IJdelheid?

Toch raar.
Ik begon dit blog nu ruim 2 maanden geleden. Als nieuwe goede gewoonte. Omdat het me dagelijks even er toe aanzet om de dag terug te kijken, even te laten bezinken, bijzonderheden eruit te lichten.
En dat lukt me ook bijna altijd. Elke dag is er wel iets waar ik even kort iets over te melden heb.
En omdat ik ook wat 'herkenbaarder' wil zijn voor mijn collega's, heb ik alle medewerkers van de Bibliotheek Veluwezoom als lezer uitgenodigd. Plus nog een paar andere mensen. Zodat ze een beeld krijgen, beter dan nu misschien, van waar ik zo elke dag mee bezig ben en wat me bezig houdt.
Lang niet iedereen heeft die uitnodiging geaccepteerd. Mijn blog wordt dan ook erg weinig gelezen. En dat vind ik dan toch jammer... Maar dat is dan wel weer raar, want het was toch voor mezelf? Waarom dan die behoefte om gelezen te worden?
Enerzijds voelt het een beetje suf om dagelijks iets te communiceren dat echt alleen aan mezelf gericht is. Taal is er toch om te delen: zender en ontvanger. Als die twee hetzelfde zijn, voel je je toch roepende/pratende in de woestijn. Alleen maar voor jezelf schrijven is toch een beetje raar....
Maar ik kan niet ontkennen dat ik het ook gewoon leuk vind als andere mensen het lezen en zelfs reageren. Dat ik daar bij het schrijven toch ook rekening mee hou. Ik herinner mij dat ik zelfs in het dagboek uit mijn tienerjaren (waarbij éénrichtingsverkeer in de communicatie toch echt het uitgangspunt is!) altijd een eventuele lezer in mijn achterhoofd hield. Want bij ons thuis was men niet zo van de privacy. En misschien dat zelfs een dagboek stiekem geschreven wordt om ontdekt en gelezen te worden.
Een blog is in elk geval geen dagboek, ik ben me bewust van wat ik schrijf en wie het zou kúnnen lezen. En dan is het toch jammer als ze dat niet doen.
Misschien wil ik wel gewoon een complimentje krijgen.... niets menselijks is me vreemd.