Tijdens onze 'retraite' in Vught hebben de aanwezige gelderse directeuren allemaal weer geklaagd over het gebrek aan tijd, over hoe adhoc en 'in de waan van de dag' we allemaal en het werk zijn. En hoe weinig we toe komen aan terugkijken, aan reflecteren, afstand nemen, jezelf eens kritisch in de spiegel (laten) kijken enzovoort.
En we gingen allemaal naar huis met een nieuwe gewoonte die er toe bij zou dragen dat we dat voortaan wél zouden gaan doen.
Nu heb ik met 3 andere collega-directeuren toch al weer bijna twee jaar (denk ik) een intervisie-groepje. Dat is ooit ontstaan vanuit de Werkplaats en vanuit precies dezelfde behoefte als in Vught weer naar voren kwam. We komen zo om de drie maanden bij elkaar en bespreken dan situaties of problemen waar één van ons, of wij allemaal, mee zitten. Erg leuk, zinvol en ook gezellig.
Vandaag is die afspraak voor (volgens mij) de derde keer verschoven. Telkens komt er voor één van ons iets tussen. Heel legitiem hoor, en ook begrijpelijk, maar wel zorgelijk. En eerlijk gezegd, diep van binnen ben ik ook altijd blij als het niet doorgaat. Want ook mijn dagen zitten vol met 'waan'.
Gelukkig heb ik déze nieuwe gewoonte nog wel steeds, en hij begint ook echt te beklijven.
Ik weet niet of ik echt dagelijks zal blijven bloggen, maar zeer regelmatig zeker wel.
Ik vind het leuk, en ook leuk om zelf af en toe terug te lezen. Ik krijg niet zo veel reacties, maar kan wel zien dat er af en toe mensen mijn blog bezoeken. Ik ga er dus rustig mee door.
En voor mijn intervisie-vrienden is er weer een nieuw datumvoorstel de deur uit. Eens zal het weer lukken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten