Vandaag is mijn oom Jan begraven, liever gezegd gecremeerd.
Mijn oom Jan (mijn peetoom) was een zeer religieus mens, actief in de kerk als collectant en in de Vincentiusvereniging, een vereniging die mensen die het moeilijk hebben met raad, daad en financiën bijstaat.
Aan de priesters in de mis was duidelijk te merken dat ze mijn oom persoonlijk goed kenden. Ze spraken liefdevol over hem.
Mijn oom Jan was ook een humorvol mens, met grapjes en plagerijtjes.
En ik heb opnieuw ervaren hoe belangrijk humor is.
Ik las ergens dat mensen waarschijnlijk als enige diersoort humor kennen, omdat zij ook als enige diersoort beseffen dat zij sterfelijk zijn. Zonder humor is dat besef niet te dragen.
Van veel verdriet word je erg moe. Van humor krijg je juist energie. Ook als de context niet makkelijk, eenvoudig of verdrietig is.
Daarom was het zo fijn dat er ook in deze kerkdienst plaats was voor een lach.
En ik dacht: Lachen we samen wel genoeg? Kunnen we nog relativeren en lachen, om onze zorgen en problemen, onze onzekerheden en onze onvervulde wensen? Samen lachen is heel bevrijdend en bindend.
Zal ik eens zo'n lachtherapeut laten komen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten