Plastic E-boeken

Gisteren ontvingen Astrid en ik een tweetal ondernemers. Mannen, eind dertig, begin 40 schat ik, goed ik het pak, lekker gebruind, laptop erbij, kortom, ondernemers.
Zij hebben een businessmodel ontwikkeld om e-boeken te kunnen verkopen, of, bij bibliotheken, uit te kunnen lenen. Zij zoeken naar partners die bereid zijn om dit product, in een pilot, aan de man te brengen. Om te laten zien dat het een werkbaar concept is, dat het kan slagen, dat het iets is wat de consument wil.
Ik was redelijk enthousiast. Ik zal even uitleggen waarom.
Zoals bekend is de bibliotheek branche druk bezig met onderhandelen met de uitgevers over de kosten en rechten om e-boeken uit te mogen lenen. Bibliotheek.nl gaat die e-boeken dan via onze websites en allerlei direct mails aan onze klanten proberen te verkopen. Zij zetten helemaal in op een volledig digitaal aanbod: via een website log je in, load je down, lees je, en na een week of wat verdwijnt het boek dan weer in de virtuele wereld (tenzij je de leentermijn verlengt natuurlijk). Zo stel ik me dat althans voor.
Deze mannen gingen uit van de voor/veronderstelling (en hun ervaringen in gesprekken met uitgevers) dat klanten de e-boeken op die manier toch niet zo snel vinden. En dat mensen nog steeds graag getriggerd willen worden door iets fysieks, een leuk plaatje bijvoorbeeld. En dat uitgevers graag iets tastbaars willen verkopen, waarbij ze het mogen uitlenen gewoon mee verkopen (zoals ze dat nu bij de boeken ook doen).
Deze ondernemers hebben een concept ontwikkeld dat uitgaat van plastic kaarten, 1 per boektitel. De cover op de voorkant, een korte inhoudsbeschrijving op de achterkant. En een barcode, waarmee je het plastic boek dus kun uitlenen.
Als je dat dan gedaan hebt, kun je thuis, bij de website van de ondernemers, door middel van verificatie tussen de barcode en ons uitleensysteem, het e-boek donwloaden en lezen.
Vervolgens breng je het plastic kaartje gewoon weer terug naar de bibliotheek, die het dan daarna weer kan uitlenen. Precies alsof het een gewoon boek is.
Er zit wat in, hoor. Ik zie dat mensen wel doen: heb je 8 keer het Puttertje op papier en 2 keer op plastic. Vast dat er mensen zijn die dan denken, "hé, ik probeer het e-boek eens een keer". Gewoon een leuke display van plastic toptitels in de bibliotheek, het lijkt me wel wat.
Dus ik steek er even wat energie in, ondanks dat we meer te doen hebben natuurlijk. Maar ik word wel vrolijk van dergelijke ondernemers. Ze steken hun nek uit voor iets waar ze in geloven, en waar ze natuurlijk, uiteindelijk, geld mee denken te kunnen verdienen. Maar voorlopig investeren ze alleen maar, in hun tijd en geld.
Astrid vond ze te bruin...