Nabijheid

Het is een raar iets, het belang van fysieke nabijheid.
Mijn drie dochters wonen alle drie (nog) heel dichtbij mij in de buurt, in mijn eigen stad en twee daarvan zelfs op loopafstand van mijn huis.
Toch betekent dat niet dat ik ze heel vaak zie. Eén, twee keer in de maand, maximaal denk ik. Ik spreek ze natuurlijk wel vaker, via de telefoon en tegenwoordig 'communiceren' we ook wel via Facebook.
Maar dat we bij elkaar de deur plat lopen, zeker niet. We hebben alle vier een druk leven, ieder op zijn(haar) eigen manier, en we weten elkaar te vinden wanneer dat nodig is.
De afgelopen vier maanden was mijn oudste dochter in Edinburgh. Deze week komt ze weer naar huis.
En dan is dat toch raar. Ik heb ze zeer regelmatig gesproken, via Facetime of Skype. Ik ben er twee keer een heel weekend geweest, zo lang zie ik ze normaal nooit.... We appen en sms-en....
En toch heb ik haar zeer gemist. En ben ik blij dat ze weer thuis komt. Terwijl ik haar echt niet veel minder heb gezien en gesproken dan anders.
Het zit tussen de oren, denk ik. Het besef dat ze dichtbij zijn, dat je er zo naar toe kunt, dat je even iets kunt afgeven of dat ze even kunnen aanschuiven voor een maaltijd of een kopje thee. Het gevoel dat dat KAN, niet eens zo zeer dat het gebeurt, dat maakt misschien dat Edinburgh toch ver weg is.

Vakantie!

Het grote voordeel van vroeg op vakantie gaan is dat je tijdens het hoogseizoen ontzettend weinig afspraken hebt. Iedereen is immers op vakantie, dus je kunt nu eens eindelijk aan de slag met al die klussen die er steeds maar niet van komen. Belangrijkste daarvan is opruimen. Opruimen van mappen, klappers en, niet te vergeten zeker ook tegenwoordig: digitaal opruimen.
Ik kan dat goed. Ik kan heel goed bewaren, maar ik kan ook heel goed opruimen. De schoonmaakploeg in Dieren weet waarschijnlijk precies wanneer het zomer is, want dan zit mijn papierbak meestal overvol.
Dit jaar ligt het wat moeilijker. Want de dingen die ik nu op korte termijn moet oppakken, moet ik samen met anderen doen. Afspraken met partners over de ontwikkelingen rond de bibliotheek in Oosterbeek, collegiaal consult met collega-directeuren over eventuele gemeentelijke presentaties, oriëntatie met bedrijven op groot onderhoud en duurzaamheidsmaatregelen enz.enz.
En die partners zijn dus allemaal op vakantie.
Vorige week belde ik 5 collega-directeuren, slechts één ervan wist ik op de valreep voor haar vakantie nog te pakken te krijgen.
Toch heb ik goede hoop: augustus is een maand waarin bij ons intern nog best veel mensen vakantie hebben, maar ik heb de indruk dat de mensen die ik dan wil spreken aan het terugkomen zijn.
Dus dan sla ik mijn slag! En in de tussentijd vul ik mijn papierbak en ga ik lekker eens wat vroeger naar huis! Heb ik toch ook nog een klein beetje vakantie!

Dag van nationale rouw

Ik heb vanmiddag een boos en verdrietig blog geschreven. Over hoe dubbel wij zijn in onze verhoudingen tot Rusland, als het gaat om onze handelsbetrekkingen, de postbusfirma's, de wapenleveranties.... Omdat ik zat te kijken naar die enorme stoet rouwauto's. En nadacht over het eigenlijke waarom van de dood van al deze mensen.
Ik heb het blog verwijderd. Het was te boos. En vandaag telt even alleen het verdriet.

Ondernemerschap

Ik woon in een rustige buitenwijk, waar slechts een paar kleine, losse winkels zijn: een Spar, een kapper, een tuincentrum, een friteszaak.
Naast de friteszaak zat eerst een warme bakker. Die ging er uit, toen kwam er een cateringbedrijfje in, waar je ook kon lunchen en broodjes kon afhalen. Afgelopen voorjaar zijn ook die daar vertrokken.
De winkel ligt midden in de wijk, aan een 'ontsluitings'weg. Niet zo'n gezellige plek. En je moet er speciaal naar toe om iets te kopen.
Lastig dus, om daar een rendabele winkel in te vestigen. Want waar komen de mensen uit zo'n slaapwijk voor in de benen? De dagelijkse dingen halen wij in een wijkwinkelcentrum, met een supermarkt, een drogist, een bakker en een Primera. De grote boodschappen doen we in het winkelcentrum, waar maar liefst 3 supermarkten zitten, een Hema, een C&A, diverse schoenenzaken enz. En natuurlijk, als je echt lekker wilt shoppen, rij je even naar 'de stad'. Daar ga je ook heen voor je pleziertjes: een terrasje, de bioscoop, lekker uit eten...
Een zaak in een buitenwijk kan daar lastig mee concurreren.
Sinds een paar weken zit er nu een italiaan in. Met afhaalmenu's, maar ook een klein restaurantje, een beperkt terras en Italiaans ijs.
Dus vanmiddag even langs gelopen voor een ijsje. En het was er best druk. Maar ook, zag ik wel, met personeel. En veel italianen, waarschijnlijk familie...
Het was nog te vroeg om te gaan eten, maar het meisje van de bediening liet ons wel al vast weten dat de prijzen in het restaurant even hoog waren als op het bezorgmenu, we konden dus rustig ook daar gaan eten.
Ik ben benieuwd of ze het redden. Op eten zit niet zo veel marge, de kaart is erg uitgebreid, de kwaliteit van het eten is essentieel, dus moet je altijd met verse producten werken, en je moet snel in kunnen spelen op veel bestellingen. Dus flexibele personele inzet. En voor zover ik het kon zien moest er een flinke familie hun boterham mee verdienen.
Ik gun het ze van harte. Dus dat wordt veel ijs eten de komende zomer!

Methodes en formats

Er bestaan boekenkasten vol met literatuur over veranderprocessen, over leiderschap, over resultaatgericht werken en noem maar op.
Tijdens mijn studie aan de Universiteit van Utrecht (waar ik al een flink aantal jaren geleden in deeltijd bestuurskunde heb gestudeerd) heb ik er daar de nodige van gelezen. En over het algemeen met veel plezier. Want veel van die theorieën hielpen bij het in een kader plaatsen van wat ik door ervaring en gewoon dóen al wel wist. En veel van die boeken helpen ook bij het nadenken over de manier waarop je bepaalde resultaten kunt halen.
Maar het kan ook te dol worden.
De afgelopen tijd heb ik in allerlei verschillende bijeenkomsten verschillende modellen voorgeschoteld gekregen. Al die modellen willen helpen bij het in kaart brengen van je doelen, van je mogelijke partners, van de resultaten die je wilt halen en van wat je daar dan voor nodig hebt.
Het Canvasmodel, de Balance score card, de A3 methode... En allemaal steken ze het nét iets anders in, definiëren ze de begrippen nét even anders.
Onze bibliotheek mist op dit moment een jaarwerkplan. We hebben wel een korte beleidsnotitie, maar die is niet uitgewerkt in concrete plannen, met een fasering in de tijd en een bijbehorend kostenplaatje. Dat moet je wel hebben, want dan kun je 'begroten' op menskracht en op financiën. En kun je ook daadwerkelijk monitoren of er resultaten worden geboekt.
Maar welk format moeten we kiezen? Welke methode past ons het beste?
Daar hebben we in het afgelopen specialistenoverleg mee gestoeid. We proberen dat wat we al hadden ingevuld in de Balance score card nu in het A3 model te krijgen. Misschien is dat een hopeloze actie, maar het was duidelijk dat we ons eerst nog maar weer eens moeten buigen over wat wel model nu eigenlijk voor ons kan betekenen.
Weer studeren dus, inderdaad :-)