gewone mensen nog moeilijk'.
Het zal best kloppen en ik ben helemaal vóór de koers die we nu inzetten: eerst contact met de organisaties en mensen die waarschijnlijk écht contact hebben met mensen die niet kunnen lezen. En dan via die weg die mensen naar taalles proberen te krijgen.
En toch ben ik af en toe bang dat we 'ze' niet te pakken gaan krijgen. Omdat we er niet de vinger achter krijgen, hoe het leven van mensen die niet kunnen lezen er uit ziet, hoe ze die situatie onderdeel hebben gemaakt van hun dagelijkse leven, hoe ze misschien er zelfs helemaal niet zo veel last van hebben, hoe groot de schaamte is, bewust of onbewust. We staan er, als zo vanzelfsprekend lezende en schrijvende mensen, zo ver van af... Ik ben heel erg benieuwd en zou supertrots zijn als het ons lukt....

de G!ds

Jaren terug heeft de bibliotheeksector het 'product' de G!ds ontwikkeld. De G!ds is een databestand van oa adresgegevens van allerlei instellingen, dat actueel gehouden wordt door de lokale bibliotheek. Via filters en een website worden die gegevens dan getoond op speciale digitale wmo-loketten of cjg-loketten enz.
Dat alles vanuit de visie dat de openbare bibliotheek van oudsher een belangrijke partij is als het gaat om verzamelen, ontsluiten en beschikbaar stellen van informatie.
Onze bibliotheek doet daar niets mee, onze gemeentes hebben ons nooit die rol toebedeeld. Andere bibliotheken, zoals Wageningen, Doetinchem enz. vervullen die rol wel voor hun gemeenten.
Toch kunnen wij wel aan een eventuele vraag op dat punt beantwoorden. Want we hebben immers ons netwerk: regionaal, provinciaal en landelijk. Dat betekent dat wij als lokale bibliotheek altijd in staat zullen zijn om de afspraken die we met gemeentes maken op dit punt, ook na te komen. Want als je het zelf niet (meer) kunt, kun je een andere bibliotheek of de serviceorganisatie vragen die taak voor je uit te voeren.
En binnen de gemeente ben je nog wel steeds als lokale speler zeer aanspreekbaar op wat je doet. En kun je van je lokale netwerk gebruik maken om andere organisatie te betrekken bij dat digitale loket en hen scherp te houden als het gaat om de effectiviteit en het gebruik er van.
Meerwaarde dus voor de gemeente, ten opzichte van een puur commerciële partij. Die kent namelijk die huisartsenpraktijk niet, waarvan wij al lang weten dat die verhuist is. En die kent ook de directeur van de zorginstelling niet, die veel meer te bieden heeft dan nu in het loket wordt aangegeven.
Dat heb ik vandaag de projectleider Digitaal loket van de gemeente Rheden geprobeerd duidelijk te maken: lokale binding, lokale netwerkvorming, lokale partij, dichtbij aanspreekbaar op kwaliteit en stabiliteit, want gedragen door de hele sector.
Ik hoop dat het over is gekomen...

Dag Huis!

Vandaag hebben we afscheid genomen van een huis.
In dat huis heeft onze vriendin ruim 30 jaar gewoond. Een oude boerenwoning, waarin erg veel is verbouwd en vertimmerd. Waarin haar kinderen zijn geboren en groot geworden, en nu haar kleinkinderen logeren. Een huis met kersenbomen, notelaars en appelbomen. Een huis waarin je je altijd op vakantie voelt.
Wij mochten er vaak verblijven, als onze vriendin zelf op vakantie was. En dan raak je aan zo'n huis toch gehecht. Je weet waar alles staat, dat de kraan niet zo best loopt, hoe je een bepaalde lamp aan moet krijgen, je leert de geneugten en de nukken van het huis kennen.
Maar het huis is verkocht. Onze vriendin kan het onderhoud en de enorme tuin niet meer alleen behappen, ze wil gaan wonen waar wat meer leven in de brouwerij is, centraler, in een mooie stad, dicht op een mooi centrum.
Iedereen begrijpt dat, iedereen vindt het een heel goed en verstandig besluit.
Maar stiekem zijn we allemaal wel een beetje jaloers op de nieuwe eigenaars. En we hopen natuurlijk wel dat ze geen garages in de tuin gaan bouwen, geen grindtegels gaan leggen en geen plastic klimhuisjes gaan installeren. Maar daar hebben wij al helemaal niets meer over te zeggen.

Ying!

Vandaag een heerlijke ontspannen dag gehad, niet of nauwelijks met het werk bezig geweest.
Eerst lekker een rondje buiten gelopen, beetje rennen, beetje wandelen, net voor de bui binnen. Thee, krantje en een lekker recept uitzoeken voor mijn gasten van vanavond. Zieke broer bezoeken, winkeltjes kijken, boodschappen doen, naar de kapper, lekkere visschotel klaarmaken, wijntje erbij, koffie met koek en verhalen over de toekomstige vakantietrip van mijn dochter....
Een echt weekendgevoel. En het was pas vrijdag vandaag!
De tas met werkspullen staat er nog, die moet even wachten.

Zingen

Er zijn een paar dingen die ik niet zo goed kan, maar die ik heel graag doe.
Dat kan heel frustrerend zijn.
Zo hou ik erg van zingen, maar ik kan het echt niet. Als kind kon ik al geen wijs houden en ik ga bij tijden echt vals. Ik heb ooit op een kinderkoor gezeten en toen ik daar van af ging zei de dirigent dat hij dat heel goed kon begrijpen. Ook krijg ik regelmatig commentaar op mijn zingen: 'Als je het voor mij doet, hoeft het niet hoor'. Alleen van mensen die mij na staan, overigens, anderen durven dat niet zo goed te zeggen.
Maar vervelend is het wel. Want ik zing graag, en ik kan heel goed teksten onthouden, dus ik hou er van om met lange uithalen het hele repertoire van Simon & Garfunkel (bijvoorbeeld) door het huis te galmen. In mijn tienerjaren kende ik werkelijk de hele rockopera Jesus Christ Superstar uit mijn hoofd en nog komt er veel terug als ik er eenmaal aan begin.
Maar door het vele commentaar durf ik niet meer zo goed, en zeker niet in vreemd gezelschap. je krijgt mij op feesten en partijen dan ook echt niet aan de karaoke bijvoorbeeld.
Dus als ik een wens mag doen voor een volgend leven, dan wens ik altijd dat ik dan goed kan zingen, met een bijzondere stem. Zo dat ik dan op een koor kan en al mijn energie en levenslust kwijt kan in een heel repertoire aan mooie, leuke liederen. Gewoon omdat me dat zo heerlijk lijkt.

Social Media

En weer was er naar nieuws over hoe kinderen misbruikt worden via social media.
Je zou toch denken dat er inmiddels voldoende over te doen geweest is, maar toch, jonge kinderen (soms pas 9 of 10 jaar) laten zich blijkbaar via chatsites zo bepraten dat ze voor de camera seksdingen met zich zelf doen.
Je weet er het fijne niet van natuurlijk, maar ik vraag me dan wel het nodige af. Worden die kinderen bedreigd door hun chatpartner? Blijkbaar heeft dat dan zo'n impact dat ze zich ook niet meer realiseren dat zich alles in de online wereld afspeelt. Misschien worden ze gechanteerd met het doorvertellen aan ouders? Of hebben ze minder sterke grenzen rond seks? Je ziet en hoort bij jonge mensen soms een houding ten opzichte van seks, die heel vrij en bijna functioneel is, met heel veel afstand tot de emotie die er bij hoort. Of in elk geval, waarvan ik denk dat het heel fijn is als die er ook bij hoort. En hoe komt dat dan? Door de vele seks op de tv? Soms bijna porno, of misschien in sommige huishoudens gewoon echt porno... Lees er maar eens zo'n tijdschrift voor jonge meiden op na, ik schrik dan van de Lieve Lita vragen die daar gesteld worden. Oei, oei, waar zijn ze op zo'n heel jonge leeftijd al mee bezig... Dn voel ik me heel naïef.
Maar onder dwang is natuurlijk zonder discussie altijd af te keuren, en dingen doen met minderjarige kinderen is gewoon strafbaar, in het echt en in cyberspace. Dus oppakken die man.
En voorlichten natuurlijk. En dat ging Yola deze avond toevallig doen in een ouderavond voor 't Rhedens. Dan kun je wel heel actueel inspelen op wat er in de wereld gebeurd. Ouders zullen er zeker vragen over stellen! En dan kan goede informatie op dit punt ouders helpen bij het verantwoord begeleiden van hun kinderen op het internet.

Waarom doen we dingen?

Vandaag moest ik ergens lang wachten. Dat wist ik van te voren, dus ik had een hele tas met achterstallig leesvoer meegenomen.
In het Bibliotheekblad van september las ik een aardig artikel over de klantgedrag, als achtergrond bij de manier van presenteren van de winkelformule. Daar werden ook zes basisprincipes genoemd, die, ongeacht de situatie, uiteindelijk onze keuzes beïnvloeden. Dat geldt voor iedereen, allemaal beslissen we uiteindelijk om iets te kopen of iets te doen op grond van deze beinvloedingsprincipes.
Lees maar eens mee:
1. Wederkerigheid: doet een ander iets voor mij, dan heb ik de neiging (vroeg of laat) iets terug te doen.
2. Schaarste: wat zeldzaam is, wil ik hebben.
3. Autoriteit: wie autoriteit uitstraalt, ben ik geneigd te volgen of te geloven.
4. Consistentie/commitment: als ik eenmaal A gezegd heb, moet ik ook B zeggen.
5. Sympathie: ik doe graag dingen voor mensen die ik aardig vind of die op mij lijken.
6. Sociale bewijskracht: als de meeste anderen, die zijn zoals ik, iets doen, dan ben ik geneigd het ook te doen.
(uit: Invloed, de zes geheimen van het overtuigen, van Robert Cialdini)- kijk ook even naar de video's hiernaast!
En hoe graag we ook uniek willen zijn, het klopt volgens mij wel. We zijn toch sociale wezens, niets menselijks is ons vreemd, en hoe graag we soms ook willen opvallen, toch gaan we over het algemeen op in de massa.
Ik gebruik mezelf dan ook regelmatig als prototype van onze doorsnee klant: vrouw, 40-50 +, redelijk tot hoog opgeleid, houdt van lezen en cultuur. Volgens mij is 60-70 % van onze klanten van dit genre. En dan is er niets mis mee om jezelf even als meetlat/maatstaf te nemen als je kijkt naar hoe wij onze producten aan de man (vrouw dus) willen brengen.
Wat vind ik leuk? Waar hou ik van? Waarom kies ik er voor om iets te lenen of naar een activiteit te gaan? Hoe wil ik graag behandeld of gezien worden als ik ergens kom?
Als we er zo tegenaan kijken hebben we enorm veel kennis in huis, die we kunnen gebruiken om onze klanten nog meer te inspireren dan we nu al doen.

Zumba

Het begint er steeds meer op te lijken dat dit meer een blog van het weekend wordt, dan een blog over mijn werkdagen. Deze week drie avonden, maar liefst. En als ik dan zo tussen 10 en 11 thuis kom, heb ik echt geen puf meer om nog een verhaaltje te schrijven.
Toch doe ik het nu gauw even tussendoor.
Drukke dagen, hele drukke dagen.
Maar niet alleen voor mij, dat zie ik wel. Het is Kinderboekenweek, bibliotheekmedewerkers zijn druk in de weer met het versieren van hun vestiging, Carolien laat haar vertelvoorstelling zien, Astrid werkt her en der op de open plekken in het rooster. En vanmiddag stond Roselijn zeer enthousiast met haar billen te schudden bij de sportieve aftrap van de Kinderboekenweek in Dieren.
Zelfs Jopie heeft even mee'gezumbaat'. Maar dat was toch vooral omdat in het kantoor de verwarming was uitgevallen, denk ik. Ze kregen het koud daar.

Politiek

De dagen zijn op dit moment gevuld met politiek. Landelijk, bijna de hele dag zijn de algemene beschouwingen te volgen. Ik werk, dus ik mis er veel van, maar het gaat er soms heftig aan toe begrijp ik wel.
Maar ook lokaal waren gisteravond de gemoederen behoorlijk verhit.
Het ging (weer eens) over 3b4. Het College besloot vlak na de zomer het plan waar de gemeenteraad ja of nee tegen moest zeggen niet aan de gemeenteraad voor te leggen. Dat betekent eigenlijk dat ze zelf besluiten om het niet door te laten gaan. Ze geven de Raad daar dan in feite geen stem meer in. En dat riep natuurlijk allerlei vragen op. Verder bleek dat er over dat besluit met een beperkt aantal raadsleden (allemaal uit de grote coalitiepartijen) vooroverleg is geweest. En dus niet met een aantal raadsleden die al sinds jaar en dag deel uit maken van de Klankbordgroep 3b4 en het plan steeds op de voet gevolgd hebben. Die waren daar ontevreden over en snapten het ook niet.
GemeenteBelangen (een kleine lokale partij in Renkum, 2 zetels) maakt onderdeel uit van de coalitie, zonder dat ze een wethouder leveren. Dat kan. Maar ze zijn niet bij dat vooroverleg gevraagd. Dus voelden ze zich niet serieus genomen als coalitiepartner. En zegden ze gisteren dus hun samenwerking op. Ze stapten uit de coalitie, zoals dat dan heet.
Reuring alom.
Na ruim 3 uur praten was er nog geen zicht op een soort van oplossing. De burgemeester heeft toen (ongebruikelijk begrijp ik) de fractievoorzitters bij elkaar geroepen, die toen gezamenlijk een motie hebben opgesteld. Waardoor de zaak uit de impasse was. In die motie staat dat het College opnieuw moet gaan kijken, samen met de toekomstige gebruikers van 3b4, die al jaren samen praten als Platform, of er toch niet een oplossing te vinden is voor het verwachte financiële tekort. Van maar liefst €70.000 op een jaarlijkse exploitatie van €950.000. Dat moet toch lukken zou je zo denken....
Je komt er nooit precies achter wat nu de beweegredenen van het College zijn geweest om dit zo aan te pakken. Maar in feite zijn we terug bij een soort van af: weer onderzoeken, weer overleggen, nog eens kijken of het echt niet kan.
Alleen GemeenteBelangen hield op dit punt de rug recht en stemde tegen de motie: er was volgende Hermine van de Berg al zo lang gepraat, dit zou verder niets nieuws opleveren. Ik vond dat standvastig.

Vriendschappen

Dit weekend was ik op stap met een groep vrouwen die elkaar hebben leren kennen tijdens de zwangerschapsgymnastiek. Onze gezamenlijke kinderen die toen zijn geboren zijn nu allemaal 27 jaar oud. We zijn heel verschillend, deze 9 vrouwen. Niet iedereen heeft werk, niet iedereen is hoog opgeleid, niet iedereen heeft nog een partner. Maar we hebben dus wel allemaal kinderen, in en rond dezelfde leeftijd. En die 27 jaar maken dat je ondanks alle verschillen vooral heel veel gezamenlijke geschiedenis hebt.
We kennen, in elk geval van de verhalen, elkaars mannen en de daarbij horende eigenaardigheden (:-)). Niet alles is met alle kinderen altijd over rozen gegaan en ook daar weten we elkaar te vinden en de steunen. We accepteren elkaar in onze verschillen en respecteren elkaar in onze kwaliteiten. En elk jaar wordt dat tijdens dit 'meidenweekend' weer heel erg duidelijk.
Niets hoeft, alles mag, er is een programma, waar we allemaal ons best voor doen. Dus tuften we dit jaar door Edam op een freewheler, gingen we met een bootje door de grachten van Alkmaar, bezochten we een uitvoering van twee singer/songwriters en natuurlijk aten en dronken we te veel.
Ik hoop echt dat we dit nog veel jaar in goede gezondheid kunnen blijven doen!

Voetbal

Ik hou er eigenlijk niet zo van, van voetbal. En toch kan ik zeer fanatiek deskundig commentaar leveren. Vind ik zelf tenminste. Over het algemeen zeer tot ergernis van de andere aanwezige(n) in de kamer. Ajax is bezig. Gedoodverfde verliezer tegen Barcelona. De commentator blijft hoopvol, voorlopig bij 0-0. Ik kijk even mee.
Maar besluit dan toch dat ik er eigenlijk niets aan vind. Dus maar even mijn blog, over niets interessants dus vandaag...
En net als ik afsluit is daar het doelpunt tegen. Sneu. Volgens de commentator konden ze er niets aan doen.

Lange dagen...

Soms heb je van die lange dagen, met veel overleg en veel werk.
Dit was er zo een.
Vanochtend was ik al om 8.00 uur in de Poort van Doorwerth, voor een kort overleg met Solidez, over de investeringskosten voor de inhuizing van de bibliotheek naar het Dorpshuis.
Daarna snel naar Oosterbeek voor het educatie-overleg met de lees/mediacoaches en de specialisten. Altijd een volle agenda, iedereen heeft elkaar veel te vertellen, er moet veel afgestemd worden. We zijn nog redelijk zoekende met elkaar. En er komt ook altijd weer werk uit voort.
Daarna meteen samen met Astrid de financiele rapportage besproken met onze tijdelijke controller. Annemarie vervangt vanuit SLS Edwin, die deze zomer een herseninfarct heeft gehad en volop aan het revalideren is. We bespraken ook alle mogelijkheden die we nog zien om een extra bezuiniging voor de gemeente Rheden in te vullen. De wethouder heeft om die input gevraagd omdat de gemeente Rheden weer fors moet bezuinigen en wij daarbij weer in beeld zijn.
Dat liep door tot na de lunch, die bestond (net als altijd) uit 2 boterhammetjes met kaas, gegeten aan de tafel, al lezend in de mail.
Daarna een gesprek over de collecties voor de bibliotheken op school. Dat moeten we structureler gaan aanpakken en we hebben nu een idee hoe. Vervolgens nog snel even naar de gemeente Renkum om de financien voor Doorwerth nog even aan de ambtenaar voor te leggen. Het lijkt er op dat we wel op wat incidentele subsidie kunnen rekenen, dus moet er deze week nog een aanvraag voor ingediend worden.
En toen moest ik ook nog overblijven omdat er vanavond een PvdA-avond is in en over Doorwerth. Waar de wethouder komt spreken en waar vast het een en ander over het sluiten van de bibliotheek gezegd zal gaan worden.
So much voor mijn Ying....

De waarde van kunst

Deze week bezocht ik met vrienden de Franse plaats Lens, dicht bij de Belgische grens. Daar is een nieuw museum geopend, waarin een deel van de collectie van het Louvre als vaste collectie wordt getoond. Een soort dependance.
Erg mooi gebouw, heel licht en ruimtelijk. De kunst is chronologisch opgesteld, los in een grote brede soort van gang. Je kunt er slingerend door heen lopen en komt dan Arabische, Aziatische, westerse kunst tegen, schilderijen, beeldhouwwerken, reliëfs, schalen en glaswerk. In heel mooie vitrines, met heel mooi licht.
Echt een plezier om doorheen te slenteren.
Wij hebben er een soort van gewoonte van gemaakt om ons achteraf af te vragen welke kunstobjecten wij nu zo mee naar huis zouden willen nemen. Ieder één, anders wordt het thuis ook zo vol.
Grappig wat daar dan elke keer weer uit komt.
Ik koos dit keer voor een zeer oud, bijna prehistorisch beeldje, van twee soorten steen, een soort oermoeder. Erg mooi, enorm oud en toch eigenlijk heel modern. Han koos voor een schilderij, een stadsgezicht.
Verder hoefden we eigenlijk niets, de rest was ook mooi, maar dit zouden we wel willen hébben.

En verder boften we met de tijdelijke expositie van het werk van Rubens en liepen we zo tegen de nieuwe koningin van België aan! Wat me overigens wel door een medewerkster verteld moest worden.....

Een geval van jammer!

Woensdagavond was de presentatie voor de raadsleden van Rheden en Rozendaal. De opkomst was boven verwachting, uit beide gemeenten waren de wethouders aanwezig en van bijna alle partijen vertegenwoordigers. Ook vanuit de collega's was veel belangstelling. Wat fijn was, omdat er zo af en toe vanuit de dagelijkse praktijk op vragen van raadsleden ingegaan kon worden.
Ik hoorde van verschillende mensen terug, dat mijn verhaal helder en duidelijk was, dat de lijn goed zichtbaar was en dat ik het 'ontspannen en zelfverzekerd' vertelde. Fijn. Veel meer kun je tijdens zo'n avond niet willen. Je weet natuurlijk nooit of het zoden aan de dijk zet mbt mogelijke bezuinigingen, maar je moet je verhaal wel vertellen.
Omdat ik er van uit ga dat ik op het punt van lobbyen richting de raadsverkiezingen nog wel wat te leren heb, had ik mij opgegeven voor een VOB-bijeenkomst voor directeuren. Over hoe de bibliotheek zich kan voorbereiden op die verkiezingen, hoe ze haar netwerk kan inzetten enz.
Misschien heb ik mezelf en wat ik al weet onderschat. Maar tijdens die bijeenkomst kreeg ik het gevoel dat de presentatoren dachten dat ze met een stel echte beginners om tafel zaten. Enorme open deuren en brede algemene bekendheden werden als 'de nieuwe waarheid' en 'innovatieve tips en truks' gebracht: weet u waar de willekeurige burger aan denkt bij het woord Bibliotheek? Aan boeken! En weet u waar een wethouder meestal aan denkt: Ja zeker, ook aan boeken!
Duuuuh. Nee, dat wist ik nog niet......
En inderdaad: vraag niet altijd om geld, zorg dat je zo veel mogelijk free publicity krijgt, laat je gezicht zien en zorg dat mensen je kennen. Ja hoor.....
Ik ben ik de pauze weggegaan. Echt zonde van mijn tijd en wat mij betreft een flinke misser van de VOB door haar directeuren  zo te onderschatten.
Echt jammer!

Praten tegen niemand

Volgend jaar zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen. Dat betekent dat de politieke partijen zich weer opmaken voor hun onderlinge strijd om de gunst van de kiezer. En in de lokale politiek gaat het dan om heel dichtbije, lokale zaken.
En dus is dit ook de tijd om de verschillende lokale partijen te winnen voor onze goede zaak: de bibliotheek!
Daarom ben ik al een tijdje bezig met het maken van een presentatie voor gemeenteraadsleden, die voor Rheden en Rozendaal is morgen in de nieuwe bibliotheek van Velp.
Dat is natuurlijk op zich al een goede binnenkomer, want ik durf te wedden dat de meeste raadsleden er nog niet of nauwelijks geweest zijn.
Het doel van mijn verhaal is natuurlijk uiteindelijk de aanwezige raadsleden er van te overtuigen dat de rol van de bibliotheek in hun gemeenten heel belangrijk is en dat we nu echt wel voldoende hebben bezuinigd! Meer kan er niet af, als je tenminste de inhoudelijke uitgangspunten over nut en noodzaak van een bibliotheek in je gemeente onderschrijft.
Ik heb een verhaal over brede ontwikkelingen in de samenleving en spits het dan later toe op Rheden en Rozendaal. Ik heb geloof ik 22 dia's. Dat is redelijk veel. Ik moet het nu een keer hardop oefenen om te weten hoe lang ik daar dan over doe. En daar dan wat van aftrekken, want in het echt praat ik nog steeds vaak te snel.
Dat oefenen geeft altijd een beetje rare situaties. Want ik kan dat niet in stilte, dus zit ik in mijn kantoor of thuis hardop een verhaal te houden tegen niemand.
En dat dan wel een paar keer, omdat ik het echt in mijn hoofd wil hebben en maar af en toe op het papier wil kijken.
Soms komt er dan iemand informeren tegen wie ik daar toch zo aan het oreren ben. Tegen niemand dus...

Moeder van de bruid!

Vrijdag was het dan eindelijk zo ver. Precies een jaar geleden vroeg hij haar ten huwelijk, dus dat duurt dan toch wel lang voor we dan nu eindelijk naar het stadhuis trokken.
En wat was het een mooie dag!
Alles was goed: weer goed, haar goed, jurk goed, trouwambtenaar prima, trouwlocatie schitterend, eerste trouwfoto's ook geweldig, eten goed, speechje prima, feest goed.
Vanochtend vroeg hebben we ze naar Schiphol gebracht, voor de huwelijksreis. Zo fijn om dan te zien en te horen hoe ze er zelf ook echt heel erg van genoten hebben. Want daar gaat het om natuurlijk: al die goede herinneringen van zo'n dag helemaal in het middelpunt van de belangstelling staan. Een gelukkige dag voor hen beiden, dat straalde er van af. Met een hele grote groep vrienden en familie om hen heen.

In elk geval een goede basis.

Productenboek en productbegroting

Sinds een paar jaar maak ik elk jaar voor de gemeenten een productenboek met een productbegroting. De gemeenten wilden dit graag omdat ze "product gericht willen sturen": vanuit het gemeentelijke beleid bepalen welke producten ze wel of niet willen afnemen van een organisatie.
Dat valt nog niet mee, zo'n productenboek. Heel goed is dat we onze producten eens goed op een rij hebben, uitgeschreven met doelstellingen en te behalen resultaten. Dan zie je toch weer eens wat wij allemaal doen!
Veel lastiger is het om daarna de vertaling te maken naar de financien. Want wij werken zo niet, wij hanteren de branche-indeling in financiële hoofdrubrieken, zoals huisvesting, personeel, collectie.
En in het productenboek is de ordening:
1. de wettelijke taak: alles wat we voor de kinderen van 0-14 doen,
2. de aanvullende gemeentelijke keuzes: op dit moment vooral de dingen die we doen op het gebied van mediawijsheid en taalontwikkeling voor andere groepen dan kinderen
3. samenwerking met andere organisaties: de dingen die we doen bijvoorbeeld in het kader van het Kulturhus in Renkum
4. de autonome taken: alles voor volwassenen, dus collectie, uitlening, activiteiten.

Vertaal dan bv. onze rubrieken huisvesting en personeel maar eens naar die categorieën, zonder jezelf te kort te doen. Als ik met dit soort zaken bezig ben, merk ik toch telkens weer dat daar mijn hart niet ligt, om het zo maar eens te zeggen. En tussen die ambtenaren vliegen de verdeelsleutels en rangschikkingen en financiële toerekeningen over tafel. En dan hoop ik maar dat ik de juiste dingen opschrijf en dan dus straks ook met de juiste berekeningen kom.
Want het is wel telkens weer een bult werk, dat productenboek!

Structuurvisie

Ik was door de gemeente Rheden uitgenodigd aan te schuiven bij een overleg over de 'structuurvisie' voor het dorp Rheden. Dan gaat  het vooral over hoe het dorp zich, vooral op het terrein van de ruimtelijke ordening, zou moeten ontwikkelen. En omdat aanpassingen en herinrichtingen van dorpen natuurlijk geen kleine klus is, zijn dat altijd langjarige trajecten. Dit voorjaar wil de gemeente een soort stip op de horizon vastleggen, zodat toekomstige ontwikkelingen en aanpassingen van de infrastructuur steeds vanuit dat doel bekeken en beoordeeld kunnen worden.
De gemeente Rheden praat daarvoor met allerlei partijen en ik zat daar samen met vertegenwoordigers van de drie basisscholen in Rheden. Waar wij dus sinds kort zo nauw mee samenwerken.
En dat was een heel aardig gesprek. Over hoe het dorp er voor staat en hoe het veranderd is sinds bijvoorbeeld de jongensjaren van Jack Palm. Welke problemen zich voordoen en welke nog te verwachten zijn.
Ik had niet zo veel in te brengen, maar vond het wel boeiend om te horen. Dat bijvoorbeeld 65 % van de inwoners van Rheden ouder is dan 45 jaar. Dat de huizen die na de oorlog en in de jaren 70 gebouwd zijn eigenlijk te klein zijn voor de wensen van moderne gezinnen. Dat er gemiddeld maar 2,2 mensen per huis wonen en dat dat vooral te maken heeft met een groeiende groep ouderen die er alleen voor komen te staan.
Hoe werk je dan toe naar een dorp dat weer jonge gezinnen aantrekt, waar de winkels en de voorzieningen een beetje op peil blijven, waar de scholen ook nog weer nieuwe kinderen krijgen en waar jongeren niet meteen vertrekken na de middelbare school? Lastige maar interessante vraagstukken vind ik.
Misschien wil ik in een volgend leven wel planologie of ruimtelijke ordening studeren.

Oorlog?

Oei, wat is er weer een hoop spanning in de wereld. Amerika en andere landen dreigen met ingrijpen in Syrie, nu daar zoveel burgers zijn gedood door een gifgas-aanval. De beelden zijn telkens weer schokkend.
Oorlog is vreselijk. Zo lang het een interne zaak lijkt, branden anderen hun vingers er niet aan. Begrijpelijk, want wie zit er nu toe wachten op een nieuw internationaal conflict. En kun je van de buitenkant wel goed beoordelen wie nu de good guys en wie de bad guys zijn? Bovendien, wij kijken met westerse ogen, die zijn heel anders groot geworden dan de ogen in de Arabische wereld.
Maar uiteindelijk wil toch nergens iemand oorlog. Vanuit Syrie zijn er duizenden mensen op de vlucht, laten alles achter, om het vege lijf te redden.
Mijn zus heeft Syrische vrienden die hier al heel lang wonen, politieke vluchtelingen. Met familie in Alleppo. Zij doen al heel lang geen oog meer dicht en vrezen constant dat ene bericht.
Dan komt het allemaal wel heel dicht bij.
En onze regering overweegt het schrappen van de zorg- en huurtoeslag. Ook erg voor veel mensen natuurlijk, maar de verhoudingen zijn soms wel wat scheef.

Sollicitatiegesprekken

Vandaag hebben Roselijn en ik de hele dag sollicitatiegesprekken gevoerd voor de functie van mediacoach in Rheden. Dat valt toch elke keer niet mee.
Voor iedere kandidaat wil je voldoende aandacht hebben, je neemt al je vragen en het CV nog eens door en dan is de sollicitant er, keurig op tijd.
En vaak, zo is tenminste mijn ervaring, neem je binnen de eerste paar minuten na binnenkomst, een beslissing. Soms al eerder, zeker als het een negatieve beslissing is. Met sommige mensen voel je onmiddellijk géén klik. Ik weet niet wat dat is, maar zo werkt het.
Dan is het zaak toch een fatsoenlijk gesprek te voeren, waarin je de kandidaat wel serieus neemt. Die heeft zich tenslotte veel moeite getroost om te solliciteren, heeft een reis achter de rug, is soms ook echt nerveus, en wil die baan gewoon graag. En ik weet dan al, die wordt het niet.
Ik denk vaak dat ook de kandidaat dat aanvoelt. Maar ik heb al heel veel sollicitatiegesprekken gevoerd in mijn leven en ik weet dus ook dat dat vaak niet zo is. Dat mensen soms zelfs echt het idee hebben dat ze een prima gesprek hebben gehad en veel kans maken. En dan erg teleurgesteld zijn als dat niet zo is.
Misschien heb ik dan juist te veel moeite gedaan om nog een respectvol en interessant gesprek te voeren. Kun je misschien beter meteen in het gesprek al laten merken dat het niks wordt?
Ik hoop dat we de beste kandidaat hebben uitgekozen vandaag en dat die dan ook blij is met de baan, die ik morgen ga aanbieden.
Want dat is me ook al eens overkomen, dat ze er na het gesprek van af zien.... Dan heeft de andere kant van de tafel, ik dus onder andere, geen beste eerste indruk gemaakt, vrees ik.

De Klipper

Deze week druk geweest met de plannen rond De Klipper. Zo hebben we het gebouw van de bibliotheek en het dorpshuis in Oosterbeek genoemd. In principe een werknaam, maar hij burgert al aardig in.
Als die plannen gaan lukken wordt het een heel bijzonder gebouw, waarin op een bijzondere manier samengewerkt gaat worden tussen allerlei organisaties. Kernpartners zijn de Bibliotheek en Solidez (welzijnswerk). Maar er kunnen meer kernpartners komen. En er zullen hopelijk veel samenwerkingspartners in de 2e schil gevonden worden.
De mogelijkheden tot wederzijdse bestuiving zijn legio: verschillende groepen mensen ontmoeten elkaar, komen samen in dit gebouw, om misschien verschillende redenen, maar ze komen elkaar tegen, worden door elkaar geïnspireerd, en gaan misschien zelfs ook op individuele basis iets samen doen.
Een gebouw dat bv. van 10 uur 's morgens tot '10 uur 's avonds of langer open is, waar je een goede koffie met gebak kunt krijgen, waar je op sommige dagen kunt eten, waar mensen gebruik van kunnen maken voor bijeenkomsten, het geven of volgen van workshops, lezingen, muziek- of danslessen, waar lokale kunstenaars hun werk kunnen laten zien of met groepen cursisten aan de slag kunnen.
Vandaag bespraken we intern, met een aantal collega's, die plannen. Zo krijgen we goede input vanaf de werkvloer en nemen we onze medewerkers mee in dit proces. Want dat het werk er erg door veranderd is iets dat zeker is. Maar het wordt volgens mij ook heel veel leuker, afwisselender en creatiever!

Vlamingen

Dit weekend hadden we Vlaamse vrienden op bezoek. Altijd leuk, alleen al vanwege het charmante Nederlands dat zij spreken. Niet alleen de klank van hun taal is anders, zangeriger, ook de woorden die ze gebruiken zijn vaak erg to-the-point (om het maar eens duidelijk te zeggen) en soms ontzettend grappig.
Als ik in Vlaanderen ben, verzamel ik graag de speciale uitdrukkingen of woorden die je daar op bordjes tegenkomt. Zo staan er bij invalidenparkeerplaatsen borden met de tekst: 'Neemt u mijn parkeerplaats, neemt u dan ook mijn handicap'. Niet alleen een prima uitdrukking, maar handicap zeggen ze dan ook echt met een A en daar wordt dat zo'n leuk woord van.
We gingen, om hen te plezieren, eten bij het Vlaams Arsenaal in Nijmegen. Daar is zowel de ruimte als de kaart in Vlaamse stijl. Vooraf dronken we een biertje bij Lux.
En leuk om dan terug te horen hoe Vlaams dat nu eigenlijk allemaal is:
Van de 'triple d'anvers' hadden zij nog nooit gehoord, terwijl ze toch uit Antwerpen komen en echte bierdrinkers zijn.  En ook om de menukaart met Vlaamse gerechten moesten ze glimlachen. Zo heten in Vlaanderen voorgerechten op een nette menukaart gewoon voorgerechten of entree. Maar hier stonden ze als 'entreekes' op de kaart. En dat zul je dus in Vlaanderen nooit op een menukaart aantreffen. Dat zeggen ze alleen tegen elkaar: "En .. welk entreeke kies jij?.. " , spreektaal dus.
Taal is iets wonderbaarlijks, en taal is onlosmakelijk verbonden aan cultuur. Mooi is dat.

De arbeidsmarkt

Volgende week hebben we sollicitatiegesprekken: voor de mediacoach in Rheden en voor de ICT/FB functie. Vandaag heb ik die voorbereid: het functieprofiel nog eens bekeken, de brieven en CV's van de uitgenodigde kandidaten bestudeerd en een setje informatie klaargemaakt voor mijn gesprekspartners.
Sollicitatiegesprekken voeren is een vak apart. Vooral met kandidaten waar een snelle klik mee is. Voor je het weet is het heel gezellig en babbelt iedereen een eind weg. Maar na afloop weet je eigenlijk niet veel meer over de echte competenties van de kandidaat. Behalve dan dat het hoogstwaarschijnlijk een plezierige collega is.
Daarom hanteren we een paar regels en afspraken voor het voeren van die gesprekken. Een ervan is bijvoorbeeld: zorg er voor dat de kandidaat geen wenselijke antwoorden kan geven. Vraag dus vooral naar ervaringsvoorbeelden en de eigen rol van de kandidaat daarin. Dan geeft hij/zij aan wat hij zelf belangrijk vind om te melden. En dan kun je toetsen of dat ook past bij wat wij belangrijk vinden.
Alle kandidaten zitten om werk verlegen, dat is heel duidelijk. En wij willen alleen echt goede mensen. Moeilijk hoor, we zullen er dus altijd een aantal teleurstellen.

Bibliotheek op School

De scholen zijn weer begonnen.
Dit schooljaar wordt een belangrijk jaar voor onze bibliotheek. Voor het eerst werken we dit schooljaar met speciale lees/mediacoaches, die de ondersteuning van met name de Bibliotheken op School gaan verzorgen. Zij moeten ons gezicht op school worden. Zij moeten, met hun deskundigheid, enthousiasme en liefde voor het lezen, de grote meerwaarde laten zien van deze manier van werken: dagelijks bezig met lezen, kilometers lezen, en dan vooral omdat de kinderen er zo veel plezier in hebben gekregen.
Wat we willen is dat halverwege het jaar leerkrachten en schooldirecteuren enthousiast zijn en andere scholen zich spontaan melden omdat ze horen hoe goed het loopt. En dat op het eind van dit schooljaar het leesplezier en de leesprestaties van de kinderen ook werkelijk zijn gestegen. En dat de leerkrachten duidelijk meer aandacht aan het vrij lezen en het stimuleren van lezen besteden dan nu vaak het geval is.
Dat is toch waar het allemaal om gaat: kinderen het plezier in lezen (terug)geven.
Wat een leuke baan is dat, lees/mediacoach. En wat hangt er veel van af dit jaar!

De jeugd van tegenwoordig

Tijdens de vakantieweken zijn er in de kluis van de Bibliotheek Renkum elke middag jeugd/kinderfilms vertoond. Dat trok veel belangstelling, maar ontwikkelde zich uiteindelijk toch een richting op die niet de bedoeling was. Een vast groepje kinderen, zo tussen de 11 en 16 jaar, kwam dagelijks langs, klierden elkaar, maakten lawaai, daagden elkaar uit en reageerden uiteindelijk ook niet meer op verzoeken en waarschuwingen van de bibliotheekmedewerkers.
En wat is dan wijsheid? Iedereen eruit zetten, stoppen met films draaien? Of met de kinderen in gesprek proberen te blijven en ze telkens weer op hun gedrag aan te spreken?
Vandaag hebben we daar met het team de koppen voor bij elkaar gestoken. Er is natuurlijk niet één oplossing. Elk kind is anders, en reageert het best op een eigen benadering. Maar die kinderen samen laten zich meeslepen in het groepsgedrag. En ook de medewerkers zijn verschillend, de één is veel 'strenger' dan de anderen. En je wilt als bibliotheek graag een plek bieden, ook voor kinderen die vaak al nergens welkom zijn. Maar deze groepen kinderen jagen ook andere 'kluisbezoeker' weg,  je gaat er als kind niet graag tussen zitten om een stripje te lezen.
We hebben nu de lokale politie om een adviesgesprek gevraagd, tenslotte zal die de kinderen goed kennen en ons kunnen adviseren over wat de beste benadering is. En in de tussentijd trekken we de regels maar wat strakker aan en draaien we voorlopig geen films meer.
De scholen zijn toch ook weer begonnen, dus de basisschoolkinderen zijn overdag weer onder de pannen.
Wel jammer, dat dat dan toch wel heel vaak zo gaat.

Ying! bij een beetje yang!

Als of het zo moest wezen...
Na mijn blog van gisteren, trok ik er vanochtend om half acht weer vrolijk vandoor richting Dieren. Net na de Waalbrug, vlak voor de afslag richting Jopie, hoorde ik een knal en daarna geroffel. Ik heb het eerder gehad, dus ik wist... een lekke band...
Ik ben nog even doorgereden en heb toen in de natte berm, na een oprit, de auto aan de kant gezet. En wat doe je dan, je kijkt eens naar de band... en je reikt naar je telefoon om de ANWB te bellen. Want hoewel ik best stoer ben en mijn hand niet omdraai voor diverse boor- en kluswerkzaamheden, heb ik nog nooit een band verwisseld en dat wil ik vooralsnog graag zo houden.
Op dat moment stopt er een auto achter mij in de berm, ik dacht eerst dat het al een wegenwacht was! Maar het was iemand van de provincie, belast met het wegbeheer, en dus hoorde ik bij zijn taak: het wegbeheer op orde houden.
Deze zeer vriendelijke meneer heeft in ongeveer een half uurtje zeer professioneel mijn band verwisseld en mijn auto voorzien van een zogenaamd 'thuiskomertje'.  Vervolgens heeft hij mij met knipperlichten over de busbaan geëscorteerd naar de terugweg en ben ik terug getuft naar mijn garage. Alwaar ik toch twee nieuwe voorbanden moest aanschaffen, wat dan weer wat minder leuk is.
Maar toen was ik dus onverwacht de hele dag thuis! Ying!
En zelfs dus even mijn dutje gedaan tussen 1 en 3!

ying en yang

Al een paar maanden heb ik last van mijn linkerschouder, een pijnlijke, stekende plek die vrij vaak ook uitstraalt naar mijn nek en schouder. Veel dezelfde houdingen, in de auto en achter de pc, daar ligt dat aan, lijkt me.
Dus ik probeer op die houding te letten, toch regelmatig te bewegen en af en toe neem ik een pilletje. Na vier weken vakantie zou het beduidend minder moeten zijn, dacht ik zo.
Maar dat was het niet, dus ben ik nu toch maar naar de fysiotherapeut gegaan.
En die keek even heel anders naar zo'n klacht. Volgens hem is mijn energiebalans volledig zoek en moet ik veel meer rekening houden met de lichamelijke veranderingen die bij mijn leeftijd horen (:-)). Ying en yang: ontspanning naast inspanning. Dus niet hardlopen, maar wandelen.
En dagelijks tussen 1 en 3 uur even gaan liggen en een klein dutje doen.
Dus.

Doorwerth

Sinds de TE HUUR affiches op het pand hangen, valt het kwartje bij de mensen in Doorwerth: hun bibliotheek gaat echt dicht. Dat brengt veel mensen er helaas toe hun abonnement op te zeggen. Vaak geven ze dan aan dat ze toch al niet zo veel gebruik meer van de bibliotheek maakten. Slapende leners, die nu wakker geworden zijn.
Dit najaar gaan we proberen weer een aantal van die slapende leners actief te krijgen. Door hen tijdens Nederland Leest uit te nodigen hun gratis exemplaar van 'Erik en het klein insektenboek' in de bibliotheek te komen ophalen. Natuurlijk loop je dan juist altijd het risico dat die mensen denken: oh ja, die bibliotheek, daar ben ik ook nog lid van, daar doe ik eigenlijk niets meer mee' , maar over het algemeen wordt het wel gewaardeerd als er aandacht is en een kleine attentie. Ook al moeten de mensen van Doorwerth er voor naar Oosterbeek.
Morgen ga ik in de Poort van Doorwerth kijken naar de mogelijkheden om er een jeugdbibliotheek in te vestigen, met, zoals in Rheden, een inlever- en afhaalpunt. En hier is voor volwassenen de combinatie zo slecht nog niet: de Poort van Doorwerth is ook het dorpshuis, dus er is een krantentafel, de openingstijden zijn ruim, er zijn ook overdag allerlei activiteiten, misschien kunnen we er een brievenbus maken, zodat de bezoekers die komen kaarten meteen hun boeken kunnen inleveren, misschien kunnen ook de gastvrouwen van het dorpshuis (vrijwilligers) helpen met het zoeken naar titels in onze digitale catalogus.
En dan moeten we begin 2014 maar eens kijken of we een aantal van de mensen die nu opzeggen niet terug kunnen winnen... Dat gaan we dit najaar ook proberen bij de opzeggers uit Rheden en Velp.