De ander

In het weekend komen de kranten in dikke stapels mijn huis binnen. We hebben een abonnement op de Gelderlander en de Volkskrant, en elke zaterdag kopen we de  zaterdageditie van Trouw en deVlaamse krant De Morgen. Die laatste lees ik zelf zelden of nooit. Ik krijg zo'n pak papier gewoon niet weg en dan moet een mens keuzes maken. En dan toch eigen nieuws eerst, hoewel ik begrijp dat er erg interessante artikelen in staan.
Vandaag las ik in de Letter&Geest bijlage van Trouw een artikel over een Vlaamse psychiater (dat dan weer wel!) die een zeer succesvol boek geschreven heeft over het overspannen tempo van onze samenleving. En dat dat zoveel mensen ziek maakt, alsmaar meer. Hij trekt een duidelijke parallel met de westerse economie, en pleit voor grenzen aan de groei. Hij vergelijkt de huidige samenleving met een patiënt met borderline, we voldoen aan alle 9 diagnostische criteria.
Hij stelt ook een overdreven hang naar geluk vast: alles moet harder, vaker, gevaarlijker, verder weg. Terwijl je geluk te vinden is in de ander, de mensen om je heen. Want dat is volgens hem de werkelijke zin van het leven: de zorg voor de ander. Ons leven heeft geen zin voor onszelf. Het heeft alleen zin in de verhouding tot, in de blik van de ander. Welke zin zou ons leven hebben als er helemaal niemand anders om ons heen is?
Mooi om eens over na te denken. En het is niet eens de maand van de filosofie....
Voor mijn collega's (tenslotte allen lezers): Dirk De Wachter: Borderline Times, het einde van de normaliteit.

Taal

Gisteren was ik bij een bijeenkomst bij Solidez in Oosterbeek. Een aantal vmbo-stagiaires van het Dorenweerd college was een week lang, o.a. in de bibliotheek bezig geweest met een project rond de Tweede Wereldoorlog. Daarvoor hadden zij oudere inwoners geïnterviewd die de oorlog in Oosterbeek nog echt zelf hebben meegemaakt.
En daar hielden deze 10 jongeren in groepjes van twee een moderne spreekbeurt (presentatie) over.
Het doel van deze stage zal meer op de bewustwording rond de oorlog liggen, dan op het onderdeel Nederlandse taal, of het zoeken en vinden van informatie. En dat doel was, zo lijkt me, wel bereikt. De scholieren hadden duidelijk goede gesprekken gevoerd met de oudere mensen (door Wies consequent 'seniors' genoemd), waarin een wereld werd geschetst die ze behoorlijk onvoorstelbaar vonden. Geen mobieltjes, eigenlijk ook geen post, geen nieuwe kleren en zelfs regelmatig geen eten.
Op 1 van de sheets kwam een in haast gemaakt stuk tekst voorbij. Bol van de taalfouten. Hele simpele (loopen en praaten) en veroorzaakt doordat de schrijver gewoon opschrijft wat hij hoort. Hij beschikt duidelijk niet over een woordbeeld, een foto in je hoofd die je zegt, dat dit niet goed kan zijn. Het zette me aan het denken.
Er was na afloop alleen maar lof voor de scholieren: dat ze zich zo goed hadden ingezet, dat ze zo hard gewerkt hadden, dat ze hier toch maar durfden te staan. En dat was ook allemaal zo.
Maar een aantal van hen komt met een forse taalachterstand van school. Gewoon omdat ze vroeger niet genoeg  gelezen hebben.

bijna vergeten gewoonte!

Vanavond dacht ik ineens: mijn blog!
Zomaar een paar dagen vergeten iets te schrijven. Zelfs helemaal vergeten dat ik een blog had. Wellicht dat de spaarzame lezer (zie vorige blog :-)) nu denkt dat dat komt omdat er toch niemand leest, maar nee hoor. Ik ben het gewoon glad vergeten!
Terwijl er zo veel gebeurd is de afgelopen dagen. En ook best leuke dingen!
De zon is gaan schijnen, vandaag was het zelfs even bijna te! warm.
De voorlopige certificering is binnen, tot nu toe een 9,7 gehaald! En ik probeer nog een puntje erbij te krijgen, want die vraag is niet correct beantwoord volgens mij. Maar ook als dat niet lukt is een 9,7 geweldig! Mijn vorige werkgever had een 8,7, hoorde ik. Gna gna.
Van de provincie krijgen we een flinke extra subsidie voor de inrichting van Velp en Rheden. Dat is nu definitief en het geld zal binnenkort wel overgemaakt gaan worden. Heel fijn, met dank aan de gemeente! Nu kan ik wat soepeler omgaan met de bestellingen voor de nieuwe brede school De Kroeseboom.
En vandaag, net voor de deadline van 1 mei wordt, een flinke envelop voor de gemeenten klaargemaakt: jaarverslag 2012, jaarrekening 2012, begroting 2014, subsidieaanvraag 2014 en als lekker extraatje een leuke brochure over Bibliotheek op School.
En het Koningslied is afgekeurd en nu toch weer goedgekeurd, waardoor allerlei mensen allerlei alternatieve liedjes maken of te voorschijn halen. Ik heb al heel wat leuke en mooie nederlands gezinde liedjes voorbij zien komen. Bijvoorbeeld deze: zeker kijken: http://www.youtube.com/watch?v=AE-Rb-J5yEA

IJdelheid?

Toch raar.
Ik begon dit blog nu ruim 2 maanden geleden. Als nieuwe goede gewoonte. Omdat het me dagelijks even er toe aanzet om de dag terug te kijken, even te laten bezinken, bijzonderheden eruit te lichten.
En dat lukt me ook bijna altijd. Elke dag is er wel iets waar ik even kort iets over te melden heb.
En omdat ik ook wat 'herkenbaarder' wil zijn voor mijn collega's, heb ik alle medewerkers van de Bibliotheek Veluwezoom als lezer uitgenodigd. Plus nog een paar andere mensen. Zodat ze een beeld krijgen, beter dan nu misschien, van waar ik zo elke dag mee bezig ben en wat me bezig houdt.
Lang niet iedereen heeft die uitnodiging geaccepteerd. Mijn blog wordt dan ook erg weinig gelezen. En dat vind ik dan toch jammer... Maar dat is dan wel weer raar, want het was toch voor mezelf? Waarom dan die behoefte om gelezen te worden?
Enerzijds voelt het een beetje suf om dagelijks iets te communiceren dat echt alleen aan mezelf gericht is. Taal is er toch om te delen: zender en ontvanger. Als die twee hetzelfde zijn, voel je je toch roepende/pratende in de woestijn. Alleen maar voor jezelf schrijven is toch een beetje raar....
Maar ik kan niet ontkennen dat ik het ook gewoon leuk vind als andere mensen het lezen en zelfs reageren. Dat ik daar bij het schrijven toch ook rekening mee hou. Ik herinner mij dat ik zelfs in het dagboek uit mijn tienerjaren (waarbij éénrichtingsverkeer in de communicatie toch echt het uitgangspunt is!) altijd een eventuele lezer in mijn achterhoofd hield. Want bij ons thuis was men niet zo van de privacy. En misschien dat zelfs een dagboek stiekem geschreven wordt om ontdekt en gelezen te worden.
Een blog is in elk geval geen dagboek, ik ben me bewust van wat ik schrijf en wie het zou kúnnen lezen. En dan is het toch jammer als ze dat niet doen.
Misschien wil ik wel gewoon een complimentje krijgen.... niets menselijks is me vreemd.

Samenwerken

Vandaag bezocht de projectgroep voor 'de Kroeseboom' de bouwplaats. De Kroeseboom is de naam voor de brede school in Rheden, waar de bibliotheek haar bibliotheek-op-school inclusief servicepunt gaat vestigen. Deze keer was ik ook uitgenodigd, normaliter vergaderen de scholen en de kinderopvang zonder de bibliotheek.
Het wordt een mooi, ruim en licht gebouw, met een heel mooie hal met een traptribune. Ik zag er al een leuke schrijver tegenover een grote groep kinderen zitten.
De vergadering zelf ging over de inhuizing en allerlei zaken die blijkbaar een vorige keer al aan de orde waren geweest. En waar men nu weer op terug kwam. Gemaakte afspraken waren niet duidelijk, plannen waren niet gecommuniceerd, er was onduidelijkheid over wie nu waar over een besluit moest of mocht nemen.
Mijn analyse van een afstandje: de rollen zijn niet helder, de bevoegdheden zijn niet duidelijk, partijen weten niet wat ze aan elkaar hebben, de vergadering werd niet strak genoeg geleid, afspraken werden niet helder samengevat en vastgelegd.
De vergadering eindigde pijnlijk in onmin. De een zat nog tegen de ander te praten, terwijl die al demonstratief de telefoon aan het bestuderen was. Iedereen pakte zijn tas en een goedendag kon er nauwelijks af.
En dat gaat daar nu waarschijnlijk al een flinke tijd zo. Partijen hebben duidelijk een niet zo fijne geschiedenis met elkaar.
Ik hoop niet dat het een voorbode is van de samenwerking straks als we er samen wonen....

Afwegingen

Vanavond kwamen de leden van het Platform 3b4 weer bij elkaar. Sinds ik 3 en een half jaar geleden directeur bij de Bibliotheek Veluwezoom werd, maak ik daar deel van uit.
Het Platform brengt de partijen bijeen die deel uit (willen) gaan maken van het multifunctioneel centrum in het dorp Renkum/Heelsum. Het is een bont gezelschap: de zwemvereniging, de korfballers, de karnavalsvereniging, sport voor ouderen, het zwembad, welzijnsinstelling, kinderopvang, bso, harmonie, muzieklessen en nog meer vaste en losse clubs. En de bibliotheek dus.
Drie jaar geleden opteerden we voor een volledige voorziening, 200 m² , voor alle doelgroepen. En dan allerlei multifunctionele ruimtes voor onze activiteiten, internetcafe enz. Samen met andere organisaties optrekken in programmering, activiteiten enz.
Nog steeds zie ik veel meerwaarde in die gezamenlijkheid.
Inmiddels kunnen we alleen nog een beperkte voorziening voor alleen kinderen realiseren, met zeer beperkte openingstijden. En misschien is er dan wat meer mogelijk in de combinatie met toezicht door de uitbater van de horeca of de beheerder.
Maar het wordt wel allemaal een beetje mager. Maar ja, veel andere opties hebben we niet. Tenslotte heeft de gemeenteraad de bezuinigingen vastgesteld terwijl dit scenario duidelijk werd aangegeven.

Ekster

Vorig voorjaar zijn wij, samen met al onze buren, getuige geweest van de nare wetten van de natuur.  Eksters hebben, in een lange en gemene strijd om hun territorium, een van hun soortgenoten letterlijk de dood in gejaagd. Het slachtoffer was gewond, kon niet meer goed vliegen en verschuilde zich dicht tegen onze huizen aan. Daar zochten zijn vijanden hem (of haar, dat kon je toch niet zo goed zien) op, werd hij telkens flink gepikt (met zijn tweeën tegen een!) en raakte hij weer een paar veren kwijt.
Dat betekende ook dat onze tuinspullen behoorlijk onder de vogelpoep kwamen te zitten. En als je nietsvermoedend buiten kwam vloog daar die zielige gewonde ekster plotseling uit een hoekje.
Uiteindelijk is hij (gelukkig bij de buren) dood gevonden. Een naar gezicht, het was een tijdje  het gesprek van de dag in ons rijtje. Maar, vonden we, dat is dan blijkbaar de natuur.
Nu is het weer voorjaar. En ja hoor, zojuist hipte er weer een ekster weg toen ik het afval naar buiten bracht. Hij kan al niet meer vliegen, dus ik vrees dat zich opnieuw een koningsdrama gaat ontwikkelen in onze achtertuinen. En hoe ik ook met hem te doen heb, ik heb de tuinstoelen toch maar ingeklapt. In de hoop dat hij niet bij ons gaat zitten schijten en uiteindelijk ook niet bij ons in de tuin dood gaat. Of is dat echt heel gemeen?

Sporten

Sinds ik bij de Bibliotheek Veluwezoom werk heb ik aanzienlijk minder vanzelfsprekende beweging. Veel uren in de auto, niet meer fietsen, nergens trappen om te lopen. Kortom, de kilootjes zijn erbij gekomen, en die wil je er natuurlijk ook weer af. En verder wil ik graag gewoon een fatsoenlijke conditie, met fatsoenlijke spieren en zo. Gezond ouder worden, toch?
Ik zwem 1 x in de week met een oud-collega/vriendin, al een jaar of 10 denk ik. En ik zit op yoga, niet direct voor de conditie, maar meer voor de ontspanning en het bewust zijn juist van waar wel spanning zit. Want als je veel zittend werk doet  met veel monotone beweging is het bijna onvermijdelijk dat er zere spieren ontstaan.
Maar is dat genoeg?
Vorig jaar heb ik hardloopschoenen gekocht, iedereen loopt hard tegenwoordig. Achter mijn huis komen hele colonnes hardlopers voorbij, dus waarom ik niet? Viel tegen, de buitenlucht is heerlijk, maar de adem komt erg tekort en met slecht weer en lange werkdagen.... Je begrijpt het wel.
Een paar maanden geleden kocht mijn dochter op mijn verzoek een sportspringtouw voor mij. Ik heb gelezen dat een kwartiertje touwtje springen ook erg veel calorieën verbrand en goed is voor de conditie. En het kost veel minder tijd. Nu heb ik dus een paar keer achter mijn huis staan springen. De buurvrouw kwam kijken, maar dat heb ik genegeerd. Verder veel spierpijn in kuiten en dijbenen. Maar wel heel snel buiten adem, dus het is wel goed voor me, lijkt me.
Nu elke dag even tijd vinden om een kwartiertje te springen. Ben benieuwd of me dat gaat lukken....

Humeur

Soms heb je dat, tenminste ik wel. Dat je je enorm uit je humeur laat brengen door iets.
Vandaag had ik dat.
Ik kreeg een boze brief van een mevrouw die ons helpt als vrijwilliger voor de Bibliotheek aan Huis. Zij is uitgenodigd voor een informatieve bijeenkomst over de op handen zijnde veranderingen. Ze kon niet komen, maar ze was wel boos, want ze had al van alles gehoord en vond dat er zeer slecht was gecommuniceerd.
Ik dacht, ik bel even, meestal haalt dat de kou uit de lucht en dan kun je tenminste in een gesprek een en ander verduidelijken. Anders blijf je vaak op en neer schrijven.
Maar dit keer viel dat slecht: mevrouw had duidelijk geen zin om ook maar enig begrip op te brengen voor ons, ze vond dat ze persoonlijk bericht had moeten krijgen van de verhuizing van de bibliotheek in Velp en had ook al lang gehoord dat ze nu zelf de boeken uit moest gaan zoeken en dat ging ze dus niet doen. En verder had ze nu geen tijd, want ze moest weg en ze zou deze ronde nog langs brengen en dan stopte ze er mee.
Haar goed recht natuurlijk. En ik kan zelfs nog begrijpen dat ze eerder geïnformeerd had willen worden. Maar ze wilde van geen argumenten weten en brak het gesprek ongeduldig af.
En dat kon ik vandaag toch lastig naast me neer leggen.
En elke keer als ik bij Jopie mijn neus om de hoek van de deur stak zat ze te zuchten achter haar computer bij alle fouten die er met contributies en lenersblokkeringen in V-smart gemaakt zijn of worden. Daar wordt je ook niet vrolijk van.
Als dit zo door gaat moeten we een boksbal in het kantoor hangen, dan blijft het thuisfront tenminste uit de wind.   
De knop met 'that was easy' was even niet te vinden vandaag.  Hrrrrrrr!!!!

Complimenten!

Vandaag kwam mevrouw Tieske Slim naar onze bibliotheek voor de 4 jaarlijkse audit. Vooraf heeft ze een hele doos met documenten opgestuurd gekregen: beleidsplannen, jaarwerkplannen, scholingsplan, HRMplan, notities over vrijwilligersbeleid, notulen en allerlei projectplannen. Op basis daarvan vormt ze zich een beeld en komt ze ter plekke praten met directeur, manager en medewerkers van de bibliotheek. Ze wil dan van verschillende geledingen mensen spreken: bibliotheekmedewerker, marketing, specialist en leesmediacoach.
Dus voor haar een lange dag met veel praten, vragen en opschrijven.
Op basis van al die informatie wordt je dan als bibliotheek al dan niet gecertificeerd. Certificering is een voorwaarde om deel uit te maken van de bibliotheekbranche. En ook een voorwaarde vanuit de gemeentes voor onze subsidie.
Dus best wel belangrijk.
Ik was er niet echt bezorgd om, maar je wil je organisatie toch graag van haar beste kant laten zien. Anderzijds moet het wel een eerlijke beoordeling zijn, vind ik, anders heb je als organisatie niets aan zo'n audit. Als je er een soort toneelstukje van maakt, dat erg verschilt met de werkelijkheid, kun je niets leren van wat er later teruggegeven wordt.
We kregen op het eind van de dag complimenten: voor de plezierige, open gesprekken, voor de spontane eerlijke meningen, voor de positieve kijk naar de toekomst en de enorme betrokkenheid die ze gezien had.
Dus bij deze aan iedereen die vandaag mee gepraat heeft: complimenten!

Agenda's

Je zou denken dat je in de positie van directeur in staat bent je eigen agenda te bepalen.
Niets is minder waar in mijn geval. Misschien lukt het andere directeuren wel, maar ik heb heel vaak het gevoel dat anderen mijn daginvulling bepalen.
Vanmiddag hadden we een SGB-middag met de Gelderse directeuren om het jaarplan 2013 2014 te bepalen. Een effectieve bijeenkomst waarop we de richting van de komende jaren hebben aangegeven: waar heb je als bibliotheek behoefte aan, waar wil je mee aan de slag.
Dit soort gesprekken neem ik mee in mijn hoofd voor ons eigen beleidsplan. Want ook daar moeten we mee aan de slag.
En dan morgen de certificering. Een hele dag gastvrouw zijn, allerlei vragen beantwoorden..... vermoeiend vrees ik.
Zo gaan er hele dagen voorbij met zaken die slechts in tweede instantie voor onze bibliotheek, voor mijn werk, van belang zijn.
Daar moet ik misschien eens voor op cursus: agendabeheer.

Lente!

Vandaag voor het eerst in mijn tuin gezeten met een kopje thee. Uit de wind en in de zon ging het prima. Heerlijk, die zon op je gezicht, wat hebben we dat gemist!
En ook allebei mijn groene bakken gevuld met blad, snoeiwerk enz. Beetje overmoedig waarschijnlijk, maar ik krijg met dit weer altijd de kriebels.
Daar kwam vroeger die voorjaarsschoonmaak ook vandaag, van die behoefte aan frisheid, opnieuw beginnen, nieuwe start, frisse wind.
Afgelopen donderdag hebben we 'feestelijk' afscheid genomen van collega's die allemaal aan een nieuwe start begonnen: een leven zonder de routine van werken. Ze hadden er zo duidelijk zin in, dat ik er een beetje jaloers op was. Zeker nu zo met de zomer voor de deur......

Avondwerk

Als je niet woont waar je werkt, heb je het niet zo snel in de gaten. Maar in steden en dorpen is heel veel aan de gang, ook in onze gemeenten. Allerlei mensen zijn actief om activiteiten op te zetten  en voor te bereiden. Schaaktoernooien, sportactiviteiten, ouderavonden en ga zo maar door.

In mijn rol als directeur moet ik vaak 's avonds nog aan de slag om bijvoorbeeld raadsvergaderingen bij te wonen, of vergaderingen van het platform 3b4, over het nieuwe mfc dat alsmaar nog niet komen wil. Of winkeliersbijeenkomsten/ondernemersvergaderingen, raad van toezicht vergaderingen. 

Als het tegen zit ( of juist mee, want het geeft wel aan dat er reuring is) ben ik zo 2 avonden in de week nog 's avonds onder de pannen.

Soms vind ik dat wel sneu voor mezelf. Want ik heb dan al een drukke werkdag achter de rug en moet vervolgens toch nog tot vaak 10 uur in de 'werkstand'.

Maar gisteren, tijdens de bespreking van de jaarrekening met de financiële commissie van de raad van toezicht (in de avonturen) realiseerde ik me nog maar eens dat dat niet alleen voor mij geldt. Ook leden van de raad van toezicht hebben banen, gezinnen, moeten boodschappen en de was doen. 

En al deze mensen doen dat vrijwillig, omdat ze het belangrijk vinden. Voor hen is het geen onderdeel van hun functie, zoals voor mij en Edwin, onze financiële man. Wij worden er voor betaald deze bijeenkomsten bij te wonen. Zij doen het erbij, als bijdrage aan de samenleving en in dit geval de bibliotheek. 

Wat zeur ik nou toch! 

Partners

Vandaag hebben Roselijn en ik met twee van de drie Rhedense basisscholen een Bibliotheek op school overeenkomst voor 3 jaar ondertekend. Een feestelijk moment, maar vooral voor ons leek het.
De directeuren hadden eigenlijk geen tijd, ze zaten in vergadering bijeen, lieten ons 20 minuten wachten en hadden daarna ook duidelijk niet zo veel ruimte om even door te praten over hoe onze samenwerking in de praktijk vorm zou kunnen krijgen. Zonder onbeleefd te worden, hoor, maar ze hadden geen vragen, het was allemaal wel duidelijk en ze zouden het wel gaan beleven.
Wij vertrokken enigszins ontdaan.
Weer een les in nederigheid. Hoe belangrijk zijn wij echt voor de scholen? Hoe tweezijdig is de samenwerking nu echt? Wij leken hier duidelijk de vragende partij, terwijl de bibliotheek er, als je naar financien kijkt, veel meer geld (en energie) in stopt dan de scholen.
Even slikken. Maar het maakt mij eens te meer duidelijk dat wij in de dagelijkse praktijk onze enorme meerwaarde moeten laten zien. Over een jaar zou ik graag zien dat de scholen aan onze lippen hangen als we de monitor komen presenteren, dat de leerkrachten in de rij staan om de cursus Open Boek te volgen en dat de bovenschoolse directies al hun scholen in de aanbieding hebben om de Bibliotheek op school te gaan opzetten.
Ik overdrijf, maar ik denk echt dat we ons succes in eigen hand hebben! Dus we gaan er voor, of ze er nu zin in hebben of niet!

1 April

Ik ben er dol op, op 1 april. Natuurlijk trap ik er zelf het liefst niet in, maar een goede 1 april mop is echt de moeite waard. En hij is nog niet zo makkelijk te bedenken.
Een goede 1 april mop is altijd op het randje van geloofwaardigheid. De te foppen persoon moet echt aarzelen: kan dit waar zijn? Vervolgens moet hij/zij ook het gevoel lopen iets aantrekkelijks of interessants te missen, iets verkeerd te doen, een risico te lopen als hij de mop niet voor waar aanziet.
Een goede 1 april grap 'zou waar kunnen zijn'. Die vlek KAN echt in je broek zitten, je rits KAN echt open staan, je directeur zou je KUNNEN vragen om een keer op zondag te werken.
Dit jaar heb ik er van af gezien. Er gebeurt zo veel per 1april, dat bijna alles wat ik kon bedenken een beetje ongepast leek. En dat wat wel kon was zo doorzichtig, dat er waarschijnlijk helemaal niemand in zou trappen.
En dat is natuurlijk wel de bedoeling. Dat er veel mensen WEL intrappen. En dus in de rij staan voor de gratis augurkenbollen, zich kwaad maken over het verlies aan werkgelegenheid bij het circus (wat later bleek een vlooiencircus te zijn) of gewoon zich verschrikt  naar achter buigen om de vlek op hun kont te bestuderen :-))).