Wij (en dan bedoel ik mijzelf en mijn drie dochters) zijn echte die-hards, alleen al de gedachte om het een keer over te slaan brengt het schaamrood op onze kaken. Mijn oudste dochter (31!) loopt rond die tijd altijd met haar zelfgemaakte fan-t-shirt met een sintje er op en de tekst 'I am a believer'. Dus kom niet aan onze sinterklaas.
Maar o, wat is het elk jaar weer een opgave om iets leuks te bedenken, om alle kadootjes te kopen, om overal een versje bij te maken en om een surprise te bedenken (en te maken!). Elk jaar opnieuw kom ik tijd en energie te kort en dit jaar is het wel heel erg. In de hoop dat mijn kinderen mijn blog niet lezen wil ik wel verklappen dat ik dit jaar slecht geloot heb. Een heel lastig iemand, waar ik weinig voor kan verzinnen en die ook nog eens haar/zijn (voor de zekerheid) verlanglijstje van vorig jaar nog steeds niet heeft bijgewerkt. En daar kun je dus niet om vragen, want dan ben je wel heel doorzichtig. Dus worden het vaak wat flauwe kadootjes, leuk natuurlijk, maar ik geef ook graag iets zinvols, of iets wat iemand echt graag wil hebben.
En overigens: de aanhang, die is echt niet zo heel erg sint-minded als wij. Ik zie sommige van hen zuchten bij de gedachte alleen al. Maar omdat wij met zijn vieren zo fanatiek en volhardend zijn, moeten zij wel mee.
Ik heb het al vaker en ook op andere terreinen gezien: ik en mijn kinderen, wij hebben een vreemd soort trouw aan alles en iedereen. Zucht...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten