Een nieuwe functie!

Ik heb een nieuwe baan. Of liever: een nieuwe functie.
Eén waarvoor ik niet heb hoeven solliciteren, maar waar ik gewoon voor uitgekozen ben. Eén die ik ook niet kan weigeren, als ik dat al zou willen. Deze functie 'comes with the job'.
Maar ik weet niet zeker of ik wel de juiste competenties heb. Ik heb wel ervaring, in een soortgelijke positie, maar helemaal hetzelfde toch ook weer niet.
Het functieprofiel geeft wel veel ruimte: je kunt er in de loop van de tijd nog erg veel je eigen inkleuring aan geven, dat is wel prettig. Je kunt creatief zijn, je eigen leiderschapsstijl kiezen (binnen de door de directie aangegeven kaders natuurlijk) en het is over het algemeen heel zelfstandig werk.
En het is ook geen baan met eindverantwoordelijkheid, dat scheelt ook. Hoewel betrokkenheid onvermijdelijk en verplicht is.
Ik zie er erg naar uit, naar deze nieuwe functie.
Maar ik maar me ook wel wat zorgen.
Krijg ik wel genoeg tijd om hem goed uit te voeren? Zal alles wel goed gaan, mag ik nog meemaken dat er werkelijk resultaten worden geboekt en einddoelen worden gehaald?
Ik neem me voor vooral op mijn ervaring en intuïtie te vertrouwen. Dan loopt het vast vanzelf. Want er zijn heel veel mensen met diezelfde functie, en die doen het over het algemeen prima, dus dan lukt het mij ook vast.
En ik kan me nog heel goed voorbereiden, want mijn 1e kleinkind wordt pas ergens in november geboren.
Ik word oma!

Jammer....

Vandaag heb ik iedereen laten weten dat er geen vervolg komt op de genomen stappen tot verdere samenwerking met de Bibliotheek Arnhem. Er speelt zo veel in het culturele veld van Arnhem dat de bibliotheek daar zich op haar positie in dat veld wil beraden. En zich ook op de culturele partners in Rozet en in de stad wil focussen.
Dat kan ik begrijpen. Misschien had ik wel dezelfde beslissing genomen.
Wat betekent dit nu voor onze bibliotheek?
Op zich niet zo heel veel. We zijn een financieel gezonde organisatie, met een heldere koers. We weten wat ons nu en in de komende jaren te doen staat. We hebben de mensen en de middelen daar voor.
Maar we hadden ons er al wel in ons hoofd een beetje op voorbereid, op het werken in een breder verband, in regionaal verband. Ik denk (en ik heb dat ook gestimuleerd) dat sommige van onze medewerkers zeker hebben nagedacht over hun kansen en mogelijkheden in een regionaal werkende bibliotheek. Dat kan uitdagingen bieden, ook bedreigingen, maar in elk geval een ruimer perspectief met meer keuzemogelijkheden. Waarin je kunt kijken of je misschien werk met wat meer uitdaging kunt vinden, of juist iets rustiger. Of je specialiseren op een specifiek terrein, waardoor je nog beter kunt worden in wat je doet en je talenten nog beter kunt inzetten.
Allemaal mogelijkheden die ik iedereen graag had gegund.
Eigenlijk vind ik dat nog het jammerst.
Naast het feit dat onze klanten helaas ook in de toekomst niet met één bibliotheekabonnement in de regio terecht kunnen. En dat we onze activiteiten niet efficiënt in meerdere bibliotheken met ander publiek kunnen uitvoeren. En dat we geen kosten kunnen besparen op contracten, backoffice personeel enz.
Toch wel jammer dus.
Maar we nemen gewoon even de tijd om na te denken over waar we nu echt op willen inzetten, wat nu echt voor onze klanten en voor onze medewerkers het belangrijkste is. En dan vinden we vast oplossingen die helpen, ook samen met Arnhem, maar dan gewoon, zoals altijd, als college-bibliotheken.

Geheimen

Daar ben ik dus heel goed in, in geheimen bewaren. Uit mij krijg je geen woord.
Vandaag was de 1e selectie van architecten voor het MFC 3b4. Er hadden zich maar liefst 21 bureaus aangemeld. We kozen met een flinke club mensen uiteindelijk, op basis van vooraf gegeven criteria en een puntensysteem, vijf bureaus die straks hun plannen voor het MFC mogen komen presenteren.
En dat mag nu nog echt niet bekend worden.
En dus hou ik mijn mond, geen enkel probleem.
Je zult mij ook niet horen verklappen wie ik heb getrokken voor Sinterklaas of welke grap ik voor 1 april in gedachten heb. Ook vroeger als niet, als de kinderen probeerden uit te vissen wat ze gingen krijgen voor hun verjaardag. Geen woord!
Soms vragen mensen je bepaalde privé-dingen niet door te vertellen: ze gaan trouwen, of juist scheiden, hun partner gaat vreemd of ze zijn verliefd op iemand anders. Soms zijn ze ziek en willen ze dat nog niet voor de buitenwereld weten.
Bij mij is hun geheim veilig. Ik respecteer dergelijke vragen altijd.
Ik heb nu ook weer zo'n geheim. Maar ik moet zeggen: deze keer valt het me wel heel erg zwaar.....

Pasen

Ik hecht erg aan tradities, of ze nu van oorsprong christelijk of heidens zijn.
Dus ben ik altijd blij met de feestdagen en niet alleen vanwege de extra vrije dag.
Al van heel lang geleden gingen wij met ons (grote) gezin paaseieren zoeken. Er bestaat nog een klein 8mm filmpje waarin wij, en onze ouders, ooms, tantes, neven en nichtjes door een bos rennen, op zoek naar blijkbaar daar verstopt paaseieren.
En in die tijd waren dat gewoon echte gekookte eieren, die we eensgezind aan de grote tafel zo mooi mogelijk schilderden.
Later, toen we zelf kinderen kregen, kwamen we met Pasen ook nog altijd samen en verstopten mijn ouders in hun kleine rijtjeshuistuintje de eitjes. Nog weer later kozen we daar een tuin voor van één van de kinderen, want inmiddels waren er 19 neven en nichten en daar heb je wel een beetje tuin voor nodig. Mijn vader zocht mee, mijn moeder bemensde het inzamelingspunt en telde, samen met haar oudste kleinkind, de opbrengst. Op een briefje was natuurlijk genoteerd hoeveel er van elke soort verstopt was.
Nooit vonden we ze allemaal...
Ook na het overlijden van mijn ouders hebben we deze traditie als broers en zussen nog een aantal jaren in ere gehouden, maar de laatste jaren kwam het er niet meer van. Inmiddels is immers ook het jongste kleinkind midden in de pubertijd en zie ze dan nog maar eens op tijd het bed uit te krijgen om eitjes te gaan zoeken.
Gisteren ben ik voorzichtig opnieuw begonnen met deze traditie, met de kinderen en kleinkinderen van Han. Het was heerlijk weer, de kinderen hebben de hele tuin doorgewerkt, een aantal eitjes werd gelukkig slechts na heel lang zoeken door de echte doorzetter gevonden. Al met al: ik probeer het volgend jaar weer, misschien gaat het lukken!

4 nieuwe jaren!

Vandaag wordt in de gemeente Renkum het college- akkoord gepresenteerd. De onderhandelingspartijen zijn er onder leiding van D66 uit. Er is al bekend dat er 4 wethouders komen (D66, VVD, GroenLinks en Gemeentebelangen), maar niet welke portefeuille die krijgen.
En dat is toch best spannend. Want het kan betekenen dat er een andere visie in het college van B en W op het bibliotheekwerk komt. Want de betrokken partijen hebben in hun verkiezingscampagne uitspraken gedaan over de bibliotheek van nu en in de toekomst.
Ik ga vanmiddag maar even luisteren naar de plannen voor de komende vier jaren!

Trots!

Gisteren hadden we een 'algemene personeelsbijeenkomst'. Dat klinkt altijd zo plechtig, maar het komt er op neer dat we met zo veel mogelijk collega's samen komen om iets te bespreken, iets te doen, ergens over van gedachten te wisselen enz.
En omdat het al even geleden was en wij een bibliotheek in beweging zijn, had ik veel te melden. Gewoon om mensen bij te praten en te kunnen reageren op vragen en zorgen.
Al onze plannen voor samenwerking zijn (opnieuw) de revue gepasseerd. En een duidelijke reactie was: wij hebben veel te bieden, wij doen het goed, wij zien meerwaarde in die samenwerking, maar laten we vooral naar behoud (of nog liever) verbetering van kwaliteit kijken.
Later werd in een ander kader gevraagd om nu eens kernachtig te formuleren waar wij met elkaar goed in zijn, waar we trots op zijn. Dan komen er woorden langs als: heldere communicatie, flexibiliteit, daadkracht, klantvriendelijkheid, collegialiteit.
En toen was ik weer trots!

Cijfers

Volgende week wil ik tijdens de algemene personeelsbijeenkomst wat cijfers laten zien. Trends in uitleningen, leden en bezoekers, vergelijkingen met andere jaren, ontwikkelingen van het gebruik van onze collectie enz.
Dat is nog een hele klus. Allereerst om ze simpel en eenduidig op te kunnen hoesten. Soms weet je ook niet precies wat je wilt weten en heb je eigenlijk te veel gegevens om te kunnen overzien wat nu echt van belang is en hoe de cijfers te combineren zijn tot relevante informatie waar we werkelijk wat mee kunnen. Want een cijfer op zich zegt niet, je moet het in de context zien.
Vervolgens wil ik er natuurlijk ook nog een aardige presentatie van maken en dan blijkt de excel-kennis op dat terrein toch wat weggezakt.
Dus misschien wordt het uiteindelijk maandag wat minder mooi dan ik zou willen, maar dat moet dan maar. Je kunt ook overdrijven.
Vandaag hebben de specialisten en ik opnieuw een dag gebogen gezeten over ons educatieve beleid. Het instrument dat we daarvoor uitgereikt kregen is de zg. balanced score card. Die gaat ook heel erg uit van cijfers. Formuleer je doelen zo SMART mogelijk en bepaal in je jaarplanning welke stappen je wilt halen. Dus van 8 BoS-scholen naar 12 in 2016. En van 1 persbericht per maand naar wekelijks in de krant. Bijvoorbeeld.
Ook nu bleek weer dat cijfers op zich niet zo veel zeggen. Je moet de relevante cijfers hebben, want daar kun je wat mee. En die zijn vaak anders dan gebruikelijk: hoeveel kinderen wonen er eigenlijk in onze gemeenten, wat zijn de prognoses voor de schoolomvang, hoeveel mensen krijgen een uitkering, hoeveel kinderen maken gebruik van de kinderopvang, hoe is het gemiddelde opleidingsniveau in onze gemeenten, hoe scoren onze scholen volgens de inspectie op taal enz. enz. Die cijfers zijn wel beschikbaar, maar daar moeten we even voor gaan zitten.
En ook daar kun je in doorschieten: ben je straks dagen aan het werk om informatie op te halen die je uiteindelijk niet gebruikt. Dus eerst maar eens goed nadenken over wat we eigenlijk willen weten.
Want je kunt ook overdrijven inderdaad.

Stilstand en beweging

Gisteren deden mijn dochter en schoonzoon met hun huis mee aan de Open Huizen dag. Ze willen graag verhuizen, naar een dorp vlakbij, waar veel vrienden wonen, waar ze een volgende stap in hun relatie willen gaan zetten (kinderen?).
Er is helemaal niemand komen kijken. Tot flinke frustratie van mijn kinderen. Want natuurlijk: houtwerk nog geschilderd, viooltjes in bakken in de tuin, zeer opgeruimd en schoongemaakt, een mooie bos bloemen op tafel: laat de kijkers maar komen!
Maar die kwamen dus niet...
Op veel terreinen zorgt de crisis van al weer heel wat jaren voor een soort van stilstand. Jonge mensen vinden geen werk, kunnen daarom niet echt goed ergens wonen, kunnen dus ook geen leuke starterswoning kopen, waardoor mensen zoals mijn dochter en haar man niet kunnen verhuizen naar hun leuke dorp. Waardoor ze toch nog even zullen wachten met het krijgen van kinderen bijvoorbeeld. En veel van mijn neven en nichten wonen gewoon nog thuis, want geen of onvoldoende geld om iets te huren laat staan te kopen. En in mijn straat staat het huis van de overbuurvrouw al twee jaar te koop: ze is maar vast verhuisd naar haar vriend, aan de andere kant van het land, ze hielden dat gereis naar elkaar toe niet meer uit...
Geen nieuws natuurlijk, en er lijkt nu toch iets in beweging te komen, dus ik hoop dat het voor mijn kinderen (en al die andere jonge mensen) nog helemaal goed gaat komen, maar geduld is lastig als in in je meest energieke levensfase bent.
Overigens heeft de crisis in het bibliotheekwerk juist voor heel veel beweging gezorgd: sluitingen, verhuizingen, verkleiningen, samenwoningen, heroriëntaties, concurrentie. Terwijl de bibliotheeksector juist in een wat 'oudere' levensfase was terecht gekomen. Dus heeft de crisis daar wel voor de flink noodzakelijke verjonging gezorgd!

de Bibliotheek op School

Daar zijn we met elkaar toch wel erg trots op, op de Bibliotheek op school.
Vandaag was het afsluitende congres van twee jaar forse investeringen in Bibliotheken op School in Gelderland. Een mooie terrasdag in het Open Lucht Museum, met heel veel gasten, zo tegen de 200 begrijp ik. En daarvan kwam toch minstens de helft NIET uit bibliotheekland, hoewel ik erg veel collega's heb ontmoet.
Maar van Renkum was onze beleidsambtenaar er ook en dat is in elk geval winst. Want zo'n programma zorgt er dan toch voor dat je een gemeenschappelijk referentiekader krijgt: wat die man toen zei, en wat toen ook aan de orde was enz.
Ik vond de ochtend prima. Vooral het verhaal van Kees Broekhof, over de wetenschappelijke FEITEN rondom taalaanbod en taalontwikkeling waren heel helder en duidelijk. En daarna een prima presentatie van wat de monitor allemaal laat zien en hoe scholen daar heel direct, bijna op leerlingniveau op kunnen sturen.
Hij liet bijvoorbeeld een sheet zien van de resultaten op de vraag of er in de klas aan boekpromotie werd gedaan door de leraar. Bij die betreffende school was duidelijk dat de leraar van groep 5 daar niet aan deed, die voerde duidelijk de gemaakte afspraken niet uit. 'Zou het hier om spelling of technisch lezen zijn gegaan, dan was de leerkracht zeker op het matje geroepen'. En dat moet voor leesbevorderende activiteiten dus ook gebeuren. Want de bewijzen voor het effect van lezen zijn zo ontzettend overduidelijk.
Heerlijk hoor, als je dat zo goed kunt aantonen.
De beleidsambtenaar wilde meteen die Kees naar Renkum halen, om dit verhaal nog maar eens aan de schooldirecteuren en leerkrachten te vertellen.
Een goed idee, gaan we doen!
Het werkt toch echt beter als een ander het vertelt!