De afgelopen jaren heb ik deel uitgemaakt van een klein intervisiegroepje. Vier Gelderse directeuren, die, als een vervolg op een netwerktraining, verder gegaan zijn als zelfstandig intervisiegroepje.
Volgens de regelen der kunst hoor je dan vooraf een case te bedenken (je hebt er natuurlijk een, je moet hem niet bedenken), die breng je in en dan wordt je, bij voorkeur op een gestructureerde manier, bevraagd. Uiteindelijk geven je collega's je dan een handelingsadvies waarmee je dan huiswaarts keert om je case met hernieuwde energie aan te pakken.
Zo gingen onze bijeenkomsten natuurlijk niet. We hebben het wel geprobeerd hoor, en soms ging het ook echt met name over een probleem/vraag waar één collega mee zat, maar vaak ging het anders. We zien elkaar niet zo heel vaak, dus er was altijd heel veel te vertellen.
Hoe gaat het met dit, en hoe is dat nu afgelopen en wat vond jij nu van zus en hoe zie jij ontwikkeling zo? Van de hak op de tak, van het een naar het ander, maar zolang we er meerwaarde in zagen, maakten we er tijd voor vrij. Meestal in mijn kantoor in Dieren met een schaal vol ingepakte koekjes...
Maar het laatste half jaar werden de afspraken steeds door iemand afgezegd. Telkens kwam er iets echt belangrijks tussen. En dat was ook zo, maar het geeft tevens iets aan. Dat we het te druk hebben, maar dat ook de waarde van de bijeenkomsten aan het afnemen was. Denk ik.
Vorige week hebben we het seizoen afgesloten met een etentje. Met ook het doel echt met elkaar te bekijken of we er mee verder willen.
En weer: reuze gezellig en geanimeerd, boeiende onderwerpen, allerlei thema's die vergelijkbaar zijn en waarop we kennis en documenten met elkaar kunnen delen. Reflecteren maar ook heel praktisch.
Dus we hebben besloten er mee door te gaan. Maar onder een andere naam, want intervisie mag het toch eigenlijk niet heten.
We doen nu voortaan vier keer per jaar aan 'collegiale consultatie'.
En dat wordt dan voortaan ook elk jaar afgesloten met een etentje....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten