De afgelopen jaren heb ik deel uitgemaakt van een klein intervisiegroepje. Vier Gelderse directeuren, die, als een vervolg op een netwerktraining, verder gegaan zijn als zelfstandig intervisiegroepje.
Volgens de regelen der kunst hoor je dan vooraf een case te bedenken (je hebt er natuurlijk een, je moet hem niet bedenken), die breng je in en dan wordt je, bij voorkeur op een gestructureerde manier, bevraagd. Uiteindelijk geven je collega's je dan een handelingsadvies waarmee je dan huiswaarts keert om je case met hernieuwde energie aan te pakken.
Zo gingen onze bijeenkomsten natuurlijk niet. We hebben het wel geprobeerd hoor, en soms ging het ook echt met name over een probleem/vraag waar één collega mee zat, maar vaak ging het anders. We zien elkaar niet zo heel vaak, dus er was altijd heel veel te vertellen.
Hoe gaat het met dit, en hoe is dat nu afgelopen en wat vond jij nu van zus en hoe zie jij ontwikkeling zo? Van de hak op de tak, van het een naar het ander, maar zolang we er meerwaarde in zagen, maakten we er tijd voor vrij. Meestal in mijn kantoor in Dieren met een schaal vol ingepakte koekjes...
Maar het laatste half jaar werden de afspraken steeds door iemand afgezegd. Telkens kwam er iets echt belangrijks tussen. En dat was ook zo, maar het geeft tevens iets aan. Dat we het te druk hebben, maar dat ook de waarde van de bijeenkomsten aan het afnemen was. Denk ik.
Vorige week hebben we het seizoen afgesloten met een etentje. Met ook het doel echt met elkaar te bekijken of we er mee verder willen.
En weer: reuze gezellig en geanimeerd, boeiende onderwerpen, allerlei thema's die vergelijkbaar zijn en waarop we kennis en documenten met elkaar kunnen delen. Reflecteren maar ook heel praktisch.
Dus we hebben besloten er mee door te gaan. Maar onder een andere naam, want intervisie mag het toch eigenlijk niet heten.
We doen nu voortaan vier keer per jaar aan 'collegiale consultatie'.
En dat wordt dan voortaan ook elk jaar afgesloten met een etentje....
maandag 30 juni 2014
vrijdag 27 juni 2014
Even stil...
Deze week weer begonnen met werken, na een heerlijke actieve vakantie. Veel dingen gezien en gedaan, veel indrukwekkende musea en monumenten van de 1e wereldoorlog gezien. En ook echt een gebied dat de moeite van een bezoek waard is.
En, eenmaal weer aan het werk, val je meteen weer in je routine: veel afspraken, veel dingen die nog af moeten voor de rest van Nederland met vakantie gaat. Dus avondvergaderingen, lange dagen maken en thuis werken,
Zo zal dat voor heel veel mensen zijn, je staat er niet bij stil, comes with the job.
Zo zegt Hetty Kruidhof dat ook altijd, de directeur van de bibliotheek Noord Veluwe. Maar liefst 5 gemeentes, veel avondbijeenkomsten, veel extra werk, lees- en schrijfwerk doen we thuis.
En deze week verloor ze ineens haar man. Begin 50, en ineens dood.
Hoe zal dat voor haar voelen, vraag ik me af. Misschien had ze achteraf zoveel anders willen doen, zo veel andere prioriteiten willen liggen...
Vanochtend ga ik naar de afscheidsdienst. Je kunt in dit soort situaties zo weinig voor elkaar betekenen, als collega-directeuren. Het enige dat kan is laten zien dat je betrokken bent, dat je meeleeft, dat je er voor haar wilt zijn als dat mogelijk is.
En er misschien een les uit leren?
En, eenmaal weer aan het werk, val je meteen weer in je routine: veel afspraken, veel dingen die nog af moeten voor de rest van Nederland met vakantie gaat. Dus avondvergaderingen, lange dagen maken en thuis werken,
Zo zal dat voor heel veel mensen zijn, je staat er niet bij stil, comes with the job.
Zo zegt Hetty Kruidhof dat ook altijd, de directeur van de bibliotheek Noord Veluwe. Maar liefst 5 gemeentes, veel avondbijeenkomsten, veel extra werk, lees- en schrijfwerk doen we thuis.
En deze week verloor ze ineens haar man. Begin 50, en ineens dood.
Hoe zal dat voor haar voelen, vraag ik me af. Misschien had ze achteraf zoveel anders willen doen, zo veel andere prioriteiten willen liggen...
Vanochtend ga ik naar de afscheidsdienst. Je kunt in dit soort situaties zo weinig voor elkaar betekenen, als collega-directeuren. Het enige dat kan is laten zien dat je betrokken bent, dat je meeleeft, dat je er voor haar wilt zijn als dat mogelijk is.
En er misschien een les uit leren?
maandag 9 juni 2014
De kracht van het verhaal
Het is echt een culturele en historische vakantie, deze keer.
Vanuit het dorp in zuid-België waar we verblijven kunnen we in een heel brede straal allerlei bezienswaardigheden en musea bezoeken.
Tot nu toe zijn we (bijna) dagelijks op pad in België en Frankrijk en hebben we al de nodige musea en dorpjes bekeken.
Eén van de meest indrukwekkende vond ik het In Flanders Fields Museum in Ieper. Dat vertelt het, vooral heel persoonlijke, verhaal van de 1e wereldoorlog in Ieper en omgeving. De stad Ieper is tijdens die oorlog geheel geëvacueerd en volledig met de grond gelijk gemaakt.
In het museum is dat op een geweldige manier vorm gegeven. Ontzettend veel digitale verslaglegging, veel kleine filmische presentaties, veel interactieve elementen. Zo kon op een grote digitafel de frontlinie in beeld gebracht worden, waarbij de kijker foto's van toen en nu kon uitvergroten. Hoe zag die boerderij er uit voor de oorlog, hoe liepen de loopgraven en wat was er in 1918 van over? Bij elke presentatie was je een tijd zoet, het verveelde niet snel.
Het mooiste waren de verschillende opnames van soldaten, burgers, verpleegsters uit de oorlog. Verhalen, verteld door acteurs, vanuit allerlei perspectieven (Duits, Engels, officieren, manschappen, verpleegsters, doctoren). Echt heel indrukwekkend.
Er gaat toch heel weinig boven de kracht van het persoonlijke verhaal. En dat persoonlijke verhaal is tijdloos. Zet er iemand uit Syrië neer en het verhaal kan opnieuw verteld worden.
En bij de uitgang hing in grote banieren een overzicht van alle oorlogen die er sindsdien in de wereld toch nog weer uitgevochten zijn en worden. Want veel lessen leren we niet uit de verhalen...
Vanuit het dorp in zuid-België waar we verblijven kunnen we in een heel brede straal allerlei bezienswaardigheden en musea bezoeken.
Tot nu toe zijn we (bijna) dagelijks op pad in België en Frankrijk en hebben we al de nodige musea en dorpjes bekeken.
Eén van de meest indrukwekkende vond ik het In Flanders Fields Museum in Ieper. Dat vertelt het, vooral heel persoonlijke, verhaal van de 1e wereldoorlog in Ieper en omgeving. De stad Ieper is tijdens die oorlog geheel geëvacueerd en volledig met de grond gelijk gemaakt.
In het museum is dat op een geweldige manier vorm gegeven. Ontzettend veel digitale verslaglegging, veel kleine filmische presentaties, veel interactieve elementen. Zo kon op een grote digitafel de frontlinie in beeld gebracht worden, waarbij de kijker foto's van toen en nu kon uitvergroten. Hoe zag die boerderij er uit voor de oorlog, hoe liepen de loopgraven en wat was er in 1918 van over? Bij elke presentatie was je een tijd zoet, het verveelde niet snel.
Het mooiste waren de verschillende opnames van soldaten, burgers, verpleegsters uit de oorlog. Verhalen, verteld door acteurs, vanuit allerlei perspectieven (Duits, Engels, officieren, manschappen, verpleegsters, doctoren). Echt heel indrukwekkend.
Er gaat toch heel weinig boven de kracht van het persoonlijke verhaal. En dat persoonlijke verhaal is tijdloos. Zet er iemand uit Syrië neer en het verhaal kan opnieuw verteld worden.
En bij de uitgang hing in grote banieren een overzicht van alle oorlogen die er sindsdien in de wereld toch nog weer uitgevochten zijn en worden. Want veel lessen leren we niet uit de verhalen...
maandag 2 juni 2014
de grote oorlog
Vandaag bezochten wij Diksmuide, in België. Daar is een deel van de loopgraven uit de 1e wereldoorlog 'nagebouwd'.
Aan weerszijden van het riviertje de Ijzer lagen de loopgraven van de Duitsers en de geallieerden in die oorlog tegen over elkaar. Over een lengte van ongeveer 1 kilometer lopen bezoekers, (waaronder ik, het was niet erg druk, erg veel Belgische schoolklasjes met gele hesjes aan) door de Belgische loopgraven. De zandzakken zijn van beton, maar lijken best wel, de bodem is bedekt met grind, dat was in 1915 natuurlijk modder. Uit de bijgeleverde informatie begrijp ik dat de grond zeer drassig was en dat de Belgen uiteindelijk de Ijzervlakte hebben laten overstromen om de Duitsers tot staan te brengen.
Ik las 'Godenslaap' van Edwin Mortier en 'Oorlog en terpentijn' van Stefan Hertmans. Toen ik daar liep probeerde ik me voor te stellen hoe het daar écht was, in 1915. Blubber, voortdurend bukken, kleine grotachtige ruimtes, waar je misschien even kon schuilen, 's winters bitter koud, zomers bloed heet, en altijd ratten, ongedierte, vocht. Geen eten, geen drinken, bullebakken als officieren, voortdurend schieten en granaten, doden en gewonden om je heen ...
Erg veel mannen zijn omgekomen in de 'grote oorlog', tegen over elkaar schietend vanuit die loopgraven. Op veel plaatsen in België wordt daar zeer respectvol aan herinnerd. Kleine militaire begraafplaatsen her en der in het landschap, maar ook enorme grafvelden, meestal vlak bij militaire ziekenhuizen.
Allebei de boeken zijn echte aanraders. De waanzin van oorlog, toen en nu, het is onbegrijpelijk dat het ooit gebeurd is en angstaanjagend dat het nog steeds gebeurt.
Aan weerszijden van het riviertje de Ijzer lagen de loopgraven van de Duitsers en de geallieerden in die oorlog tegen over elkaar. Over een lengte van ongeveer 1 kilometer lopen bezoekers, (waaronder ik, het was niet erg druk, erg veel Belgische schoolklasjes met gele hesjes aan) door de Belgische loopgraven. De zandzakken zijn van beton, maar lijken best wel, de bodem is bedekt met grind, dat was in 1915 natuurlijk modder. Uit de bijgeleverde informatie begrijp ik dat de grond zeer drassig was en dat de Belgen uiteindelijk de Ijzervlakte hebben laten overstromen om de Duitsers tot staan te brengen.
Ik las 'Godenslaap' van Edwin Mortier en 'Oorlog en terpentijn' van Stefan Hertmans. Toen ik daar liep probeerde ik me voor te stellen hoe het daar écht was, in 1915. Blubber, voortdurend bukken, kleine grotachtige ruimtes, waar je misschien even kon schuilen, 's winters bitter koud, zomers bloed heet, en altijd ratten, ongedierte, vocht. Geen eten, geen drinken, bullebakken als officieren, voortdurend schieten en granaten, doden en gewonden om je heen ...
Erg veel mannen zijn omgekomen in de 'grote oorlog', tegen over elkaar schietend vanuit die loopgraven. Op veel plaatsen in België wordt daar zeer respectvol aan herinnerd. Kleine militaire begraafplaatsen her en der in het landschap, maar ook enorme grafvelden, meestal vlak bij militaire ziekenhuizen.
Allebei de boeken zijn echte aanraders. De waanzin van oorlog, toen en nu, het is onbegrijpelijk dat het ooit gebeurd is en angstaanjagend dat het nog steeds gebeurt.
Abonneren op:
Posts (Atom)