Vorig voorjaar zijn wij, samen met al onze buren, getuige geweest van de nare wetten van de natuur. Eksters hebben, in een lange en gemene strijd om hun territorium, een van hun soortgenoten letterlijk de dood in gejaagd. Het slachtoffer was gewond, kon niet meer goed vliegen en verschuilde zich dicht tegen onze huizen aan. Daar zochten zijn vijanden hem (of haar, dat kon je toch niet zo goed zien) op, werd hij telkens flink gepikt (met zijn tweeën tegen een!) en raakte hij weer een paar veren kwijt.
Dat betekende ook dat onze tuinspullen behoorlijk onder de vogelpoep kwamen te zitten. En als je nietsvermoedend buiten kwam vloog daar die zielige gewonde ekster plotseling uit een hoekje.
Uiteindelijk is hij (gelukkig bij de buren) dood gevonden. Een naar gezicht, het was een tijdje het gesprek van de dag in ons rijtje. Maar, vonden we, dat is dan blijkbaar de natuur.
Nu is het weer voorjaar. En ja hoor, zojuist hipte er weer een ekster weg toen ik het afval naar buiten bracht. Hij kan al niet meer vliegen, dus ik vrees dat zich opnieuw een koningsdrama gaat ontwikkelen in onze achtertuinen. En hoe ik ook met hem te doen heb, ik heb de tuinstoelen toch maar ingeklapt. In de hoop dat hij niet bij ons gaat zitten schijten en uiteindelijk ook niet bij ons in de tuin dood gaat. Of is dat echt heel gemeen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten