لا يمكن قراءة والكتابة

Het blijft altijd moeilijk om je een beeld te vormen van de wereld van iemand die niet kan lezen of schrijven. We zetten er als bibliotheek stevig op in, in de preventie, via Boekstart en de Bibliotheek op school, maar ook in de bestrijding.
Alberdine heeft een plan van aanpak opgesteld en we proberen zoveel mogelijk van anderen te leren op dit punt: we volgen allerlei studiedagen waarin bibliotheken en gemeentes met elkaar nadenken over hoe je netwerken rond dit thema opzet, waar je potentiële laaggeletterden kunt bereiken en hoe je ze zover krijgt dat ze ook daadwerkelijk iets gaan doen aan hun laaggeletterdheid.
Daar praten we over, met de gemeente, met elkaar, met andere instellingen. We schrijven elkaar mails, we sturen elkaar notities en uitnodigingen voor studiedagen. En we benoemen allerlei voorbeelden van zaken waarvan wij denken dat de laaggeletterde dat niet kan. En daar verbazen we ons dan gezamenlijk over: 'moet je je voorstellen, je kunt niet eens een kaartje voor de trein kopen, want je kunt de kaartjesautomaat niet lezen', 'boodschappenlijstjes, daar werken ze niet mee, ze onthouden alles', 'je moet eens proberen een uitkering aan te vragen, dat is zelfs voor gewone mensen nog moeilijk'.
Het zal best kloppen en ik ben helemaal vóór de koers die we nu inzetten: eerst contact met de organisaties en mensen die waarschijnlijk écht contact hebben met mensen die niet kunnen lezen. En dan via die weg die mensen naar taalles proberen te krijgen.
En toch ben ik af en toe bang dat we 'ze' niet te pakken gaan krijgen. Omdat we er niet de vinger achter krijgen, hoe het leven van mensen die niet kunnen lezen er uit ziet, hoe ze die situatie onderdeel hebben gemaakt van hun dagelijkse leven, hoe ze misschien er zelfs helemaal niet zo veel last van hebben, hoe groot de schaamte is, bewust of onbewust. We staan er, als zo vanzelfsprekend lezende en schrijvende mensen, zo ver van af... Ik ben heel erg benieuwd en zou supertrots zijn als het ons lukt....