Richtingsgevoel

Men zegt dat veel vrouwen het hebben, geen richtingsgevoel. En hoewel ik een enorme hekel aan dergelijke generalisaties heb, voldoe ik op dit punt volledig aan het vooroordeel. Ik heb totaal geen richtingsgevoel.
Draai mij drie keer in het rond en ik ben de weg kwijt. Sla ik twee keer links af, ben ik verdwaald. Stap ik een winkel uit, ga ik bijna standaard terug naar waar ik vandaan kwam, terwijl ik natuurlijk de andere kant op wil.
Ik ervaar dit mijn hele leven al als een echte handicap. Vooral als ik zie hoe andere mensen dat van nature wel hebben. Die zijn nergens bang voor, gaan gewoon op pad, oriënteren zich op een kerktoren, een grote boom, de zon...voelen gewoon aan hun water dat ze 'die kant' op moeten. Hoe jaloers kan ik daar op zijn!
Want ik durf echt alleen het bos niet in, ik ga echt niet op stap in een grote stad zonder route. En wat is het dan ontzettend fijn dat er voor mensen zoals ik digitale navigatie is uitgevonden.
Om nog maar eens te generaliseren: de tomtom was, na de uitvinding van de anticonceptiepil, de belangrijkste stap in het kader van de emancipatie van de vrouw. Want nu kan ik gewoon op pad, de deur uit, maakt niet uit, ik kom altijd waar ik wezen wil. En de angst om te verdwalen is, in elk geval op de openbare weg, verdwenen.

Soms biedt de natuur je ook voldoende houvast om zonder navigatie op pad te gaan. Ik hou erg van dijken, water, strand. Heerlijk uitwaaien en gewoon de waterlijn aanhouden. En terug? Gewoon omkeren.