Richtingsgevoel

Men zegt dat veel vrouwen het hebben, geen richtingsgevoel. En hoewel ik een enorme hekel aan dergelijke generalisaties heb, voldoe ik op dit punt volledig aan het vooroordeel. Ik heb totaal geen richtingsgevoel.
Draai mij drie keer in het rond en ik ben de weg kwijt. Sla ik twee keer links af, ben ik verdwaald. Stap ik een winkel uit, ga ik bijna standaard terug naar waar ik vandaan kwam, terwijl ik natuurlijk de andere kant op wil.
Ik ervaar dit mijn hele leven al als een echte handicap. Vooral als ik zie hoe andere mensen dat van nature wel hebben. Die zijn nergens bang voor, gaan gewoon op pad, oriënteren zich op een kerktoren, een grote boom, de zon...voelen gewoon aan hun water dat ze 'die kant' op moeten. Hoe jaloers kan ik daar op zijn!
Want ik durf echt alleen het bos niet in, ik ga echt niet op stap in een grote stad zonder route. En wat is het dan ontzettend fijn dat er voor mensen zoals ik digitale navigatie is uitgevonden.
Om nog maar eens te generaliseren: de tomtom was, na de uitvinding van de anticonceptiepil, de belangrijkste stap in het kader van de emancipatie van de vrouw. Want nu kan ik gewoon op pad, de deur uit, maakt niet uit, ik kom altijd waar ik wezen wil. En de angst om te verdwalen is, in elk geval op de openbare weg, verdwenen.

Soms biedt de natuur je ook voldoende houvast om zonder navigatie op pad te gaan. Ik hou erg van dijken, water, strand. Heerlijk uitwaaien en gewoon de waterlijn aanhouden. En terug? Gewoon omkeren.

Vakantiewerk...

Volgende week ben ik een weekje vrij. Een klein weekje maar, lekker in het vroege voorjaar. Dat is zo'n goede gewoonte die we er graag inhouden, thuis.
Maar op het werk komt er heel wat bij kijken, bij zo'n klein weekje. Want alle voorzorgsmaatregelen of acties moeten toch genomen worden, of je nu een week of een maand weg bent. De rekening moeten worden betaald, bij voorkeur de salarissen toch ook wel zo aan het eind van de maand, alles wat haast heeft moet toch nog even worden afgewerkt, dingen moeten worden in gang gezet, zodat een ander er tijdens dat weekje vrij van mij gewoon mee verder kan.
Kortom: het voelt alsof ik weken weg ga, en dat is toch echt niet zo.
Hopelijk kom ik wel erg uitgerust terug, ik kon vandaag in elk geval mijn reserveringen al niet meenemen omdat ik het maximum aantal titels op mijn bibliotheekpasje had staan..... Ook op dat punt veel ambities.....

Schaamte

In Syrië spelen zich op dit moment verschrikkelijke zaken af. Af en toe komt er weer een bericht over situaties die doen denken aan een tijd die we met zijn allen nooit meer wilden herhalen. Het nieuws is mondjesmaat, fragmentarisch, waarschijnlijk altijd gekleurd en, zeker in deze tijd van de Olympische Spelen, geen voorpaginamateriaal.
Maar dat wat we horen is echt van een dergelijke omvang dat ik steeds maar denk: waarom doen we niets!!!
Grote groepen mensen worden gewoon uitgehongerd, leven al ik weet niet hoe lang van helemaal niets. Wie er schuldig is is heel lastig te beoordelen en eigenlijk maakt dat ook helemaal niets uit. Dit kan toch niet gebeuren in onze tijd van de VN! Hier moet de wereld toch ingrijpen!
Waarom gebeurt dat niet? Ik kan daar geen vinger achter krijgen. Maar er zullen, zoals altijd, wel belangen achter zitten. Belangen op het gebied van geld, macht, status. In elk geval niet de belangen van de mensen die daar hun dierentuindieren al hebben geconsumeerd en nu aan gras begonnen zijn, die daar dood gaan omdat iemand anders niet wil dat ze eten en drinken krijgen en de buurt afsluit.
Ik las dat er een groepje mensen uit Homs was geëvacueerd. De mannen moesten apart van de vrouwen, ze kregen iets te eten. Iemand vroeg wat er nu zou gaan gebeuren met hen. Een ander zei: "als de VN weggaat, dan worden we gedood". Ik vrees dat hij gelijk heeft.
En wij laten dat met zijn allen gewoon gebeuren. En als de omvang van deze schandalige menselijke ramp (veroorzaakt door andere mensen) straks een keer echt duidelijk wordt, kijken we weer terug met 'de kennis van nu' en zeggen we dat we eigenlijk hadden moeten ingrijpen natuurlijk.
Ik schaam me diep daarvoor.

Blij met de landelijke huisstijl!

Wat was ik blij met oranje deze week! En dus blij dat ik te pas en te onpas met die kleur kan venten, want het is tenslotte ook de kleur van de bibliotheken. Hoe goed gekozen!
Ik ben, zoals menigeen van mijn generatie denk ik, opgegroeid met het schaatsen. Wij zaten thuis voor de buis met de krant erbij. Daarin stonden grote lege tabellen, waarin mijn oudste broer dan de rondetijden noteerde. Ik kan niet ouder geweest zijn dan 10, maar ik herinner mij dat we met zijn allen voor de zwart-wit tv zaten en Ard Schenk, Kees Verkerk en Jan Bols aanmoedigden. Die door weer en wind met sneeuw in hun ogen de eindstreep haalden. Met van die witte tijdletters....
Ik ben nog steeds fan. Ik kijk alle kampioenschappen, soms terwijl ik ondertussen iets anders doe, maar toch.
En nu is het wel helemaal feest. Al die oranje podia, hoe geweldig is dat. En de enorme blijdschap bij zo'n schaatser als blijkt dat dat podium, die medaille, toch echt behaald is. Zo geweldig en ontroerend.
Maar het allerleukste van de olympische spelen is toch wel dat ik nu ook kijk (en ook kán kijken) naar heel andere sporten: skiën en schieten, snowboarden over verschrikkelijk hobbelige circuits, skiën zoals skateboarders doen, vrouwenschansspringen, bobsleeën en rodelen. Wanneer zien we dat nou?
Heerlijk toch! zo jammer dat ik moet werken!

de Klipper

Vandaag weer een gesprek gehad met mensen van de gemeente over hun visie op onze ideeën met betrekking tot de Klipper. Hoe kijken zij tegen deze ontwikkeling aan? Past die in het beleid van de gemeente? En zijn ze bereid daarin, en dan vooralsnog vooral in personele zin, te investeren? Willen ze meedenken, willen ze aanschuiven?
Volgens mij wel. Maar... de verkiezingen komen er aan. Dus is wat er nu op tafel ligt niet de politieke realiteit van ná 19 maart.
Het is dus zaak om de huidige raadsleden enthousiast te krijgen. Vóór de verkiezingen. Zo dat zij weten wat er speelt en er ook achter staan. Want dan wordt het hopelijk onderwerp van gesprek bij de coalitieonderhandelingen en komt de Klipper misschien wel in het coalitieakkoord te staan.
In dergelijke gesprekken merk ik telkens weer dat ik van dat soort deadlines een enorme dadendrang krijg. Het liefst ga ik meteen aan de slag om het bedrijfsplan vast te schrijven, een datum te prikken voor een bijeenkomst met de raadsleden en een twitteraccount voor de Klipper aan te maken.
Heb ik dus ook meteen gedaan toen ik thuis kwam.
En vervolgens ben ik even op de rem gaan staan, om morgen toch maar even met Solidez te overleggen hoe zij nu tegen de komende tijd aankijken.
Het is uiteindelijk een samenwerkingsproject....