Mijn dochter heeft een paard (kruising Tinker-Fries, voor ingewijden) dar sinds kort in pension is bij een paardenstal in Groesbeek. Af en toe ga ik met haar mee naar het paard en dan maken we een flinke wandeling met zijn drietjes, mijn dochter, het paard en ik.
Dit keer dus door het groesbeekse landschap. Zo ongeveer in Duitsland al. Heuvelachtige weiden en akkers, een grijze lucht, behoorlijk stil voor zover dat in Nederland nog kan.
Heerlijk, zo'n lange wandeling. Dan praten we wat bij, terwijl mijn dochter ondertussen haar paard opvoedt. En ik zie haar zeer doordacht consequent zijn, streng en duidelijk, alsof ze met een peuter bezig is.
Ik vraag mij af of deze insteek een op een toe te passen is bij echte mensenkinderen. Wel nodig, want kinderen hebben behoefte aan duidelijkheid. Maar er komt toch vaak een leeftijd waarop kinderen je gezag niet meer accepteren en de grenzen heel bewust opzoeken. Paarden doen dat ook, begrijp ik, maar het lijkt mij dat die toch niet zo heel extreem de confrontatie aangaan.
Ik wens mijn dochter kinderen als paarden (of paarden als kinderen?).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten