Dus ben ik altijd blij met de feestdagen en niet alleen vanwege de extra vrije dag.
Al van heel lang geleden gingen wij met ons (grote) gezin paaseieren zoeken. Er bestaat nog een klein 8mm filmpje waarin wij, en onze ouders, ooms, tantes, neven en nichtjes door een bos rennen, op zoek naar blijkbaar daar verstopt paaseieren.
En in die tijd waren dat gewoon echte gekookte eieren, die we eensgezind aan de grote tafel zo mooi mogelijk schilderden.
Later, toen we zelf kinderen kregen, kwamen we met Pasen ook nog altijd samen en verstopten mijn ouders in hun kleine rijtjeshuistuintje de eitjes. Nog weer later kozen we daar een tuin voor van één van de kinderen, want inmiddels waren er 19 neven en nichten en daar heb je wel een beetje tuin voor nodig. Mijn vader zocht mee, mijn moeder bemensde het inzamelingspunt en telde, samen met haar oudste kleinkind, de opbrengst. Op een briefje was natuurlijk genoteerd hoeveel er van elke soort verstopt was.
Nooit vonden we ze allemaal...
Ook na het overlijden van mijn ouders hebben we deze traditie als broers en zussen nog een aantal jaren in ere gehouden, maar de laatste jaren kwam het er niet meer van. Inmiddels is immers ook het jongste kleinkind midden in de pubertijd en zie ze dan nog maar eens op tijd het bed uit te krijgen om eitjes te gaan zoeken.
Gisteren ben ik voorzichtig opnieuw begonnen met deze traditie, met de kinderen en kleinkinderen van Han. Het was heerlijk weer, de kinderen hebben de hele tuin doorgewerkt, een aantal eitjes werd gelukkig slechts na heel lang zoeken door de echte doorzetter gevonden. Al met al: ik probeer het volgend jaar weer, misschien gaat het lukken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten