Vandaag was ik eind van de middag nog in de supermarkt om boodschappen te doen. Het was al tegen vijven en het was er nog best druk.
Vooral veel moeders met kinderen, viel me op.
Ik moest denken aan hoe hun dag er uit gezien zou hebben. Misschien de hele dag gewerkt, om half vijf snel richting kinderdagverblijf, oppasoma of gastgezin, en dan nog boodschappen doen, voor het avondeten. De kinderen zijn moe, hebben de hele dag op school gezeten en daarna zich op de opvang nog heerlijk uitgeleefd. Ze willen naar huis, ze willen op de bank met de duim in de mond, liefst voor de tv. Maar ze moeten nog even mee, er moeten nog boodschappen worden gedaan. De moeders hebben er ook weinig zin in, dus echt leuk wordt het niet. Iedereen is moe en kribbig. De kinderen willen dingen hebben die de moeders niet willen kopen, en dat met al het sinterklaaslekkers al breed uitgestald bij de kassa's.
Ik herinner me die tijd nog goed. Wat was ik soms moe aan het eind van de dag, en wat kon ik dan soms weinig geduld opbrengen voor mijn kinderen, die ook gewoon heel erg moe waren.
Soms zou je toch willen dat je het over kon doen...
woensdag 30 oktober 2013
dinsdag 29 oktober 2013
Plastic E-boeken
Gisteren ontvingen Astrid en ik een tweetal ondernemers. Mannen, eind dertig, begin 40 schat ik, goed ik het pak, lekker gebruind, laptop erbij, kortom, ondernemers.
Zij hebben een businessmodel ontwikkeld om e-boeken te kunnen verkopen, of, bij bibliotheken, uit te kunnen lenen. Zij zoeken naar partners die bereid zijn om dit product, in een pilot, aan de man te brengen. Om te laten zien dat het een werkbaar concept is, dat het kan slagen, dat het iets is wat de consument wil.
Ik was redelijk enthousiast. Ik zal even uitleggen waarom.
Zoals bekend is de bibliotheek branche druk bezig met onderhandelen met de uitgevers over de kosten en rechten om e-boeken uit te mogen lenen. Bibliotheek.nl gaat die e-boeken dan via onze websites en allerlei direct mails aan onze klanten proberen te verkopen. Zij zetten helemaal in op een volledig digitaal aanbod: via een website log je in, load je down, lees je, en na een week of wat verdwijnt het boek dan weer in de virtuele wereld (tenzij je de leentermijn verlengt natuurlijk). Zo stel ik me dat althans voor.
Deze mannen gingen uit van de voor/veronderstelling (en hun ervaringen in gesprekken met uitgevers) dat klanten de e-boeken op die manier toch niet zo snel vinden. En dat mensen nog steeds graag getriggerd willen worden door iets fysieks, een leuk plaatje bijvoorbeeld. En dat uitgevers graag iets tastbaars willen verkopen, waarbij ze het mogen uitlenen gewoon mee verkopen (zoals ze dat nu bij de boeken ook doen).
Deze ondernemers hebben een concept ontwikkeld dat uitgaat van plastic kaarten, 1 per boektitel. De cover op de voorkant, een korte inhoudsbeschrijving op de achterkant. En een barcode, waarmee je het plastic boek dus kun uitlenen.
Als je dat dan gedaan hebt, kun je thuis, bij de website van de ondernemers, door middel van verificatie tussen de barcode en ons uitleensysteem, het e-boek donwloaden en lezen.
Vervolgens breng je het plastic kaartje gewoon weer terug naar de bibliotheek, die het dan daarna weer kan uitlenen. Precies alsof het een gewoon boek is.
Er zit wat in, hoor. Ik zie dat mensen wel doen: heb je 8 keer het Puttertje op papier en 2 keer op plastic. Vast dat er mensen zijn die dan denken, "hé, ik probeer het e-boek eens een keer". Gewoon een leuke display van plastic toptitels in de bibliotheek, het lijkt me wel wat.
Dus ik steek er even wat energie in, ondanks dat we meer te doen hebben natuurlijk. Maar ik word wel vrolijk van dergelijke ondernemers. Ze steken hun nek uit voor iets waar ze in geloven, en waar ze natuurlijk, uiteindelijk, geld mee denken te kunnen verdienen. Maar voorlopig investeren ze alleen maar, in hun tijd en geld.
Astrid vond ze te bruin...
Zij hebben een businessmodel ontwikkeld om e-boeken te kunnen verkopen, of, bij bibliotheken, uit te kunnen lenen. Zij zoeken naar partners die bereid zijn om dit product, in een pilot, aan de man te brengen. Om te laten zien dat het een werkbaar concept is, dat het kan slagen, dat het iets is wat de consument wil.
Ik was redelijk enthousiast. Ik zal even uitleggen waarom.
Zoals bekend is de bibliotheek branche druk bezig met onderhandelen met de uitgevers over de kosten en rechten om e-boeken uit te mogen lenen. Bibliotheek.nl gaat die e-boeken dan via onze websites en allerlei direct mails aan onze klanten proberen te verkopen. Zij zetten helemaal in op een volledig digitaal aanbod: via een website log je in, load je down, lees je, en na een week of wat verdwijnt het boek dan weer in de virtuele wereld (tenzij je de leentermijn verlengt natuurlijk). Zo stel ik me dat althans voor.
Deze mannen gingen uit van de voor/veronderstelling (en hun ervaringen in gesprekken met uitgevers) dat klanten de e-boeken op die manier toch niet zo snel vinden. En dat mensen nog steeds graag getriggerd willen worden door iets fysieks, een leuk plaatje bijvoorbeeld. En dat uitgevers graag iets tastbaars willen verkopen, waarbij ze het mogen uitlenen gewoon mee verkopen (zoals ze dat nu bij de boeken ook doen).
Deze ondernemers hebben een concept ontwikkeld dat uitgaat van plastic kaarten, 1 per boektitel. De cover op de voorkant, een korte inhoudsbeschrijving op de achterkant. En een barcode, waarmee je het plastic boek dus kun uitlenen.
Als je dat dan gedaan hebt, kun je thuis, bij de website van de ondernemers, door middel van verificatie tussen de barcode en ons uitleensysteem, het e-boek donwloaden en lezen.
Vervolgens breng je het plastic kaartje gewoon weer terug naar de bibliotheek, die het dan daarna weer kan uitlenen. Precies alsof het een gewoon boek is.
Er zit wat in, hoor. Ik zie dat mensen wel doen: heb je 8 keer het Puttertje op papier en 2 keer op plastic. Vast dat er mensen zijn die dan denken, "hé, ik probeer het e-boek eens een keer". Gewoon een leuke display van plastic toptitels in de bibliotheek, het lijkt me wel wat.
Dus ik steek er even wat energie in, ondanks dat we meer te doen hebben natuurlijk. Maar ik word wel vrolijk van dergelijke ondernemers. Ze steken hun nek uit voor iets waar ze in geloven, en waar ze natuurlijk, uiteindelijk, geld mee denken te kunnen verdienen. Maar voorlopig investeren ze alleen maar, in hun tijd en geld.
Astrid vond ze te bruin...
zondag 27 oktober 2013
leesmusea
Ze zijn er echt nog hoor, kinderen die verzot zijn op lezen.
Vandaag heb ik er weer een paar gezien. Als je daar op visite komt, en dat is al sinds ze kunnen lezen, vind je ze lezend op de bank. Ze zeuren niet, ze vragen niet op een foute manier om aandacht, ze vervelen zich niet, ze willen geen luidruchtige dingen doen, ze lezen.
Knieën omhoog, boek er tegen aan en lezen maar.
Je hoort ze de hele ochtend niet, als je af en toe het woord aan ze richt kijken ze verstrooid en zelfs een beetje verstoord op, 'hé?' Ze hebben je niet gehoord, ze hebben het gesprek niet gevolgd, ook al gaat het over hen en valt hun naam regelmatig, nee, ze zijn aan het lezen.
En natuurlijk, het zegt niet alles, maar ze doen het goed op school, ze hebben fantasie, ze zijn sociaal en welbespraakt, kortom, heerlijke kinderen!
Vandaag heb ik er weer een paar gezien. Als je daar op visite komt, en dat is al sinds ze kunnen lezen, vind je ze lezend op de bank. Ze zeuren niet, ze vragen niet op een foute manier om aandacht, ze vervelen zich niet, ze willen geen luidruchtige dingen doen, ze lezen.
Knieën omhoog, boek er tegen aan en lezen maar.
Je hoort ze de hele ochtend niet, als je af en toe het woord aan ze richt kijken ze verstrooid en zelfs een beetje verstoord op, 'hé?' Ze hebben je niet gehoord, ze hebben het gesprek niet gevolgd, ook al gaat het over hen en valt hun naam regelmatig, nee, ze zijn aan het lezen.
En natuurlijk, het zegt niet alles, maar ze doen het goed op school, ze hebben fantasie, ze zijn sociaal en welbespraakt, kortom, heerlijke kinderen!
donderdag 24 oktober 2013
Zeker weten?
Het is me in mijn leven een aantal keren gebeurd en ik weet ze eigenlijk nog allemaal: de keren dat ik echt ZEKER van iets was, en ik toch een onomstotelijk bewijs van het tegenovergestelde kreeg.
Ik herinner mij uit een ver(der) verleden een langdurige discussie over een huis waar ik ooit geweest was. Ik kon mij een vrij precies beeld vormen van hoe dat huis, de kamers, de aankleding er uit zag. Ik wist kortom ZEKER dat ik daar geweest was. Dat is jaren door mijn partner bestreden. Het KON NIET zo zijn dat ik daar was. In allerlei langlopende gesprekken werd de context uitgebreid in kaart gebracht, maar ik wist het echt heel ZEKER: ik was daar toen geweest. Ik ben een zuinig mens, maar daar had ik flink wat geld op willen zetten.
Jaren later kwamen we daar weer. Ik herkende er niets van, ik wist ineens ook ZEKER dat ik er inderdaad NIET geweest was.
Hoe kan dat nu? Heb ik dan gedroomd over die plek? Tot op heden is dat mijn verklaring voor mijn valse herinnering.
Deze week deed ik een uitnodiging voor een bijeenkomst met wel 12 personen de deur uit. Die zou plaatsvinden vlak voor mijn kleine stedentripje naar Basel volgende week. De afspraak was tot stand gekomen in een wat rumoerige setting, maar ik weet de context nog en waarom die wel en die toch wat lastiger zou kunnen. Uiteindelijk hebben we die datum geprikt. Dat wist ik ZEKER.
Nu blijk dat IEDEREEN de dag daarna in zijn agenda heeft staan. Terwijl ik dan natuurlijk in Basel zit, en dat wist ik toen we het afspraken ook al.
Hoe kan dat nu weer? Hoe is mijn beleving van het maken van die afspraak geweest? Hoezo heb ik nu die andere datum genoteerd? Want als mij duidelijk was geweest dat het om deze dag ging, had ik natuurlijk meteen gemeld dat ik niet kon.
Daar gaan dus dingen mis. Zonder dat ik kan traceren waar en hoe. Daar wordt ik dan dus wat onZEKER van.
Ik herinner mij uit een ver(der) verleden een langdurige discussie over een huis waar ik ooit geweest was. Ik kon mij een vrij precies beeld vormen van hoe dat huis, de kamers, de aankleding er uit zag. Ik wist kortom ZEKER dat ik daar geweest was. Dat is jaren door mijn partner bestreden. Het KON NIET zo zijn dat ik daar was. In allerlei langlopende gesprekken werd de context uitgebreid in kaart gebracht, maar ik wist het echt heel ZEKER: ik was daar toen geweest. Ik ben een zuinig mens, maar daar had ik flink wat geld op willen zetten.
Jaren later kwamen we daar weer. Ik herkende er niets van, ik wist ineens ook ZEKER dat ik er inderdaad NIET geweest was.
Hoe kan dat nu? Heb ik dan gedroomd over die plek? Tot op heden is dat mijn verklaring voor mijn valse herinnering.
Deze week deed ik een uitnodiging voor een bijeenkomst met wel 12 personen de deur uit. Die zou plaatsvinden vlak voor mijn kleine stedentripje naar Basel volgende week. De afspraak was tot stand gekomen in een wat rumoerige setting, maar ik weet de context nog en waarom die wel en die toch wat lastiger zou kunnen. Uiteindelijk hebben we die datum geprikt. Dat wist ik ZEKER.
Nu blijk dat IEDEREEN de dag daarna in zijn agenda heeft staan. Terwijl ik dan natuurlijk in Basel zit, en dat wist ik toen we het afspraken ook al.
Hoe kan dat nu weer? Hoe is mijn beleving van het maken van die afspraak geweest? Hoezo heb ik nu die andere datum genoteerd? Want als mij duidelijk was geweest dat het om deze dag ging, had ik natuurlijk meteen gemeld dat ik niet kon.
Daar gaan dus dingen mis. Zonder dat ik kan traceren waar en hoe. Daar wordt ik dan dus wat onZEKER van.
dinsdag 22 oktober 2013
Prezi
Gisteravond volgde ik, samen met Inge en Carolien, een cursus van de Volksuniversiteit Arnhem over Prezi. Prezi is een andere, wat interactievere, intuitievere manier van presenteren. Powerpoints zijn soms wat afgezaagd en voorspelbaar, prezi´s zien er veel flitsender uit. Je plaatjes zwieren over het scherm, je kunt heel ver in en uitzoomen, waardoor je allerlei ´lagen´ in je presentatie kunt inbouwen. Je kunt van alles invoegen: filmpjes, foto's, je kunt zelfs in een soort van 3D plaatjes laten zien.Kijk maar eens op www.prezi.com.
Kortom: de moeite waard om me eens verder in te verdiepen. Want als je dat allemaal alleen moet doen, alle 'tutorials' ten spijt, dan is dat toch een eenzaam gebeuren. Nu konden we wat oefenen en vragen stellen. Vervolgens blijft het toch een hoop knoppenkunde, wat je natuurlijk niet allemaal kunt onthouden. En ook wat teleurstellend was het advies vooral zuinig te zijn met alle draai- en zoomeffecten. Kijkers worden daar al snel draaierig van en dat komt je verhaal niet ten goede. Jammer, want dat maakt het nu juist zo leuk, dacht ik.
Ik heb er de hele nacht nog van gedroomd, al die draaiende bewegingen met telkens verrassende nieuwe plaatjes.
Kortom: de moeite waard om me eens verder in te verdiepen. Want als je dat allemaal alleen moet doen, alle 'tutorials' ten spijt, dan is dat toch een eenzaam gebeuren. Nu konden we wat oefenen en vragen stellen. Vervolgens blijft het toch een hoop knoppenkunde, wat je natuurlijk niet allemaal kunt onthouden. En ook wat teleurstellend was het advies vooral zuinig te zijn met alle draai- en zoomeffecten. Kijkers worden daar al snel draaierig van en dat komt je verhaal niet ten goede. Jammer, want dat maakt het nu juist zo leuk, dacht ik.
Ik heb er de hele nacht nog van gedroomd, al die draaiende bewegingen met telkens verrassende nieuwe plaatjes.
donderdag 17 oktober 2013
de toekomst
Het eind van het jaar nadert en dat betekent dat we weer bezig gaan met de daadwerkelijke invulling van de begroting van 2014. En wij niet alleen, ook gemeentes zijn nu druk met hun begroting en meerjarenbegroting.
Voor 1 april dienen wij bij de gemeente altijd een begroting voor het jaar daarna in. Dat doen we omdat we daarin meteen een te verwachten subsidiebedrag opnemen, en daarmee dus in feite bij de gemeente een subsidieverzoek indienen, in de vorm van een begroting.
In de loop van het jaar (en dat is pas veel later, zo rond september) krijgen we een beetje duidelijkheid over of we dat bedrag ook gaan krijgen. Meestal niet, want wij gaan bijvoorbeeld altijd uit van normale indexering van bedragen ivm de inflatie. En het is bij gemeenten altijd maar de vraag of je dat krijgt en zo ja, hoeveel.
In maart hebben wij dus een begroting voor 2014 opgesteld. Daarbij ga je uit van plannen en ontwikkelingen zoals je die nu al denkt te hebben of kunt voorzien. En wat die dan gaan kosten.
En altijd wijkt de werkbegroting, die we dus nu aan het opstellen zijn, af van de eerste, wat meer algemene versie van maart. Want er verandert in zo'n half jaar toch altijd weer erg veel: plannen gaan niet door, of pas later, er zijn nieuwe ontwikkelingen waar je eerder geen geld voor had gereserveerd, de subsidie is inderdaad toch weer lager dan in eerste instantie opgenomen.
Ik moet vaak denken aan die radioreclame waarin een meneer dingen roept als 'een complete different bal game', global business, global players', 'alles wordt anders, echt alles wordt anders'. En inderdaad: wat is tegenwoordig zelfs de heel nabije toekomst van organisaties als de onze toch onzeker.
Voor 1 april dienen wij bij de gemeente altijd een begroting voor het jaar daarna in. Dat doen we omdat we daarin meteen een te verwachten subsidiebedrag opnemen, en daarmee dus in feite bij de gemeente een subsidieverzoek indienen, in de vorm van een begroting.
In de loop van het jaar (en dat is pas veel later, zo rond september) krijgen we een beetje duidelijkheid over of we dat bedrag ook gaan krijgen. Meestal niet, want wij gaan bijvoorbeeld altijd uit van normale indexering van bedragen ivm de inflatie. En het is bij gemeenten altijd maar de vraag of je dat krijgt en zo ja, hoeveel.
In maart hebben wij dus een begroting voor 2014 opgesteld. Daarbij ga je uit van plannen en ontwikkelingen zoals je die nu al denkt te hebben of kunt voorzien. En wat die dan gaan kosten.
En altijd wijkt de werkbegroting, die we dus nu aan het opstellen zijn, af van de eerste, wat meer algemene versie van maart. Want er verandert in zo'n half jaar toch altijd weer erg veel: plannen gaan niet door, of pas later, er zijn nieuwe ontwikkelingen waar je eerder geen geld voor had gereserveerd, de subsidie is inderdaad toch weer lager dan in eerste instantie opgenomen.
Ik moet vaak denken aan die radioreclame waarin een meneer dingen roept als 'een complete different bal game', global business, global players', 'alles wordt anders, echt alles wordt anders'. En inderdaad: wat is tegenwoordig zelfs de heel nabije toekomst van organisaties als de onze toch onzeker.
dinsdag 15 oktober 2013
لا يمكن قراءة والكتابة
Het blijft altijd moeilijk om je een beeld te vormen van de wereld van iemand die niet kan lezen of schrijven. We zetten er als bibliotheek stevig op in, in de preventie, via Boekstart en de Bibliotheek op school, maar ook in de bestrijding.
Alberdine heeft een plan van aanpak opgesteld en we proberen zoveel mogelijk van anderen te leren op dit punt: we volgen allerlei studiedagen waarin bibliotheken en gemeentes met elkaar nadenken over hoe je netwerken rond dit thema opzet, waar je potentiële laaggeletterden kunt bereiken en hoe je ze zover krijgt dat ze ook daadwerkelijk iets gaan doen aan hun laaggeletterdheid.
Daar praten we over, met de gemeente, met elkaar, met andere instellingen. We schrijven elkaar mails, we sturen elkaar notities en uitnodigingen voor studiedagen. En we benoemen allerlei voorbeelden van zaken waarvan wij denken dat de laaggeletterde dat niet kan. En daar verbazen we ons dan gezamenlijk over: 'moet je je voorstellen, je kunt niet eens een kaartje voor de trein kopen, want je kunt de kaartjesautomaat niet lezen', 'boodschappenlijstjes, daar werken ze niet mee, ze onthouden alles', 'je moet eens proberen een uitkering aan te vragen, dat is zelfs voor gewone mensen nog moeilijk'.
Het zal best kloppen en ik ben helemaal vóór de koers die we nu inzetten: eerst contact met de organisaties en mensen die waarschijnlijk écht contact hebben met mensen die niet kunnen lezen. En dan via die weg die mensen naar taalles proberen te krijgen.
En toch ben ik af en toe bang dat we 'ze' niet te pakken gaan krijgen. Omdat we er niet de vinger achter krijgen, hoe het leven van mensen die niet kunnen lezen er uit ziet, hoe ze die situatie onderdeel hebben gemaakt van hun dagelijkse leven, hoe ze misschien er zelfs helemaal niet zo veel last van hebben, hoe groot de schaamte is, bewust of onbewust. We staan er, als zo vanzelfsprekend lezende en schrijvende mensen, zo ver van af... Ik ben heel erg benieuwd en zou supertrots zijn als het ons lukt....
Alberdine heeft een plan van aanpak opgesteld en we proberen zoveel mogelijk van anderen te leren op dit punt: we volgen allerlei studiedagen waarin bibliotheken en gemeentes met elkaar nadenken over hoe je netwerken rond dit thema opzet, waar je potentiële laaggeletterden kunt bereiken en hoe je ze zover krijgt dat ze ook daadwerkelijk iets gaan doen aan hun laaggeletterdheid.
Daar praten we over, met de gemeente, met elkaar, met andere instellingen. We schrijven elkaar mails, we sturen elkaar notities en uitnodigingen voor studiedagen. En we benoemen allerlei voorbeelden van zaken waarvan wij denken dat de laaggeletterde dat niet kan. En daar verbazen we ons dan gezamenlijk over: 'moet je je voorstellen, je kunt niet eens een kaartje voor de trein kopen, want je kunt de kaartjesautomaat niet lezen', 'boodschappenlijstjes, daar werken ze niet mee, ze onthouden alles', 'je moet eens proberen een uitkering aan te vragen, dat is zelfs voor gewone mensen nog moeilijk'.
Het zal best kloppen en ik ben helemaal vóór de koers die we nu inzetten: eerst contact met de organisaties en mensen die waarschijnlijk écht contact hebben met mensen die niet kunnen lezen. En dan via die weg die mensen naar taalles proberen te krijgen.
En toch ben ik af en toe bang dat we 'ze' niet te pakken gaan krijgen. Omdat we er niet de vinger achter krijgen, hoe het leven van mensen die niet kunnen lezen er uit ziet, hoe ze die situatie onderdeel hebben gemaakt van hun dagelijkse leven, hoe ze misschien er zelfs helemaal niet zo veel last van hebben, hoe groot de schaamte is, bewust of onbewust. We staan er, als zo vanzelfsprekend lezende en schrijvende mensen, zo ver van af... Ik ben heel erg benieuwd en zou supertrots zijn als het ons lukt....
maandag 14 oktober 2013
de G!ds
Jaren terug heeft de bibliotheeksector het 'product' de G!ds ontwikkeld. De G!ds is een databestand van oa adresgegevens van allerlei instellingen, dat actueel gehouden wordt door de lokale bibliotheek. Via filters en een website worden die gegevens dan getoond op speciale digitale wmo-loketten of cjg-loketten enz.
Dat alles vanuit de visie dat de openbare bibliotheek van oudsher een belangrijke partij is als het gaat om verzamelen, ontsluiten en beschikbaar stellen van informatie.
Onze bibliotheek doet daar niets mee, onze gemeentes hebben ons nooit die rol toebedeeld. Andere bibliotheken, zoals Wageningen, Doetinchem enz. vervullen die rol wel voor hun gemeenten.
Toch kunnen wij wel aan een eventuele vraag op dat punt beantwoorden. Want we hebben immers ons netwerk: regionaal, provinciaal en landelijk. Dat betekent dat wij als lokale bibliotheek altijd in staat zullen zijn om de afspraken die we met gemeentes maken op dit punt, ook na te komen. Want als je het zelf niet (meer) kunt, kun je een andere bibliotheek of de serviceorganisatie vragen die taak voor je uit te voeren.
En binnen de gemeente ben je nog wel steeds als lokale speler zeer aanspreekbaar op wat je doet. En kun je van je lokale netwerk gebruik maken om andere organisatie te betrekken bij dat digitale loket en hen scherp te houden als het gaat om de effectiviteit en het gebruik er van.
Meerwaarde dus voor de gemeente, ten opzichte van een puur commerciële partij. Die kent namelijk die huisartsenpraktijk niet, waarvan wij al lang weten dat die verhuist is. En die kent ook de directeur van de zorginstelling niet, die veel meer te bieden heeft dan nu in het loket wordt aangegeven.
Dat heb ik vandaag de projectleider Digitaal loket van de gemeente Rheden geprobeerd duidelijk te maken: lokale binding, lokale netwerkvorming, lokale partij, dichtbij aanspreekbaar op kwaliteit en stabiliteit, want gedragen door de hele sector.
Ik hoop dat het over is gekomen...
Dat alles vanuit de visie dat de openbare bibliotheek van oudsher een belangrijke partij is als het gaat om verzamelen, ontsluiten en beschikbaar stellen van informatie.
Onze bibliotheek doet daar niets mee, onze gemeentes hebben ons nooit die rol toebedeeld. Andere bibliotheken, zoals Wageningen, Doetinchem enz. vervullen die rol wel voor hun gemeenten.
Toch kunnen wij wel aan een eventuele vraag op dat punt beantwoorden. Want we hebben immers ons netwerk: regionaal, provinciaal en landelijk. Dat betekent dat wij als lokale bibliotheek altijd in staat zullen zijn om de afspraken die we met gemeentes maken op dit punt, ook na te komen. Want als je het zelf niet (meer) kunt, kun je een andere bibliotheek of de serviceorganisatie vragen die taak voor je uit te voeren.
En binnen de gemeente ben je nog wel steeds als lokale speler zeer aanspreekbaar op wat je doet. En kun je van je lokale netwerk gebruik maken om andere organisatie te betrekken bij dat digitale loket en hen scherp te houden als het gaat om de effectiviteit en het gebruik er van.
Meerwaarde dus voor de gemeente, ten opzichte van een puur commerciële partij. Die kent namelijk die huisartsenpraktijk niet, waarvan wij al lang weten dat die verhuist is. En die kent ook de directeur van de zorginstelling niet, die veel meer te bieden heeft dan nu in het loket wordt aangegeven.
Dat heb ik vandaag de projectleider Digitaal loket van de gemeente Rheden geprobeerd duidelijk te maken: lokale binding, lokale netwerkvorming, lokale partij, dichtbij aanspreekbaar op kwaliteit en stabiliteit, want gedragen door de hele sector.
Ik hoop dat het over is gekomen...
zondag 13 oktober 2013
Dag Huis!
Vandaag hebben we afscheid genomen van een huis.
In dat huis heeft onze vriendin ruim 30 jaar gewoond. Een oude boerenwoning, waarin erg veel is verbouwd en vertimmerd. Waarin haar kinderen zijn geboren en groot geworden, en nu haar kleinkinderen logeren. Een huis met kersenbomen, notelaars en appelbomen. Een huis waarin je je altijd op vakantie voelt.
Wij mochten er vaak verblijven, als onze vriendin zelf op vakantie was. En dan raak je aan zo'n huis toch gehecht. Je weet waar alles staat, dat de kraan niet zo best loopt, hoe je een bepaalde lamp aan moet krijgen, je leert de geneugten en de nukken van het huis kennen.
Maar het huis is verkocht. Onze vriendin kan het onderhoud en de enorme tuin niet meer alleen behappen, ze wil gaan wonen waar wat meer leven in de brouwerij is, centraler, in een mooie stad, dicht op een mooi centrum.
Iedereen begrijpt dat, iedereen vindt het een heel goed en verstandig besluit.
Maar stiekem zijn we allemaal wel een beetje jaloers op de nieuwe eigenaars. En we hopen natuurlijk wel dat ze geen garages in de tuin gaan bouwen, geen grindtegels gaan leggen en geen plastic klimhuisjes gaan installeren. Maar daar hebben wij al helemaal niets meer over te zeggen.
In dat huis heeft onze vriendin ruim 30 jaar gewoond. Een oude boerenwoning, waarin erg veel is verbouwd en vertimmerd. Waarin haar kinderen zijn geboren en groot geworden, en nu haar kleinkinderen logeren. Een huis met kersenbomen, notelaars en appelbomen. Een huis waarin je je altijd op vakantie voelt.
Wij mochten er vaak verblijven, als onze vriendin zelf op vakantie was. En dan raak je aan zo'n huis toch gehecht. Je weet waar alles staat, dat de kraan niet zo best loopt, hoe je een bepaalde lamp aan moet krijgen, je leert de geneugten en de nukken van het huis kennen.
Maar het huis is verkocht. Onze vriendin kan het onderhoud en de enorme tuin niet meer alleen behappen, ze wil gaan wonen waar wat meer leven in de brouwerij is, centraler, in een mooie stad, dicht op een mooi centrum.
Iedereen begrijpt dat, iedereen vindt het een heel goed en verstandig besluit.
Maar stiekem zijn we allemaal wel een beetje jaloers op de nieuwe eigenaars. En we hopen natuurlijk wel dat ze geen garages in de tuin gaan bouwen, geen grindtegels gaan leggen en geen plastic klimhuisjes gaan installeren. Maar daar hebben wij al helemaal niets meer over te zeggen.
vrijdag 11 oktober 2013
Ying!
Vandaag een heerlijke ontspannen dag gehad, niet of nauwelijks met het werk bezig geweest.
Eerst lekker een rondje buiten gelopen, beetje rennen, beetje wandelen, net voor de bui binnen. Thee, krantje en een lekker recept uitzoeken voor mijn gasten van vanavond. Zieke broer bezoeken, winkeltjes kijken, boodschappen doen, naar de kapper, lekkere visschotel klaarmaken, wijntje erbij, koffie met koek en verhalen over de toekomstige vakantietrip van mijn dochter....
Een echt weekendgevoel. En het was pas vrijdag vandaag!
De tas met werkspullen staat er nog, die moet even wachten.
Eerst lekker een rondje buiten gelopen, beetje rennen, beetje wandelen, net voor de bui binnen. Thee, krantje en een lekker recept uitzoeken voor mijn gasten van vanavond. Zieke broer bezoeken, winkeltjes kijken, boodschappen doen, naar de kapper, lekkere visschotel klaarmaken, wijntje erbij, koffie met koek en verhalen over de toekomstige vakantietrip van mijn dochter....
Een echt weekendgevoel. En het was pas vrijdag vandaag!
De tas met werkspullen staat er nog, die moet even wachten.
donderdag 10 oktober 2013
Zingen
Er zijn een paar dingen die ik niet zo goed kan, maar die ik heel graag doe.
Dat kan heel frustrerend zijn.
Zo hou ik erg van zingen, maar ik kan het echt niet. Als kind kon ik al geen wijs houden en ik ga bij tijden echt vals. Ik heb ooit op een kinderkoor gezeten en toen ik daar van af ging zei de dirigent dat hij dat heel goed kon begrijpen. Ook krijg ik regelmatig commentaar op mijn zingen: 'Als je het voor mij doet, hoeft het niet hoor'. Alleen van mensen die mij na staan, overigens, anderen durven dat niet zo goed te zeggen.
Maar vervelend is het wel. Want ik zing graag, en ik kan heel goed teksten onthouden, dus ik hou er van om met lange uithalen het hele repertoire van Simon & Garfunkel (bijvoorbeeld) door het huis te galmen. In mijn tienerjaren kende ik werkelijk de hele rockopera Jesus Christ Superstar uit mijn hoofd en nog komt er veel terug als ik er eenmaal aan begin.
Maar door het vele commentaar durf ik niet meer zo goed, en zeker niet in vreemd gezelschap. je krijgt mij op feesten en partijen dan ook echt niet aan de karaoke bijvoorbeeld.
Dus als ik een wens mag doen voor een volgend leven, dan wens ik altijd dat ik dan goed kan zingen, met een bijzondere stem. Zo dat ik dan op een koor kan en al mijn energie en levenslust kwijt kan in een heel repertoire aan mooie, leuke liederen. Gewoon omdat me dat zo heerlijk lijkt.
Dat kan heel frustrerend zijn.
Zo hou ik erg van zingen, maar ik kan het echt niet. Als kind kon ik al geen wijs houden en ik ga bij tijden echt vals. Ik heb ooit op een kinderkoor gezeten en toen ik daar van af ging zei de dirigent dat hij dat heel goed kon begrijpen. Ook krijg ik regelmatig commentaar op mijn zingen: 'Als je het voor mij doet, hoeft het niet hoor'. Alleen van mensen die mij na staan, overigens, anderen durven dat niet zo goed te zeggen.
Maar vervelend is het wel. Want ik zing graag, en ik kan heel goed teksten onthouden, dus ik hou er van om met lange uithalen het hele repertoire van Simon & Garfunkel (bijvoorbeeld) door het huis te galmen. In mijn tienerjaren kende ik werkelijk de hele rockopera Jesus Christ Superstar uit mijn hoofd en nog komt er veel terug als ik er eenmaal aan begin.
Maar door het vele commentaar durf ik niet meer zo goed, en zeker niet in vreemd gezelschap. je krijgt mij op feesten en partijen dan ook echt niet aan de karaoke bijvoorbeeld.
Dus als ik een wens mag doen voor een volgend leven, dan wens ik altijd dat ik dan goed kan zingen, met een bijzondere stem. Zo dat ik dan op een koor kan en al mijn energie en levenslust kwijt kan in een heel repertoire aan mooie, leuke liederen. Gewoon omdat me dat zo heerlijk lijkt.
woensdag 9 oktober 2013
Social Media
En weer was er naar nieuws over hoe kinderen misbruikt worden via social media.
Je zou toch denken dat er inmiddels voldoende over te doen geweest is, maar toch, jonge kinderen (soms pas 9 of 10 jaar) laten zich blijkbaar via chatsites zo bepraten dat ze voor de camera seksdingen met zich zelf doen.
Je weet er het fijne niet van natuurlijk, maar ik vraag me dan wel het nodige af. Worden die kinderen bedreigd door hun chatpartner? Blijkbaar heeft dat dan zo'n impact dat ze zich ook niet meer realiseren dat zich alles in de online wereld afspeelt. Misschien worden ze gechanteerd met het doorvertellen aan ouders? Of hebben ze minder sterke grenzen rond seks? Je ziet en hoort bij jonge mensen soms een houding ten opzichte van seks, die heel vrij en bijna functioneel is, met heel veel afstand tot de emotie die er bij hoort. Of in elk geval, waarvan ik denk dat het heel fijn is als die er ook bij hoort. En hoe komt dat dan? Door de vele seks op de tv? Soms bijna porno, of misschien in sommige huishoudens gewoon echt porno... Lees er maar eens zo'n tijdschrift voor jonge meiden op na, ik schrik dan van de Lieve Lita vragen die daar gesteld worden. Oei, oei, waar zijn ze op zo'n heel jonge leeftijd al mee bezig... Dn voel ik me heel naïef.
Maar onder dwang is natuurlijk zonder discussie altijd af te keuren, en dingen doen met minderjarige kinderen is gewoon strafbaar, in het echt en in cyberspace. Dus oppakken die man.
En voorlichten natuurlijk. En dat ging Yola deze avond toevallig doen in een ouderavond voor 't Rhedens. Dan kun je wel heel actueel inspelen op wat er in de wereld gebeurd. Ouders zullen er zeker vragen over stellen! En dan kan goede informatie op dit punt ouders helpen bij het verantwoord begeleiden van hun kinderen op het internet.
Je zou toch denken dat er inmiddels voldoende over te doen geweest is, maar toch, jonge kinderen (soms pas 9 of 10 jaar) laten zich blijkbaar via chatsites zo bepraten dat ze voor de camera seksdingen met zich zelf doen.
Je weet er het fijne niet van natuurlijk, maar ik vraag me dan wel het nodige af. Worden die kinderen bedreigd door hun chatpartner? Blijkbaar heeft dat dan zo'n impact dat ze zich ook niet meer realiseren dat zich alles in de online wereld afspeelt. Misschien worden ze gechanteerd met het doorvertellen aan ouders? Of hebben ze minder sterke grenzen rond seks? Je ziet en hoort bij jonge mensen soms een houding ten opzichte van seks, die heel vrij en bijna functioneel is, met heel veel afstand tot de emotie die er bij hoort. Of in elk geval, waarvan ik denk dat het heel fijn is als die er ook bij hoort. En hoe komt dat dan? Door de vele seks op de tv? Soms bijna porno, of misschien in sommige huishoudens gewoon echt porno... Lees er maar eens zo'n tijdschrift voor jonge meiden op na, ik schrik dan van de Lieve Lita vragen die daar gesteld worden. Oei, oei, waar zijn ze op zo'n heel jonge leeftijd al mee bezig... Dn voel ik me heel naïef.
Maar onder dwang is natuurlijk zonder discussie altijd af te keuren, en dingen doen met minderjarige kinderen is gewoon strafbaar, in het echt en in cyberspace. Dus oppakken die man.
En voorlichten natuurlijk. En dat ging Yola deze avond toevallig doen in een ouderavond voor 't Rhedens. Dan kun je wel heel actueel inspelen op wat er in de wereld gebeurd. Ouders zullen er zeker vragen over stellen! En dan kan goede informatie op dit punt ouders helpen bij het verantwoord begeleiden van hun kinderen op het internet.
vrijdag 4 oktober 2013
Waarom doen we dingen?
Vandaag moest ik ergens lang wachten. Dat wist ik van te voren, dus ik had een hele tas met achterstallig leesvoer meegenomen.
In het Bibliotheekblad van september las ik een aardig artikel over de klantgedrag, als achtergrond bij de manier van presenteren van de winkelformule. Daar werden ook zes basisprincipes genoemd, die, ongeacht de situatie, uiteindelijk onze keuzes beïnvloeden. Dat geldt voor iedereen, allemaal beslissen we uiteindelijk om iets te kopen of iets te doen op grond van deze beinvloedingsprincipes.
Lees maar eens mee:
1. Wederkerigheid: doet een ander iets voor mij, dan heb ik de neiging (vroeg of laat) iets terug te doen.
2. Schaarste: wat zeldzaam is, wil ik hebben.
3. Autoriteit: wie autoriteit uitstraalt, ben ik geneigd te volgen of te geloven.
4. Consistentie/commitment: als ik eenmaal A gezegd heb, moet ik ook B zeggen.
5. Sympathie: ik doe graag dingen voor mensen die ik aardig vind of die op mij lijken.
6. Sociale bewijskracht: als de meeste anderen, die zijn zoals ik, iets doen, dan ben ik geneigd het ook te doen.
(uit: Invloed, de zes geheimen van het overtuigen, van Robert Cialdini)- kijk ook even naar de video's hiernaast!
En hoe graag we ook uniek willen zijn, het klopt volgens mij wel. We zijn toch sociale wezens, niets menselijks is ons vreemd, en hoe graag we soms ook willen opvallen, toch gaan we over het algemeen op in de massa.
Ik gebruik mezelf dan ook regelmatig als prototype van onze doorsnee klant: vrouw, 40-50 +, redelijk tot hoog opgeleid, houdt van lezen en cultuur. Volgens mij is 60-70 % van onze klanten van dit genre. En dan is er niets mis mee om jezelf even als meetlat/maatstaf te nemen als je kijkt naar hoe wij onze producten aan de man (vrouw dus) willen brengen.
Wat vind ik leuk? Waar hou ik van? Waarom kies ik er voor om iets te lenen of naar een activiteit te gaan? Hoe wil ik graag behandeld of gezien worden als ik ergens kom?
Als we er zo tegenaan kijken hebben we enorm veel kennis in huis, die we kunnen gebruiken om onze klanten nog meer te inspireren dan we nu al doen.
In het Bibliotheekblad van september las ik een aardig artikel over de klantgedrag, als achtergrond bij de manier van presenteren van de winkelformule. Daar werden ook zes basisprincipes genoemd, die, ongeacht de situatie, uiteindelijk onze keuzes beïnvloeden. Dat geldt voor iedereen, allemaal beslissen we uiteindelijk om iets te kopen of iets te doen op grond van deze beinvloedingsprincipes.
Lees maar eens mee:
1. Wederkerigheid: doet een ander iets voor mij, dan heb ik de neiging (vroeg of laat) iets terug te doen.
2. Schaarste: wat zeldzaam is, wil ik hebben.
3. Autoriteit: wie autoriteit uitstraalt, ben ik geneigd te volgen of te geloven.
4. Consistentie/commitment: als ik eenmaal A gezegd heb, moet ik ook B zeggen.
5. Sympathie: ik doe graag dingen voor mensen die ik aardig vind of die op mij lijken.
6. Sociale bewijskracht: als de meeste anderen, die zijn zoals ik, iets doen, dan ben ik geneigd het ook te doen.
(uit: Invloed, de zes geheimen van het overtuigen, van Robert Cialdini)- kijk ook even naar de video's hiernaast!
En hoe graag we ook uniek willen zijn, het klopt volgens mij wel. We zijn toch sociale wezens, niets menselijks is ons vreemd, en hoe graag we soms ook willen opvallen, toch gaan we over het algemeen op in de massa.
Ik gebruik mezelf dan ook regelmatig als prototype van onze doorsnee klant: vrouw, 40-50 +, redelijk tot hoog opgeleid, houdt van lezen en cultuur. Volgens mij is 60-70 % van onze klanten van dit genre. En dan is er niets mis mee om jezelf even als meetlat/maatstaf te nemen als je kijkt naar hoe wij onze producten aan de man (vrouw dus) willen brengen.
Wat vind ik leuk? Waar hou ik van? Waarom kies ik er voor om iets te lenen of naar een activiteit te gaan? Hoe wil ik graag behandeld of gezien worden als ik ergens kom?
Als we er zo tegenaan kijken hebben we enorm veel kennis in huis, die we kunnen gebruiken om onze klanten nog meer te inspireren dan we nu al doen.
woensdag 2 oktober 2013
Zumba
Het begint er steeds meer op te lijken dat dit meer een blog van het weekend wordt, dan een blog over mijn werkdagen. Deze week drie avonden, maar liefst. En als ik dan zo tussen 10 en 11 thuis kom, heb ik echt geen puf meer om nog een verhaaltje te schrijven.
Toch doe ik het nu gauw even tussendoor.
Drukke dagen, hele drukke dagen.
Maar niet alleen voor mij, dat zie ik wel. Het is Kinderboekenweek, bibliotheekmedewerkers zijn druk in de weer met het versieren van hun vestiging, Carolien laat haar vertelvoorstelling zien, Astrid werkt her en der op de open plekken in het rooster. En vanmiddag stond Roselijn zeer enthousiast met haar billen te schudden bij de sportieve aftrap van de Kinderboekenweek in Dieren.
Zelfs Jopie heeft even mee'gezumbaat'. Maar dat was toch vooral omdat in het kantoor de verwarming was uitgevallen, denk ik. Ze kregen het koud daar.
Toch doe ik het nu gauw even tussendoor.
Drukke dagen, hele drukke dagen.
Maar niet alleen voor mij, dat zie ik wel. Het is Kinderboekenweek, bibliotheekmedewerkers zijn druk in de weer met het versieren van hun vestiging, Carolien laat haar vertelvoorstelling zien, Astrid werkt her en der op de open plekken in het rooster. En vanmiddag stond Roselijn zeer enthousiast met haar billen te schudden bij de sportieve aftrap van de Kinderboekenweek in Dieren.
Zelfs Jopie heeft even mee'gezumbaat'. Maar dat was toch vooral omdat in het kantoor de verwarming was uitgevallen, denk ik. Ze kregen het koud daar.
Abonneren op:
Posts (Atom)