Ik klaag nog wel eens dat ik het te druk heb.
Deze week maakte ik twee dingen mee, die maken dat ik mijn zegeningen maar weer eens ben gaan tellen.
Een heel oude (figuurlijk gesproken) vriendin van me, nog uit mijn middelbare schooltijd, kreeg de diagnose borstkanker te horen.
Eén op de negen vrouwen krijgt borstkanker. In mijn familie en vriendenkring zijn diverse vrouwen die het hele traject van borstkanker hebben moeten doorstaan. Er hoort een hele specifieke terminologie bij, die je pas leert kennen als het te dicht bij komt: borstbesparende operaties, schildwachtersklieren, biopties, bestralingen en chemokuren, en na afloop elastische kousen voor om je arm, omdat de lymfeklieren niet meer goed werken.
Mijn vriendin staat aan het begin van dat traject. Is nog helemaal in verwarring, weet niet wat ze er van denken moet, voelt zich helemaal niet ziek en gaat dus ook maar gewoon werken. Maar ondertussen bevindt ze zich in een soort emotionele achtbaan, waarin ze soms veel en soms helemaal geen behoefte heeft aan de mensen om haar heen. En wij, haar vrienden en familie, kunnen ook zo weinig voor haar doen nu.
Ze heeft een drukke baan in de ICT, haar bedrijf is aan de vierde reorganisatie toe. "Deze diagnose is een zeer goed middel tegen werkstress", zei ze. Volstrekt niet meer interessant....
Morgen het andere voorbeeldje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten