Een bijzonder woord, teloorgang. Het verloren gaan. Zal wel ergens uit het oudhollands komen, 'teloor'.
Vandaag hebben we de sleutels van de bibliotheek van Rheden ingeleverd bij de huurbaas Attent. Wat ooit (zo heb ik steeds begrepen) begon als een streven naar gemeenschappelijkheid, ouderen niet achter de geraniums, maar in levendige centra, is, in elk geval voor wat betreft de bibliotheek, teloor gegaan. Een compleet lege ruimte blijft achter.
De huurbaas sprak zijn zorg uit: er is nog geen zicht op een nieuwe huurder, het is de vraag of Carion nog wel in het gebouw blijft, het huis zelf mag alleen nog mensen opnemen die echt forse zorg nodig hebben.
En allebei hadden we het in de krant gelezen deze week: een artikel in NRC over de afbraak van het bibliotheekwezen, de Volkskrant over de sluiting van de vele dorpshuizen, en nog ergens een artikel over het sluiten van vele verzorgingshuizen.
Een complete maatschappelijke teloorgang. Maar in dat kader is dat woord mij niet stevig genoeg. Teloorgang heeft iets verdrietigs, iets vanzelfsprekends en onontkoombaars ook. Zoals in het liedje 'het dorp' van Wim Sonneveld.
Maar wat er nu allemaal speelt heeft behoefte aan een ander woord. Ondergang?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten