Gisteren deden mijn dochter en schoonzoon met hun huis mee aan de Open Huizen dag. Ze willen graag verhuizen, naar een dorp vlakbij, waar veel vrienden wonen, waar ze een volgende stap in hun relatie willen gaan zetten (kinderen?).
Er is helemaal niemand komen kijken. Tot flinke frustratie van mijn kinderen. Want natuurlijk: houtwerk nog geschilderd, viooltjes in bakken in de tuin, zeer opgeruimd en schoongemaakt, een mooie bos bloemen op tafel: laat de kijkers maar komen!
Maar die kwamen dus niet...
Op veel terreinen zorgt de crisis van al weer heel wat jaren voor een soort van stilstand. Jonge mensen vinden geen werk, kunnen daarom niet echt goed ergens wonen, kunnen dus ook geen leuke starterswoning kopen, waardoor mensen zoals mijn dochter en haar man niet kunnen verhuizen naar hun leuke dorp. Waardoor ze toch nog even zullen wachten met het krijgen van kinderen bijvoorbeeld. En veel van mijn neven en nichten wonen gewoon nog thuis, want geen of onvoldoende geld om iets te huren laat staan te kopen. En in mijn straat staat het huis van de overbuurvrouw al twee jaar te koop: ze is maar vast verhuisd naar haar vriend, aan de andere kant van het land, ze hielden dat gereis naar elkaar toe niet meer uit...
Geen nieuws natuurlijk, en er lijkt nu toch iets in beweging te komen, dus ik hoop dat het voor mijn kinderen (en al die andere jonge mensen) nog helemaal goed gaat komen, maar geduld is lastig als in in je meest energieke levensfase bent.
Overigens heeft de crisis in het bibliotheekwerk juist voor heel veel beweging gezorgd: sluitingen, verhuizingen, verkleiningen, samenwoningen, heroriëntaties, concurrentie. Terwijl de bibliotheeksector juist in een wat 'oudere' levensfase was terecht gekomen. Dus heeft de crisis daar wel voor de flink noodzakelijke verjonging gezorgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten