Je herkent het vast wel: je loopt ergens in het centrum en je ziet in de verte al groepjes (jonge) mensen met van die schrijfbordjes in hun hand. Ze willen je de NRC voor een jaar verkopen, of je lid maken van Amnesty International (wat ik dus al ben) of ze willen je een paar vragen stellen. Voor een of ander onderzoek.
Nooit heb ik tijd, ik ben altijd in haast op weg naar iets. Want ik ken mezelf: als ik er op inga ben ik daarna gegarandeerd een abonnement op een krant of tijdschrift rijker. Of lid van de postcodeloterij.
En enquêtes? Die krijg ik via het werk al zo veel dat je er helemaal moe van wordt. Dus nee, ik loop het liefst snel tussen die jongens (zijn vaak jongens, hoe zou dat komen?) door.
Vandaag zag ik ze weer, dus ik zette mijn uitstraling op 'geen tijd, geen interesse' en liep stevig door. Maar ze keken nog niet naar me. Ze verspreiden zich alle kanten op, maar niet in mijn richting. Al snel zag ik waarom: wat ze ook aan de man probeerden te brengen, ik hoorde blijkbaar niet bij de doelgroep. Ik was niet interessant; niet voor een product, niet voor een enquête.
Deze week kreeg ik via Facebook een verzoek van mijn nichtje om mee te doen aan een onderzoek voor haar school (ze studeert iets van marketing). Ik wilde me al aanmelden (want ja, familie, hè) toen ik zag dat ik er helemaal niet bij stond. Het was voor mensen tot 30 jaar.
Ik hoor er gewoon niet meer bij, bij de interessante mensen. Toch slikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten