Evaluatietje

Zie ik toch zo dat ik al 11 dagen geen blog meer geschreven heb! Hoe zou dat komen?
Is het zo dat als ik vrij ben, ik er niet aan denk? Of heb ik dan niets te melden? Of relateer ik mijn blog toch vooral aan 'werk' en niet aan 'vrij'?
Het is natuurlijk wel zo dat ik vooral mensen van het werk uitnodig om het te lezen, om een soort extra platform te hebben om 'werk'dingen aan te kaarten. Soms wat meer vanuit de beschouwende hoek, wat meer vanuit mijn echte eigen visie/mening, en iets minder vanuit wat goed is voor de organisatie enz.
Zo op het eind van het jaar krijg je toch de behoefte even terug te kijken.
Is dit blog nu echt de 'goede gewoonte' geworden, zoals het bedoeld was? Tijdens de Gelderse studiedagen, vanuit de visie van de heilige Benedictus, om tijd en ruimte te maken en te houden voor even stilstaan, voor even nadenken. Dat was de bedoeling.
Ik moet zeggen, ik doe het graag. Het is geen nieuw 'moeten' geworden, waar ik even bang voor was. Het dwingt me ook (bijna) dagelijks in elk geval even na te denken over waar ik het over wil en kan hebben: wat was er vandaag nu zo speciaal, waar heb ik mij vandaag over verbaasd, wat is er van vandaag de moeite waard om te delen met anderen? Alleen dat heb ik al als positief ervaren.
En soms krijg ik iets terug, een reactie, iemand die iets gelezen heeft, die iets leuk vond.
Dat is ook erg leuk, merk ik!
Dus reageren mag, graag zelfs!

Voor nu: iedereen een heel fijne, gezellige, warme en veilige jaarwisseling en tot in 2014!

Vrije tijd

De donkere dagen voor Kerstmis zijn aangebroken.
De zon schijnt, het is 10 graden, en ik heb maar liefst (met de kerstdagen erbij) 7 dagen vrij. Daar is niets donkers aan wat mij betreft.
Toch is het begrip 'vrije dagen' wat misleidend. Want ik heb natuurlijk veel achterstallige zaken om te doen: ik moet mijn administratie nodig bijwerken, er ligt al maanden een enorme stapel overhemden te wachten om gestreken te worden (en ik heb een enorme hekel aan strijken), ik krijg al mijn kinderen en hun 'aanhang' te eten op 1e kerstdag en mijn schoonfamilie op 2e kerstdag, dus daar moeten nogal wat gerechten voor worden uitgezocht, boodschappen voor worden gedaan, en gekookt, gebakt en gebraden....
En ik heb natuurlijk de onvermijdelijke tas met papieren mee naar huis genomen en een volle usb-stick met stukken die ik moet (of wil) aanpassen, uitwerken enz. Zodat ik na de feestdagen mijn hoofd wat leger heb.
Genoeg te doen dus, dus hoezo vrij?

Maar toch: 's morgens gaat de wekker niet om half 7, we nemen lekker de tijd om te ontbijten met de krant en een kop thee, we gaan er even uit als we daar zin in hebben, we heffen het glas met vrienden en kijken tot lekker laat naar een mooie film.
Dus wel dingen te doen, maar toch met een vrij gevoel.
Ik wens al mijn lezers en alle andere mensen ook van die heerlijke drukke vrije dagen.

guilty pleasures

Wat een leuk idee, hé, die oproep tot het aanleveren van persoonlijke guilty pleasures (op muziekgebied dan :-)) voor onze kerstavond van morgen.
Ik moet zeggen, de guilty pleasures van de artiesten bij 'De wereld draait door' vond ik eigenlijk niet zo heel guilty. Vaak gewoon heel mooie liedjes. Zo dat ik dacht, hoezo zijn die helemaal not-done blijkbaar?
Ik vond er eerst één. Die vind ik echt bijna genant om door te geven. Maar goed: guilty natuurlijk, en altijd een pleasure als hij dan toch een keer op de radio komt, bij voorkeur als ik in de auto zit, want dan kan ik inderdaad luidkeels mee brullen.
Maar de dag daarna vond ik er nog één, en snel daarna nog één.
Wat zijn er toch een hoop liedjes die je eigenlijk helemaal niet (meer) mooi vind, omdat ze stuk gedraaid zijn, veel te zoetsappig, of volstrekt zonder niveau, maar die toch zo heerlijk blijven hangen en zo heerlijk meezingbaar zijn.
Ik ben heel benieuwd morgen, naar de clips van al die ingeleverde guilty pleasures. Gezien onze gezamenlijke gemiddelde leeftijd verwacht ik heel veel herkenningsmomenten. Mijn nummer 1 verklap ik hier vast :-)

Te veel stof

Een hele tijd terug sprak ik iemand die in het bestuur zit van het Vrouwennetwerk Arnhem Nijmegen.
Dat netwerk van over het algemeen hoog-opgeleide vrouwen komt af en toe bij elkaar, ergens in de regio, bij voorkeur bij het bedrijf van één van de leden. Dan dineren ze samen, eventueel een rondleiding en daarna is er een spreekster over een thema dat de leden hopelijk interesseert.
Het bestuurslid vroeg mij toen of ik ook eens een avond wilde verzorgen. Want ik had toch zulke interessante stappen gezet met mijn bibliotheekorganisatie en het was toch aardig om van mij ook eens te horen hoe wij nu omgingen met die bezuinigingen.
En ik vond dat toen een leuk idee.
Dat vind ik nog steeds. Vandaag hebben we het voorbesproken en gekeken welke thema's in de smaak zouden kunnen vallen.
Het zou bijvoorbeeld aardig zijn om eens een beeld te schetsen van hoe ik in deze functie verzeild ben geraakt, hoe ik dat heb geregeld, fulltime werken, drie kinderen krijgen en toch min of meer carrière maken. En op latere leeftijd nog een universitaire studie doen. Kan ik veel over vertellen.
Of we nemen de ontwikkelingen rond het bibliotheekwerk: wat weten de hoogopgeleide vrouwen daar eigenlijk van, welk beeld hebben ze daarvan, waar is de bibliotheek van nu mee bezig, hoe zijn we de laatste jaren veranderd en hoe hebben we dat aangepakt? En, by the way, hoe komt het dat er zo weinig mannen werken, behalve als directeur?
Maar ik vertel ook heel graag over mijn onderzoek naar verandergedrag bij mensen en teams. Daar heb ik mij tijdens mij studie zeer in verdiept en dat vind ik zelf een heel boeiend onderwerp: mentale modellen, informeel leren, teamfunctioneren, faciliterend managen enz. Zou ik leuk vinden om weer eens op te diepen.
Ik zou geloof ik wel drie avonden kunnen vullen...

De Klipper

Ik ben dit weekend nog even druk met het uitwerken van een aantal zaken rond onze plannen met de Bibliotheek Oosterbeek. Een tijd geleden zijn we intensieve gesprekken aangegaan met Solidez om te kijken of er voldoende basis bij ons is om een soort gezamenlijke toekomst aan te gaan voor wat betreft het gebouw in Oosterbeek, dat we De Klipper hebben genoemd.
Omdat het niet een echt Kulturhus is, en we het (zeker in onze plannen) niet alleen een Bibliotheek of een Dorpshuis kunnen noemen.
Er ligt nu een visiedocument, een uitwerking van wat we er willen gaan doen en met wie en een vervolgnotitie. Al met al al best veel, maar alleen nog op papier. Het wordt nu echt de hoogste tijd voor daadwerkelijke actie.
Vorige week hebben we de 1e start daarvan gehad: een bijeenkomst met mensen uit het dorp, van de dorpsraad en andere belangstellenden. Het waren er niet zo veel, maar het was heel goed om te zien hoe onze plannen werden ontvangen. Ze zagen het echt zitten en willen zich er ook voor gaan inzetten. En zijn bereid ook andere mensen te mobiliseren om mee te denken en mee te werken.
Dus die worden nu nader geïnformeerd over onze plannen en na de kerstvakantie gaan we weer met hen om tafel.
Een zelfde bijeenkomst komt er nu ook voor mogelijke samenwerkingspartners. Om te kijken of we die ook mee kunnen krijgen. En dan praten we volgende week met de gemeente, ook heel belangrijk. Want die moet het ook echt zien zitten en ondersteunen.
Dus werk ik nu een procesvorm uit, die beschrijft HOE we dit hele verhaal gaan aanpakken: regiegroep, werkgroepen, subsidieaanvragen, financiële aspecten uitwerken, programma's van eisen opstellen en architecten en aannemers inschakelen. Maar ook: samenwerking, programmering van activiteiten, wie gaat het allemaal betalen, en een nieuwe manier van werken, voor onze mensen en voor de mensen van Solidez.
Ik denk dat die nieuwe manier van werken nog het meest ingrijpend zal zijn. Ingrijpender dan weer een verbouwing in Oosterbeek.

Een bijzondere dag

Vandaag was het een bijzondere dag, om meerdere redenen.
Allereerst natuurlijk omdat ik vanochtend genodigde was bij de officiële opening van Rozet in Arnhem. Daar werd prinses Beatrix met alle bijbehorend protocol en egards ontvangen. Voor het eerst in mijn leven zag ik onze voormalige koningin in het echt. Ze is maar klein, hoor, dik een halve kop kleiner dan ik. En inderdaad, haar haar zit als een soort dikke helm aan haar hoofd vast. Het zou net zo goed een pruik kunnen zijn, wat wel eens wordt gesuggereerd. Ze had veel aandacht voor alles en iedereen en Ria leidde haar ontspannen rond.
Vreemd hoe zo iemand automatisch ontzag afdwingt, gewoon vanwege haar status. Net als Sinterklaas, dacht ik, als je die ontmoet heb je ook de neiging om een kniksje te maken.
Verder is het 10 december: de dag waarop mijn jongste dochter geboren is en dus verjaart, de dag van de internationale rechten van de mens, de dag waarop het leven van Nelson Mandela massaal is herdacht en gevierd, de dag waarop een rechter besloot dat ook Volkert van der Graaf gewoon recht heeft op proefverlof. Dat kan toch bijna geen toeval zijn. Echt een bijzondere dag.
Alweer een reden om lid te worden: www.amnesty.nl

Madiba

Het is natuurlijk het nieuws van het weekend, het overlijden van Nelson Mandela. Op alle media zie je hartenkreten, adhesiebetuigingen en persoonlijke herinneringen voorbij komen.
Voor mij geldt dat ook. In mijn herinneringen zijn er een aantal momenten die ik heel bewust als ijkmomenten heb ervaren, momenten die de loop van de (wereld)geschiedenis direct beïnvloedt hebben. Ze zullen voor veel mensen van mijn leeftijd gelden. De landing van de Apollo 1 op de maan, het eerste naakt op de televisie (Phil Bloom bij de VPRO), het concert van de Beatles in Amsterdam, de val van de muur in Berlijn, de moord op JF Kennedy in Dallas en natuurlijk de vrijlating van Nelson Mandela.
Ik was toen erg anti-apartheid. Ik deed (in mijn beleving) actief mee aan de boycot van Zuid-Afrika. Ik kocht echt geen Outspan sinaasappelen uit Zuid-Afrika. En nog steeds tank ik niet bij Shell. Ik las de boeken van Conny Braam en volgde de belevenissen van Klaas de Jonge in de Nederlandse ambassade in Zuid-Afrika op de voet.
En nu is het boegbeeld van de anti-apartheidsstrijd overleden. Lang nadat hij de eerste resultaten van zijn eigen optreden heeft kunnen meemaken. Formeel is er geen apartheid meer, maar het is er natuurlijk wel nog steeds, overal, over de hele wereld.
We hebben nog heel veel Nelsons nodig om dat echt te veranderen. En jonge mensen, die hun idealen nog willen inzetten en strijdbaar willen zijn voor een betere wereld. Dus nog maar een keer: word lid via www.amnesty.nl

Wind

Het is het heerlijk avondje en wat past daar beter bij dan de flinke storm die op dit moment over Nederland raast. De pieten kunnen zich nauwelijks staande houden op het dak en de baard van Sinterklaas wappert alle kanten op. Hoor de wind waait door de bomen... inderdaad, daar is niets te veel mee gezegd.
Ik hou er niet van, van harde wind, storm. Van alle weertypen vind ik echte storm het vervelendst. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik word er heel onrustig van, net als de kinderen vroeger (en nu ook nog volgens mij). Dat zeiden wij toch ook altijd, als ze zo vreselijk druk waren: "er is zeker storm op komst".
Ik vind het griezelig op de weg, de auto krijgt af en toe van de rare rukken, op de fiets is het helemaal gevaarlijk. En het loeit maar door, door de schoorsteen en om het huis. De bomen zwiepen heen en weer, de regen maait echt met van die vlagen tegen je ramen. Zelfs binnenshuis moet je de deuren vast houden, want je voelt de wind door het huis trekken.
Het beste is dus thuis blijven en hopen dat de dakpannen blijven liggen en er geen bomen op ons huis of op de auto waaien.
Geef mij maar een flinke bui regen, als het dan toch herfstachtig weer moet zijn.

De nationale bibliotheekpas

In het jaarplan van de VOB staat de ontwikkeling van een landelijke bibliotheekpas als één van de speerpunten. Dus: één bibliotheekpas, die er overal hetzelfde uitziet, die overal te gebruiken is en (en dat wordt nog lastig) die overal hetzelfde kost.En die we dan ook gaan gebruiken om mensen die wel gebruik maken van onze diensten, maar geen materialen lenen (en nu dus ook vaak geen lid zijn) toch aan ons te binden. Een soort bonuskaart, zoals de Albert Heyn heeft. Dat kunnen we dan weer gebruiken voor marketingdoeleinden en om cijfers te hebben over wat mensen bij de bibliotheek komen doen en waar men ons belangrijk voor vind.
Volgende week staan voorstellen hiertoe op de agenda van de VOB vergadering en vandaag spraken we er over in de vergadering van het Gelders netwerk.
In eerste instantie dacht ik: Best een goed idee, kunnen we al die klanten die komen kopiëren of krantjes lezen, eindelijk ook eens 'geteld' bij de gemeentes onder de aandacht brengen. Maar of het uitvoerbaar is? Zullen alle bibliotheken wel mee kunnen en mogen gaan? Want tenslotte zijn de abonnementsgelden een van de weinige instrumenten die wij als bibliotheken hebben om onze inkomsten te verhogen, en vaak hebben gemeentes ook nog een mening over de hoogte van het abonnement.
Maar nu ben ik toch wat fundamenteler gaan twijfelen. Want tijdens de vergadering stelde een collega-directeur (ik noem maar even geen namen) dat dit in feite een achterhaald plan is. Het koppelen van bibliotheekgebruik aan bibliotheekpassen is ouderwets. Mensen willen geen bonuskaarten meer, ze willen helemaal niet meer ergens ingeschreven staan om later lastig gevallen te worden met nieuwsbrieven. Ze willen een boek lenen, of een krant lezen en dat is het dan. En dat over de grenzen heen lenen, dat kan, met de chiptechnologie die in de pas zit, allang. En bovendien, dat gebeurt helemaal niet zo heel veel.Het bibliotheekwerk wordt lokaal gemaakt, lokaal gepresteerd en ook lokaal 'afgerekend'. Je bent lokaal in beeld, of je bent het niet. En daar helpt ons, als lokale bibliotheek, die landelijke pas niet bij. Want zouden wij meer klanten krijgen, als we het uiteindelijk voor elkaar zouden krijgen? Zijn er mensen in onze gemeenten die om die reden bij ons lid worden? Nee, het zal ze worst zijn.
Dus dat hele dure proces om landelijk te komen tot die ene kaart, met dat ene tariefsysteem, wordt in feite opgetuigd voor een klant die er geen belang bij ervaart, voor wie het niet hoeft. Het is helemaal vanuit de bibliotheek als organisatie, als bedrijf gedacht, en niet vanuit de klant. En ons kennende, gaat het heel veel tijd, energie en geld kosten voor dit voor elkaar is.En dat geld kunnen we met elkaar wel beter inzetten, toch?
Tja, daar zit wel wat in hoor. Het is inderdaad wel denken en innoveren langs oude lijnen en over platgetrapte paden. Dus ik moet er nog maar eens een nachtje over slapen...