Poëzie

Deze week is het de week van de poëzie.
En met poëzie is het altijd een dubbel verhaal.
Gedichtenbundels worden nauwelijks gekocht en nauwelijks uitgeleend. Wij hebben er dan ook niet zo veel meer in de bibliotheek. Hooguit een paar verzamelbundels, die van Komrij bijvoorbeeld, maar losse gedichtenbundels, kom daar nog maar eens om.
Wie leest er nu nog echt gedichten? Bijna niemand, toch?
En dat terwijl er anderzijds ontzettend veel mensen gedichten schrijven. Vooral jonge mensen doen dat, nog steeds. Het hoort bij die fase in een mensenleven, om te proberen je diepste wezen en je diepste gevoelens in poëzie uit te drukken.
Later verandert er blijkbaar iets, dan gaat dat over en is poëzie niet meer in beeld. Ook op de middelbare school wordt er, zo hoorde ik op de radio, nauwelijks meer aandacht aan besteedt.
Ik zelf ben altijd een fan van poezie geweest. Niet dat ik 'dagdagelijks'(om maar even een actueel begrip te gebruiken) poëzie lees, maar ik heb een flinke verzameling gedichtenbundels en kan er, op specifieke momenten, vraag me niet welke, ineens weer in wegduiken.
Ik heb ook heel veel bewondering voor dichters. Soms lees je een gedicht dat, in zeer beperkte context, een beeld weet op te roepen dat heel precies meevoelbaar is. Ik vind dat geweldig!
Mijn favoriet is daarbij Ed. Hoornik. Ik geef als voorbeeld het gedicht ANGST, 5 hele korte regels, en het slaat mij meteen op de keel:

Manshoog het riet.
Hoort hij het springen van de vis?
Vermoedt hij water?
De achtervolgers komen nader.
Er is geen brug.

En kijk ook nog even op de videobalk!

Een spannende dag!

Morgen wordt het een lange en spannende dag. En dan heb ik het vooral over de ontwikkelingen voor de bibliotheek aan de Renkumse kant.
Want morgenavond zitten we in het Dorpshuis Oosterbeek (de buren)achter een kop soep met, hopelijk, heel veel potentiële partners in het kader van de ontwikkeling van de Bibliotheek en het Dorpshuis naar een nieuwe vorm van samenwerking in De Klipper.
Er hebben zich best veel geïnteresseerden aangemeld, dus alleen dat al is een reden voor voorzichtig optimisme. En verder is iedereen die ik er zo tussendoor over spreek ervan overtuigd dat dit een positieve ontwikkeling is en dat dit soort initiatieven passen bij een toekomst zoals ook de Renkummer en de Renkumse politiek die ziet. Een heel goede startpositie!
En morgen zullen we zien of het niet alleen bij woorden blijft, maar ook tot daden gaat leiden, in de vorm van toezeggingen tot daadwerkelijke participatie en daadwerkelijk meedenken en meewerken in het proces tot realisatie van De Klipper!

Vervolgens steken Ien en ik snel over naar het gemeentehuis waar om half 8 de raadsvergadering begint. Waar de Raad (eindelijk) een besluit moet nemen over het MFC 3b4. En daar komt dan waarschijnlijk ook een verzoek om onderzoek naar een volwaardige bibliotheek in het MFC bij.
Het is nog geen gelopen race, volgens mij. Er zijn felle voor- en tegenstanders, partijen zijn onzeker, verdeeld, hebben nog te weinig informatie. Maar willen ook de jarenlange inzet van de vrijwilligers in het Platform 3b4 (leden van sportclubs, culturele verenigingen enz.) waarderen. Een lastig besluit hoor, want het gaat om een heel forse investering in financieel krappe tijden.

Soms is politiek gewoon heel spannend.

jeugdbibliotheken

Het is zo ver. Vandaag sluit de bibliotheek in het winkelcentrum van Doorwerth definitief haar deuren.
Met iets lekkers bij de koffie wordt tijdens de openingsuren afscheid genomen van de bibliotheek voor volwassenen en het huidige pand.
We hopen natuurlijk al onze bezoekers wel terug te zien in de jeugdbibliotheek in de Poort van Doorwerth, die maandag 3 februari haar deuren opent.
Want ook al wordt het een jeugdbibliotheek, er zijn computers, er is een inleverbak voor gelezen boeken en je kunt er de boeken die je hebt besteld afhalen.
En in de Poort van Doorwerth zijn gastvrouwen beschikbaar voor een praatje, er is koffie, er is een krantje.
Dus is een dagelijks uitstapje naar de Poort van Doorwerth een prima idee van al onze trouwe klanten. Ik hoop dat ze dat blijven doen. En dan misschien ook zien dat er in de Poort van Doorwerth door Solidez leuke dingen georganiseerd worden, waar je je bij kunt aansluiten, waardoor je nog meer met andere mensen in contact komt.
Gisteren is onze vergelijkbare bibliotheek in het dorp Rheden feestelijk geopend, samen natuurlijk met de rest van het gebouw De Kroeseboom: twee basisscholen, de kinderopvang, de bibliotheek. Ook daar eerst een volwaardige bibliotheek, nu alleen nog jeugdbibliotheek met afhaalvestiging. Toch komen er op de twee middagen dat de bibliotheek voor het hele dorp open is nog steeds oudere mensen om hun materialen op te halen, of om, samen met onze Jolanda, titels op de computer uit te zoeken en die dan te bestellen.
Natuurlijk, zelf langs de kasten snuffelen is veel leuker, maar dit compromis is zo slecht nog niet in de gegeven omstandigheden.
En de kinderen van de Kroeseboom komen, in het kader van de Bibliotheek op School, wekelijks nieuwe boeken uitzoeken en lezen beduidend meer dan vroeger!

Peter!

Vandaag moest ik naar Utrecht, voor de landelijke commissie Marketing. Daar kijk ik vanuit de dagelijkse praktijk van een directeur van een kleine bibliotheek mee met de marketingplannen van onze brancheorganisatie en (langs de zijlijn) bibliotheek.nl. Het voelde vandaag weer nuttig, want 'in Den Haag' zoals ze het zelf ook noemen, hebben ze geen idee van de impact van sommige landelijke acties. Dat wij bijvoorbeeld invallers moeten regelen om mee te kunnen doen aan de 'oefen'bijeenkomst van het e-boekplatform, tjee, inderdaad, nooit over nagedacht. Dat je dat soort bijeenkomsten dus veel eerder moet aankondigen en beter op een ochtend kunt organiseren (omdat veel kleine bibliotheken dan gesloten zijn), dat was een echt goede tip.
Dus wel weer zinvol. En op de terugweg in de trein even mijn ogen gesloten.
Want vannacht werd ik om half 2 wakker van zwaar gedruppel vanuit, dacht ik, de badkamer. Een openstaande kraan, zo klonk het.
Maar nee, het kwam uit het luik van de vlizotrap naar zolder, en er stond al een plasje op mijn laminaat.
Dus moest ik in mijn slaaptenu de zoldertrap op. Bleek de overloopafvoer van de cv-ketel verstopt. Dus met vingers, breinaald enz. geprobeerd de daar aanwezige vieze prut door te duwen. Dat lukte, maar toen was ik dus wel klaar wakker.
Vandaag nog maar eens mijn deskundige blik op een en ander geworpen en moeten constateren dat ik zelf niet in staat was om dat zwanenhalsje schoon te spoelen. Zit helemaal verstopt tussen allerlei buizen, je kunt er gewoon niet bij.
Ik heb een servicecontract, dus ik bel.
Komt er diezelfde middag nog een meneer, die een trekveer door de buis haalt, mijn flesje schoonmaakazijn er in leeggiet en mij verder veel succes voor de toekomst wenst.
Ik moest denken aan Vanguard, met Peter, de verwarmingsmonteur. Helemaal prima geregeld bij dit bedrijf!

Trots!

Vandaag hebben we een groot deel van ons team onze reorganisatie geëvalueerd. Vanaf april 2013 zijn er mensen ontslagen, zijn er mensen verplicht minder gaan werken, werken we met een ander functiehuis, waarin medewerkers andere functies hebben gekregen.
Nu wilden we even terugkijken naar hoe dat gegaan is, maar vooral ook vooruit kijken naar wat er goed gaat en wat er nog beter kan.
En waar ik dan trots op ben is dat iedereen zo betrokken meedenkt, probeert te zoeken naar mogelijkheden om te verbeteren, wil leren van wat we hebben gedaan en van wat anderen zeggen.
Er kwamen geen echt schokkende dingen voor mij uit. Gelukkig maar.
Maar zo fijn om na afloop van de begeleidster te horen dat zij ook vind dat ik een geweldige club mensen bij elkaar heb, die op een professionele manier naar hun werk en hun collega's kijken en altijd bereid zijn voor hun bibliotheek dat extra stapje te zetten.
Chapeau voor ons allemaal!

Kansen en bedreigingen

Er heerst een grote mate van reuring in de Renkumse politiek, meer specifiek mbt de besluitvorming rond het MFC 3b4. In de commissie Inwoners is het al aan de orde geweest en eind januari komt het besluitvormend in de raadsvergadering.
Moet het doorgaan? Is het voldoende onderbouwd, met name financieel? Zijn er voldoende waarborgen voor een exploitabele toekomst? En, vooral wat de bibliotheek betreft: moet die er wel in? Kan die niet beter in het centrum blijven? En: moet dat nu wel alleen een jeugdbibliotheek zijn? Kan dat niet anders?
De politieke partijen trekken aan de bel, stellen vragen, aan mij en aan het college. Er lijkt bereidheid tot het zoeken en vinden van extra financiële middelen, of omgekeerd, het terugdraaien van reeds vastgestelde bezuinigingen.
En dat betekent dan altijd werk voor de directeur! Vrijdag uitgebreid gesproken met D66, die aarzelen. D66 wil in elk geval een volwaardige bibliotheek, voor alle Renkummers. Maar eigenlijk ook het liefst in het centrum. En ik wil in liever multifunctioneel en vlak bij de scholen. En die staan straks tegen het MFC aan.
Daarna kreeg ik een dringende voicemail van de ambtenaar. Want die moet voor de wethouder alle vragen van de fracties beantwoorden. Of ik kon aangeven wat een volwaardige bibliotheek in het MFC uiteindelijk méér zou gaan kosten dan een jeugdbibliotheek. Graag uitgesplitst in collectie, personeel, huisvesting enz.
Dat doe ik natuurlijk graag, want wij willen het liefst een volwaardige bibliotheek in 3b4! Ook voor volwassenen.
Maar dat zo maar even becijferen valt nog niet mee.
Wat een bof dat ik mijn volle tas met weekendwerk bij me had. Want daar zat toevallig ook de begroting in en allerlei rekenmodellen voor de bibliotheek op school.
Maar het blijft een heikele kwestie, om dat soort cijfers aan de gemeente te geven, zonder dat je er iets langer over hebt kunnen nadenken, zonder dat je er intern en zelfs met je controller over hebt kunnen praten. Want natuurlijk moeten ze de cijfers uiterlijk maandag hebben! En dan komen ze in officiële stukken terecht en als ik dan een forse rekenfout heb gemaakt, is de bibliotheek de klos.
Dus heb ik de hele zondag zitten rekenen en schrijven, met mijn eigen echtgenoot als kritische meedenker.
Het is voor het goede doel, zullen we maar denken!

Kansen!

Gisteravond was ik, in het gezelschap van 2 leden van onze Raad van Toezicht, naar een bijeenkomst over Kansen in samenwerking in Apeldoorn. Georganiseerd door de Rijnbrinkgroep, dus 'tout' Rijnbrinkgroep, Gelderland en Overijssel was aanwezig. Met hun RvT- of bestuursleden. Dat laatste komt niet vaak voor, maar het is toch fijn als ook van die kant op een wat andere wijze geïnvesteerd wordt in de processen die wij aan het lopen zijn.
Want dat beluisterde ik wel: ondanks alle doemscenario's die men vertelde en ondanks alle aanwijzingen die nog heel goed op te volgen zijn, concludeerde ik voorzichtig dat we best wel de goede keuzes aan het maken zijn.
Gelukkig maar, want als je toch nog helemaal niet die kant op aan het ontwikkelen bent, dan wordt je best wel zenuwachtig, als directeur, denk ik.
En dat is dan ook meteen een beetje mijn punt van kritiek. Voor zover ik weet zijn lokale bibliotheken allemaal al lang bezig met het zoeken en vinden van samenwerkingsverbanden. Met vallen en opstaan. Maar gewoon omdat we weten dat we het alleen niet meer redden.
En in die zin bood de bijeenkomst wel weer even het zicht op waaróm we dat doen, maar niet veel nieuwe perspectieven. Terwijl de behoefte, in elk geval bij mij, nu vaak heel praktisch gaat over hóe we het moeten doen.
Hoe zorgen we er voor dat er goede, zakelijke afspraken liggen? Hoe gaan we om met verschillen in organisaties, terwijl intensieve samenwerking wordt beoogd? Hoe doe je ook soms gewoon stapjes terug, terwijl je juist zo trots was op wat je hebt bereikt?
Dat zijn de vragen die mij soms bezig houden. Niet omdat wij het zo vreselijk goed doen, maar omdat anderen net iets minder ver zijn of zich anders hebben ontwikkeld.
Steekwoorden van één van de sprekers: vertrouwen en respect. Dat zijn inderdaad wel basisvoorwaarden voor samenwerking.
Samenwerken is soms ook gewoon slikken. denk ik...

Enquétes

Je herkent het vast wel: je loopt ergens in het centrum en je ziet in de verte al groepjes (jonge) mensen met van die schrijfbordjes in hun hand. Ze willen je de NRC voor een jaar verkopen, of je lid maken van Amnesty International (wat ik dus al ben) of ze willen je een paar vragen stellen. Voor een of ander onderzoek.
Nooit heb ik tijd, ik ben altijd in haast op weg naar iets. Want ik ken mezelf: als ik er op inga ben ik daarna gegarandeerd een abonnement op een krant of tijdschrift rijker. Of lid van de postcodeloterij.
En enquêtes? Die krijg ik via het werk al zo veel dat je er helemaal moe van wordt. Dus nee, ik loop het liefst snel tussen die jongens (zijn vaak jongens, hoe zou dat komen?) door.
Vandaag zag ik ze weer, dus ik zette mijn uitstraling op 'geen tijd, geen interesse' en liep stevig door. Maar ze keken nog niet naar me. Ze verspreiden zich alle kanten op, maar niet in mijn richting. Al snel zag ik waarom: wat ze ook aan de man probeerden te brengen, ik hoorde blijkbaar niet bij de doelgroep. Ik was niet interessant; niet voor een product, niet voor een enquête.
Deze week kreeg ik via Facebook een verzoek van mijn nichtje om mee te doen aan een onderzoek voor haar school (ze studeert iets van marketing). Ik wilde me al aanmelden (want ja, familie, hè) toen ik zag dat ik er helemaal niet bij stond. Het was voor mensen tot 30 jaar.
Ik hoor er gewoon niet meer bij, bij de interessante mensen. Toch slikken.

Recepties

Het nieuwe jaar is begonnen en dan organiseren gemeenten traditiegetrouw hun nieuwjaarsrecepties. Daar is elk jaar wel weer wat over te doen: ze kosten te veel geld, er wordt alcohol geschonken zodat de bezoekers daarna dronken achter het stuur kruipen, het is alleen voor de happy few enz. enz.
Ik moet eerlijk zeggen: ik vind het echt wérk. Ik ga omdat ik mijn neus wil laten zien, omdat ik ambtenaren en wethouders, maar vooral ook raadsleden en vertegenwoordigers van organisaties waar we mee samen werken, wil ontmoeten en een gelukkig nieuw jaar wil wensen. En omdat ik wil dat zíj weten dat de directeur van de bibliotheek er ook was, op de nieuwjaarsreceptie.
Gelukkig hadden de gemeenten Renkum en Rheden de recepties op dezelfde dag en net na elkaar gepland. Zo kon ik om half 6 uur in Renkum het praatje van de burgemeester horen en was ik ruim op tijd om om 8 uur de Rhedense burgemeester aan te horen.
Wat een verschil in invulling toch!
In Renkum tref je burgemeester en wethouders tussen de gasten aan, waar je ze de hand kunt schudden. In Rheden staat het college in een receptierijtje om de beste wensen in ontvangst te nemen en uit te delen. In Renkum kijkt de burgemeester beperkt terug op het jaar en roept hij vooral inwoners op om in het nieuwe jaar mee te denken en hem direct te benaderen met ideeën en vragen. In Rheden loopt de burgemeester het hele jaar langs en memoreert belangrijke gebeurtenissen en burgers die het afgelopen jaar iets hebben betekent voor de gemeente: nieuwkomers, vrijwilligers, 100-jarigen, lintjeskrijgers, langgehuwden enz.
In Renkum worden (voor het eerst) lokale vrijwilligers door Rita Weeda in het zonnetje gezet. In Rheden reikt men, voor de tweede keer, de Rhedense sportprijs uit, aan de beste sportman, -vrouw en -team van het jaar. Met, als positief gevolg, dat er veel jonge mensen aanwezig zijn, met hun 'aanhang', omdat ze genomineerd zijn.
Het wisselt per jaar, maar dit jaar vond ik het in Rheden het gezelligst. Misschien omdat ik zo nadrukkelijk door wethouder Vugts gezoend werd, 'als uitzondering' zei hij. Ja, ja....

Papier

Vandaag heb ik mij aangesloten bij die heel kleine groep mensen die de vestigingen van de Bibliotheek Veluwezoom draaiende houden, deze dagen. Want wat viel het gunstig, dit jaar, slechts een paar vrije dagen en maar liefst twee weken vakantie. Daar is dus ook volop gebruik van gemaakt en het is iedereen gegund!
Dus lekker rustig in Dieren. En ik had mij voorgenomen om op te ruimen. Want het aantal stapels met mappen en (te) volle bakjes begon de spuigaten uit te lopen. En als ik ergens een hekel aan heb is het als ik daardoor het overzicht verlies en meer tijd kwijt ben aan zoeken, dan aan echt werken. Ik ga er altijd prat op mijn documenten meteen terug te kunnen vinden, en dat wil ik graag zo houden. En daar moet je dan soms echt even voor gaan zitten.
Maar wat een hoop papier gooi je dan uiteindelijk weg. Dat is in deze digitale samenleving eigenlijk niet meer te verantwoorden. Zeker niet als je, zoals ik, ook nog 'groen' met printen en kopiëren wilt omgaan.
Toch krijg ik het niet voor elkaar. Digitaal stukken lezen vind ik lastig, aantekeningen maak ik toch graag nog steeds bij de stukken en kleine verslagjes schrijf ik in mijn schrijfblok. Die ik dan daarna soms weer uitwerk op de pc, want je wil toch een uitgewerkt verslagje. Wat ik dan weer uitprint en in de juiste map opberg..... Erg eigenlijk, hè?
Het komt denk ik ook omdat ik, terwijl ik bezig ben, graag dingen tegen wil komen die me weer even op een ander of het juiste pad zetten, die me weer even helpen herinneren aan hoe het ook weer was en waar ik ook nog iets mee zou doen. Net zoals in de fysieke boekencollectie eigenlijk: je wilt ook wel eens gewoon per ongeluk iets tegen komen waarvan je denkt, oh ja, daar heb ik eens iets over gelezen.
Een beetje schuldig voel ik me er wel eens door, maar ik hou het toch nog maar even zo. En ik print ook alles zoveel mogelijk op reeds gebruikt papier, dus ik doe mijn best..... zeg ik dan maar tegen mezelf....

Tradities

Bepaalde periodes van het jaar zijn omgeven met tradities. In het geval van de feestdagen zijn het vooral familietradities, soms generaties lang aan elkaar doorgegeven, soms tijdens één generatie ontstaan. Met de kans dat ze uitgroeien tot echte langdurige familietradities.
Wij kennen die in ons gezin niet zo heel erg. Maar bepaalde vaste ijkpunten zijn er rond de feestdagen natuurlijk wel.
Met een flink aantal daarvan is dit jaar gebroken:
- ik heb niet gekeken naar Sissy, die junge Kaiserin. Op enig moment kun je dat je huisgenoten gewoon niet meer aan doen.
- ik heb ook niet gekeken naar het skischansspringen op nieuwjaarsdag.
- ik heb geen oliebollen gegeten, maar dit jaar de keuze gemaakt voor een appelbeignet. Nooit eerder gebeurd, maar wel bevallen.
- ik heb geen telefoon gehad van mijn kinderen, net na twaalf uur. Wel een whats-appje....
- ik ben niet bij mijn oudste broer op visite gegaan, om de doodeenvoudige reden dat hij niet thuis was. Waaruit maar weer eens blijkt dat wat ik als een familietraditie beschouw, niet voor iedereen zo is.
Maar een aantal tradities zijn wel gebleven:
- ik heb even bewust stilgestaan bij het oude jaar en het nieuwe, nog prille jaar. Met alles wat dat gaat brengen.
- ik heb gekeken naar de oudejaarsconferentie, daarna de klok en daarna het vuurwerk.
- ik heb een heerlijke fles bubbels soldaat gemaakt.
- ik heb een aantal goede voornemens gemaakt, die ik meteen vandaag weer geschonden heb.
- ik heb een bezoek gebracht aan mij oudste zus, zodat ik toch minstens een poging heb gedaan die traditie in stand te houden.